«Δεν θα συμμορφωνόμουν με την προοπτική της καταστροφής. Το Αιγαίο, βαθύ μπλε, ασάλευτα στίγματα τα καράβια και το άσπιλο λευκό να συμπληρώνει χρωματικά τους γκρίζους όγκους των νησιών, απλωνόταν σαν κεντημένο χράμι. Χρώματα και σχήματα αιχμάλωτα της ασάφειας που δημιουργούσε η εξάτμιση του νερού και η φυσική κούραση της ματιάς που παρατηρεί ή, καλύτερα, που προσπαθεί να εντοπίσει μέσα στο χάος μια γνώριμη μορφή, μια πατρίδα. Ναι, μια πατρίδα που την μπόλιασαν οι υγρασίες του πόντου με τα βαλαντωμένα ανεμοσούρια και την πυρίκαυστη επιφάνεια των βράχων, θρυμματισμένη στην πρέσα του διάπυρου μύδρου να γίνεται σκόνη κι άλλη σκόνη φερμένη από τις κοντινές στεριές, αφράτο βούτυρο, παραχωμένη στο ραϊδιό των βράχων γκαστρωμένη, έτοιμη να γεννήσει την πουρναριά και τα λειψόχορτα με την κάπαρη και το θρούμπι να ευωδιάζουν στη σάρκα της ελιάς, τα κρίταμα και τ' άλλα λιανοφάγια. Μέσα στο φως, μέσα στη φεγγοβολιά του Αιγαίου, κύλησε ξανθό το λάδι –ευλογία χειμωνιάτικη– στα σκασμένα από την αλμύρα χέρια, στα ροζιασμένα δάκτυλα με τους διογκωμένους σταυρούς, μέσα στη φεγγοβολιά μπολιάστηκε κι άνθισε η ζωή αποδιώχνοντας τα σκοτάδια του θανάτου».

Για να ανθίσει η ζωή πετούσαμε με ελικόπτερο από την Αμοργό, όπου έκανα το Αγροτικό, την υπηρεσία υπαίθρου, στην Αθήνα έτσι Απρίλιο μήνα, σε μια πτήση διάσωσης, και για χρόνια ανέβαλα να περιγράψω την ομορφιά με τα νησάκια ανάγλυφα να γλιστράν κάτω από το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ, και να που όλως τυχαίως πέφτουν τα μάτια μου στο βιβλίο του Αλέκου Ζούκα Στη Χίο με τον Anatol de Meibohm, εκεί στο βιβλιοπωλείο του Φαρφουλά, και ανοίγοντάς το έπεσα στη συγκεκριμένη σελίδα. Μιλάει για πτήση με αεροπλάνο, αλλά χάρη στη μαγεία της παρανάγνωσης, αυτόν τον ύστερο βαθμό της απόλαυσης του κειμένου, εγώ κατακλύζομαι από τον ρυθμικό βόμβο του ελικοπτέρου, οι μεταλλικές έλικες στριφογυρίζουν και γεμίζουν με τον ήχο τους το βιβλιοπωλείο του Διαμαντή, όπως στην πρώτη σκηνή της Αποκάλυψης του Κόπολα, ο ανεμιστήρας οροφής μπλέκεται με τις έλικες των ελικοπτέρων σε ένα μοντάζ που καταγράφηκε στην ιστορία του κινηματογράφου.

Τώρα είναι οι έλικες του ελικοπτέρου που στριφογυρίζουν πάνω από την πόλη της Νέας Υόρκης σε ένα πολύ ιδιωτικό ταξίδι-προσφορά με λίγους και εξέχοντες συναδέλφους. Είναι πάλι άνοιξη, είναι από τις πρώτες πτήσεις που επιτρέπονται πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, και ένα γυναικείο χέρι μού σφίγγει το μπράτσο: από φόβο; Από ανασφάλεια; Από αγάπη; Δεν ξέρω... Ξέρω μόνο πως το σπαρακτικό θέαμα της μεγαλούπολης πέρασε αυτόματα σε δεύτερο πλάνο, το ερωτικό σκίρτημα κυριάρχησε στον εγκέφαλό μου, αυτά τα γυναικεία νύχια που είχαν φτάσει να ξεσκίζουν τρυφερά τη γυμνή μου σάρκα υπερκέρασαν και την ένταση και την άγρια ομορφιά της πτήσης, το ερωτικό ξύπνημα ακούστηκε από μένα πιο ισχυρό κι από τον μουσικό βόμβο του ελικόπτερου, όπως ακριβώς με την τέχνη του μοντάζ στην ταινία γίνεται η εισαγωγή στις πρώτες νότες του «The End» των Doors.

Χάρη σ' αυτή τη μείξη των ήχων, που οι ειδικοί προσπαθούν να την αντιγράψουν από τις ανώτερες νοητικές μας λειτουργίες, τη συνείδηση, για να το πούμε με άλλα λόγια, έμπλεξαν μες στο μυαλό μου δύο αναβολές: η αναβολή της περιγραφής της πτήσης μου με ελικόπτερο και η αναβολή της ερωτικής ιστορίας με τη συνάδελφο στη Νέα Υόρκη, γιατί δεν κατάφερα να ολοκληρώσω εκείνο το ερωτικό κάλεσμα και να το μετατρέψω σε ερωτική ιστορία. Έτσι, με τους βόμβους των διάφορων ελικόπτερων να βουίζουν στα αυτιά μου, βγήκα από το βιβλιοπωλείο και πάτησα στη Μαυρομιχάλη 18 μισοζαλισμένος κι ερωτευμένος άλλη μια φορά, αυτή με τον Αλέκο Ζούκα.

Twitter