«Δεν υπάρχουν επείγοντα στην Ψυχιατρική», μου έλεγε ο Αντώνης στις αρχές της ειδικότητάς μου, κι εγώ τον κοιτούσα απορημένος και δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Μόλις τέλειωνε με τις σοφίες του ο Αντώνης έπαιρνε την μπάλα ο Κώστας ο οποίος συνέχιζε: «Για να αποφασίσετε ποιόν θα κρατήσετε για αναγκαστική νοσηλεία σας χρειάζονται μόνο δύο λεπτά της ώρας: ο νόμος σας δίνει το δικαίωμα να τον κρατήσετε χωρίς λόγο δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Καλύτερα να τον βγάλουμε εμείς σε καναδυό μέρες, παρά να τον αφήσετε έξω και να σκοτώσει κανέναν».

Το «επείγον Κοφινάς» έσκασε ένα Σάββατο βραδάκι, τέλη Οκτωβρίου με γαϊδουροκαλόκαιρο, βαριόμουν αφόρητα δίπλα στη σύζυγό μου μπροστά στην τηλεόραση (πρώτο πρόγραμμα της RAI), και χωρίς να το σκεφτώ δυο φορές απάντησα πως θα πήγαινα στη μητέρα του ασθενούς που με εκλιπαρούσε να τους επισκεφτώ κατ’ οίκον. Ο Κούλης αρνήθηκε να πάρει τη μεσημεριανή του δόση, δεν τους μιλούσε. Τους αγριοκοίταζε κι όταν η μικρότερη αδελφή του τον πλησίασε κρατώντας στο χέρι τα δυο χρωματιστά χαπάκια, της άρπαξε το ποτήρι με το νερό από το άλλο χέρι και την περιέλουσε. Μετά έσπασε το ποτήρι στον τοίχο. Κλείστηκε μακριά από τους άλλους στο δωμάτιό του, είχε πάει εφτά η ώρα το απόγευμα και δεν έδινε σημεία ζωής.

Δέχτηκα με ευχαρίστηση το «ουισκάκι» που με τράταραν: με το δεύτερο ποτηράκι κατάλαβα πως η νύχτα θα ήταν μακριά. Τηλεφώνησα στον Λάσκαρη να έρθει να πιει μαζί μας, κι αν χρειαζόταν να μεταφέρουμε τον Κούλη με το Τογιότα Στάρλετ της μάνας του: κατακόκκινο, χιλιομεταχειρισμένο και δίπορτο. Ο Λάσκαρης άργησε να έρθει γιατί περίμενε τη μάνα του να του δώσει το αυτοκίνητο. Ο Κούλης, στο τρίτο μου ουϊσκάκι, βγήκε σα σίφουνας από το δωμάτιό του και όρμησε γυμνός στην 3ης Σεπτεμβρίου: τρέξαμε ξωπίσω του όλοι, έτσι όπως καθόμασταν στο σαλονάκι, ο πατέρας του, η αδελφή του, η μάνα του κι εγώ. Ο Κούλης δεν είχε απομακρυνθεί: στεκόταν ολοτσίτσιδος, ψηλός και γεροδεμένος στο απέναντι πεζοδρόμιο, βρίζοντας και απειλώντας πως θα πηδήξει όλον τον κόσμο με το εργαλείο που κράδαινε στα χέρια. Πάνω εκεί νάσου κι ο Λάσκαρης, αλλά έγινε αμέσως αντιληπτό από όλους μας πως ήταν αδύνατον να χωρέσει ο Κούλης στο σταρλετάκι. Κατάφερε ωστόσο να τον πλησιάσει και να του πετάξει ένα τζιν, και προς μεγάλη μας ανακούφιση ο Κούλης το πέρασε στα πόδια του, προς απογοήτευση των χασομέρηδων απ’ τα μπαλκόνια και των τρομαγμένων περαστικών που καθόταν και κοιτούσαν από απόσταση ασφαλείας. Τελικώς ένα ασθενοφόρο που περνούσε τυχαία δέχθηκε να τον μεταφέρει στο οικείο αστυνομικό τμήμα. Εκεί ο Κούλης χόρεψε την καλύτερη ταραντέλλα που είδα ποτέ, καθώς πέντε αστυνομικοί δεν μπορούσαν να τον βάλουν κάτω κι εκείνος τους χόρευε ένα γύρω από τον έναν τοίχο στον άλλον. Με τα πολλά φτάσαμε όλοι μαζί στο Δαφνί, κι επειδή η εφημερεύουσα ιατρός ακολουθούσε, φαίνεται, τη σχολή Κώστα, του έκανε την εισαγωγή μέσα σε δύο λεπτά της ώρας, κι εγώ θυμήθηκα τον άλλον δάσκαλο τον Αντώνη: «δεν υπάρχουν επείγοντα, επειδή τα επείγοντα στην Ψυχιατρική τα αναλαμβάνει η αστυνομία». Πήρα τον Λάσκαρη και φύγαμε με το σταρλετάκι για πατσά και μπύρες. Την άλλη μέρα το πρωί μάθαμε πως ο Κούλης είχε δραπετεύσει από το Δαφνί, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Twitter