Επιστρέφοντας στο ταχυδρομείο μετά τοn Δεκαπενταύγουστο έμεινα έκπληκτος από την αύξηση του γραμματοσήμου σε 0,72 λεπτά (από 0,62), για το απλό γράμμα εσωτερικού. Η απροειδοποίητη αύξηση φυσικά δεν αναστάτωσε κανέναν και πέρασε απαρατήρητη από όλους, εκτός φυσικά από εμάς που εμπιστευόμαστε ακόμη το ταχυδρομείο για να αλληλογραφήσουμε με τους φίλους μας. Μετά σκοτώθηκε ο δεκαεννιάχρονος Θανάσης Καναούτης γιατί δεν έκοψε εισιτήριο 1,20 ευ ρώ στο Περιστέρι για το τρόλεϊ. Μετά είδαμε τη γελοιοποίηση του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον που δεν ξέρει πόσο έχει μια φραντζόλα ψωμί.

Είχα υποστηρίξει παλιότερα πως κανένας δεν μπορεί να γράφει ποιήματα αν δε γνωρίζει την τιμή της ντομάτας. Η Μυρτώ άλλαξε ψυχίατρο επειδή ο γιατρός της δε γνώριζε πόσο είναι το επίδομα του ΟΑΕΔ. Σκέφτηκε πως δεν μπορούσε να τη βοηθήσει αληθινά ένας γιατρός που αγνοούσε τις συνθήκες της ζωής της, και είχε δίκιο. Η Μυρτώ ρώτησε τον νέο της γιατρό προτού του παραδοθεί αν γνώριζε πόσο έχει η πιο φτηνή ανανέωση ομιλίας για καρτοκινητό, και ποιο το εύρος των τηλεφωνικών καρτών. Ένας ψυχίατρος, όπως κι ένας ποιητής, πρέπει να γνωρίζει πάρα πολλά θέματα, ή τουλάχιστον να έχει μια άποψη των συνθηκών ζωής σε μια μεγάλη γκάμα κοινωνικών τάξεων και καθημερινής ζωής. Πρέπει να παίρνει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να συχνάζει και σε κουτούκια και σε ρεστοράν. Πρέπει να παρακολουθεί τις ειδήσεις καθημερινά, να διαβάζει τουλάχιστον δύο εφημερίδες και να βλέπει τα σίριαλ καθημερινά. Να έχει προσωπικό λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα. Να ακούει όλων των ειδών τις μουσικές και να βλέπει πολύ θέατρο και κινηματογράφο.

Έλεγα στους ειδικευόμενους πως δε φτάνουν οι 600 σελίδες της Ψυχιατρικής του Στεφανή για να γίνουν Ψυχίατροι, αφού κι ένας χαζός μπορεί να τις αποστηθίσει. Έπρεπε ταυτόχρονα να βλέπουν θέατρο, να συχνάζουν σε γκαλερί και σε μουσεία. Να διαβάζουν φιλοσοφία και λογοτεχνία. Να επισκέπτονται συχνά τις λαϊκές αγορές, τα παλιατζίδικα, και να αναπνέουν τον αέρα στα παζάρια και στις φτωχογειτονιές. Προτού μ’ αναγνωρίσει ο εμιγκρέ Πολωνός ψυχίατρος στο Club Med στην Κω, τον Αύγουστο του 1994 (το θυμάμαι γιατί το συνδέω με τις πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει κι εκείνη τη χρονιά στη Χίο), περάσαμε το δείπνο, στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι όπου τυχαία καθίσαμε με τις γυναίκες μας και άλλους τέσσερις, να με ανακρίνει για τις καλές τέχνες, τον ευρωπαϊκό και τον αμερικάνικο κινηματογράφο, τον Τσάρλι Πάρκερ και τον Αζναβούρ, και στο τέλος με ένα θριαμβευτικό ύφος γύρισε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Είσαι ψυχίατρος!» «Ναι», του είπα, «πώς το κατάλαβες;» «Είμαι ψυχίατρος κι εγώ. Εμιγκρέ Πολωνός στο Λονδίνο».

Η Μυρτώ γύριζε τις γειτονιές της Αθήνας με ποδήλατο. Το φόρτωνε και στο μετρό. Θα την έχετε συναντήσει κι εσείς: είναι το κορίτσι που σας πλησιάζει χαμογελώντας στη στάση και σας δίνει στο χέρι το χτυπημένο της εισιτήριο για να εξαντλήσετε εσείς την υπόλοιπη διαδρομή. Έχει μάθει να είναι αλληλέγγυη με τους μετανάστες, τους αστέγους και τα παιδιά. Όταν είναι ελεύθερη ψυχιατρικών επεισοδίων, τους παίζει κουκλοθέατρο στα πάρκα και στους δρόμους. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι και πάλι σε υποτροπή: πιστεύει πως είναι ο Νίκος Μιχαλολιάκος.

Twitter