Ο Χαράλαμπος-ντιτζέι-Μπουκόφσκι, για να συμπληρώσει το πενιχρό του νυχτοκάματο ως δισκοθέτης, εργαζόταν παρτ-τάιμ και σε ένα ιστορικό δισκάδικο στη γειτονιά μου. Τύχαινε, κάποιες φορές, μετά τη δουλειά να έρχεται από το ιατρείο με κάνα δυο ντουζίνες μπίρες, και τότε βγαίναμε στις πολυκαιρισμένες πολυθρόνες σκηνοθέτη στη βεράντα μου να ρουφήξουμε τον αττικό ήλιο. Ο Χαράλαμπος σηκωνόταν κι έφερνε μία μία τις μπίρες από την κατάψυξη και τις άνοιγε με την ανάστροφη του μαύρου μπικ αναπτήρα του. Η κίνησή του καταγράφηκε και σ' ένα ντοκιμαντέρ που γύριζαν για τη γαλλική τηλεόραση τότε στο μπαλκόνι μου για τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. Είχε κατακλυστεί η Αθήνα, όπως θυμάστε, από δημοσιογράφους και πράκτορες, όπου κι αν στεκόσουν άκουγες αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά και εβραϊκά. Κάποιοι φίλοι έφεραν στη βεράντα μου, λοιπόν, ένα γαλλικό συνεργείο και τραβούσαν την εικόνα εγκατάλειψης που επικρατούσε, αναποδογυρισμένες γλάστρες, χώματα, σκορπισμένα φύλλα, τσουκνίδες να φυτρώνουν μέσα από τα καλλωπιστικά φυτά, τον άσπρο γάτο μου που είχε γίνει καφές από την απλυσιά και τα παιχνίδια με τα χώματα, εγώ να κυκλοφορώ ξυπόλυτος με σορτσάκι και ξεχειλωμένα μακό από τη συλλογή των προσφορών που έδιναν κατά καιρούς τα περιοδικά, και ο Χαράλαμπος να πηγαινοέρχεται με μια μπίρα στο χέρι.

Παρήγγειλα σουβλάκια απ' τον «Λευτέρη» για όλους κι επιπλέον μπίρες να τις έχουμε καβάντζα και, κάποια στιγμή, το συνεργείο σκόρπισε. Ο Χαράλαμπος παρέμεινε, γιατί μου ανέλυε τη σχέση ποίησης και αλκοόλ, από το μεθύστε του Μποντλέρ στους Τζακ Λόντον και Κέρουακ, τον μύθο του άγιου-πότη και τον Μάλκομ Λόουρι, τον Καρούζο και τον Γκόρπα, τον Γιώργο Καραβασίλη και τον Βασίλη Στεριάδη ως τη στρατιά των νεότερων με τις δικές μου προσθήκες των Γράμπαλ, Φαλάντα και Ντοβλάτοφ, κι αφού τέλειωσαν και οι έξτρα μπίρες κτύπησε το κουδούνι κι ήταν μια πελάτισσα που ερχόταν χωρίς ραντεβού και της είπα από το θυροτηλέφωνο πως αφού δεν είχε ραντεβού θα τη δεχόμουνα μόνον αν μας έφερνε ένα μπουκάλι μπλακ λέιμπελ και η Νάσια είπε ναι και ξανακτύπησε ύστερα από ένα τέταρτο πάλι το κουδούνι της εισόδου, και τη δέχτηκα αφού κρατούσε στο χέρι το μπουκάλι μέσα σε μια σακούλα του «Γαλαξία», και δέχθηκε και η Νάσια να κάνουμε τη συνεδρία παρόντος του Μπάμπη-ντιτζέι-Μπουκόφσκι, ο οποίος ανέλαβε να μας σερβίρει και τα ουίσκι σε χαμηλά βαριά ποτήρια που είχα κλέψει από διάφορα πεντάστερα ξενοδοχεία ανά την υφήλιο, και ενώ εγώ αγόρευα για το Χάρις-Μπαρ στη Βενετία και στην Αβάνα και στη Μαδρίτη, η μίνι φούστα της Νάσια σηκώθηκε ακόμη πιο ψηλά, και ο Μπάμπης είχε καρφώσει τα μάτια του στα μπούτια της και στα βυζιά έτοιμα να υποχωρήσουν στο τελευταίο κουμπάκι που τα κρατούσε σε συνοχή μεταξύ τους, κι εγώ έλεγα πως ο Χέμινγουεϊ αυτοκτόνησε επειδή δεν μπορούσε πλέον να πηδήξει στα εξήντα του, κι εγώ πλησίαζα επικίνδυνα την ηλικία των εξήντα χρόνων αλλά δεν μ' άκουγε κανένας από τους δυο τους και για να μην τους χαλάσω το ειδύλλιο συνέχισα να μιλάω με τον ίδιο τόνο φωνής, ακόμα κι όταν ο Μπάμπης είχε αγκαλιάσει τη Νάσια σε ένα μακρόσυρτο γλωσσόφιλο, πως ο Φι Σίγμα Φιτζέραλντ απέδιδε τις απιστίες της Ζέλντα στο μικρό μήκος που είχε το πουλί του, και μια μέρα στο Ριτς κλείστηκε στην τουαλέτα με τον Ερνέστο και μέτρησαν τα πουλιά τους και ο γέρος τού είπε πως ναι όντως το πουλί του ήταν μικρό, κι η Νάσια με τον Μπάμπη σηκώθηκαν κι αφού τακτοποίησαν τα ρούχα τους έφυγαν μαζί από το ιατρείο να συνεχίσουν στο σπίτι του δισκοθέτη τα υπόλοιπα, κι εγώ έμεινα να συμπληρώνω στη λίστα με τα σύνδρομα των λογοτεχνών, μαζί με το σύνδρομο Ρεμπό-Νταλάρα (θέλω να γράφω απόκοσμα σαν τον Αρθούρο Ρεμπό, αλλά να γνωρίζω την επιτυχία του Γιώργου Νταλάρα) και το σύνδρομο της Λολίτας (η λολίτα ως γνωστόν προσαρμόζει τη συμπεριφορά της ανάλογα με τον συνομιλητή που έχει μπροστά της, με σκοπό να γίνεται πάντα αρεστή και να επιτυγχάνει πάντα αυτό που θέλει), το σύνδρομο Μπουκόφσκι (να πιω μέχρι να γράψω αριστουργήματα).

Twitter