Αφού φόρεσα, για δεκαπέντε περίπου μέρες, τα δυο μου μαγιό-βερμούδες εναλλάξ, το θαλασσί και το πορτοκαλί, η γυναίκα μού έδωσε ένα μαγιό-μποξεράκι, εφαρμοστό και μαύρου χρώματος, γιατί είχε βαρεθεί να με βλέπει. Το φόρεσα, μου άρεσε, όπως είπε κι εκείνη με έκανε πιο «σέξι», και βγήκα στην παραλία. Είναι αλήθεια πως τα μισά μπούτια ήταν μαυρισμένα και τα πιο πάνω κάτασπρα, αλλά σε λίγες μέρες θα είχαν μαυρίσει ομοιόμορφα. Τι πείραζε; Ούτε με πείραξε πως το μαγιό ήταν από κάποιον πρώην γκόμενό της που το είχε ξεχάσει στο δικό της σάκο θαλάσσης. Σκέφτηκα μετά λύπης πως αν, σε μια έκρηξη οργής δεν είχα πετάξει σε ένα κάδο απορριμμάτων στη Νέα Σμύρνη, το πανάκριβο σινιέ μπικίνι μιας επίσης πρώην φίλης μου, φέτος το καλοκαίρι, η γυναίκα μου κι εγώ θα κατεβαίναμε στην παραλία φορώντας τα μαγιό των εκατέρωθεν σχέσεών μας. Μετά σκέφτηκε εκείνη πως αν τα πράγματα που τους είχαμε χαρίσει ή είχαμε ξεχάσει εμείς σ’ εκείνους, τα ανακύκλωναν κι εκείνοι στις νέες τους σχέσεις, το ρολόι που της χάρισα π.χ. να το ξεχνούσε ή να της το έκλεβε για εκδίκηση ο πρώην της μετά από μένα, ο οποίος με τη σειρά του θα το έκανε δώρο την πρώτη επέτειο της γνωριμίας τους, πάνω στη βδομάδα δηλαδή, στη νέα του γκόμενα η οποία αμέσως μετά τον χωρισμό τους θα το περνούσε στον επόμενο.

Αμέσως μετά το πρώτο μου διαζύγιο κι ενώ ακόμη δεν είχα αλλάξει σπίτι, η κοπέλα που είχα τότε κρατούσε στην τουαλέτα του μπάνιου ένα κουτί Μουράνο με τα μπικουτί της πρώην συζύγου μου, χωρίς να μου πει τίποτα. Η πρώην μου σύζυγος τα μάζεψε κι επέστρεψε στην πατρίδα της (Ιταλία), αφήνοντάς μου δύο κουταλάκια και τρία πιάτα, αλλά στη φούρια της να τα πάρει όλα είχε ξεχάσει τα μπικουτί. Εγώ, από την άλλη, μέσα στο γενικό χαμό, δεν είχα αντιληφθεί πως η πρώην γυναίκα μου τα είχε ξεχάσει κι η νέα σύντροφος που ήρθε να συμβιώσουμε δεν μου είπε τίποτα για τα μπικουτί της πρώην μου, αλλά ούτε και τα πέταξε. Τα βρήκα και τα πέταξα εγώ, αρκετούς μήνες αργότερα, όταν πληροφορήθηκα από κοινό μας φίλο πως η νέα γυναίκα με παράτησε (όπως του εξομολογήθηκε), γιατί δεν μπορούσε να ξεπεράσει το φάντασμα της προηγούμενης γυναίκας στην οποία εγώ φαινόμουν τόσο αφοσιωμένος που δεν μπορούσα να στερηθώ ούτε τα ευτελή προσωπικά της αντικείμενα και τα φύλαγα κάτω από τα μάτια της, επίτηδες, για να της θυμίζω πως μόνον την πρώην αγάπησα πραγματικά.

Είχα διαβάσει παλιά το γάλλο δάσκαλο της ψυχιατρικής, τον Ενρί Έϊ, ο οποίος μου έμεινε στη μνήμη για τον ορισμό του χρόνου στις ψυχιατρικές παθήσεις. Ο καταθλιπτικός ζει στο παρελθόν. Ο μανιακός στο μέλλον. Ο σχιζοφρενής σ’ έναν κατακερματισμένο χρόνο φτιαγμένο από παράλληλα σύμπαντα και ευπώλητες αιωνιότητες της στιγμής, που κάναν εκατομμυριούχους τους γνωστούς ξετσίπωτους γραφιάδες της μόδας. Ο χρόνος είναι ένας και τρέχει μόνο μπροστά, από τη στιγμή του Μπινγκ-Μπανγκ ασταμάτητα. Ο εραστής καβάλα στο βέλος του χρόνου, είναι αυτός που έχει αναλάβει να διορθώσει τα λάθη του από τη μια σχέση στην άλλη, να τελειοποιήσει τις ελάχιστες αδυναμίες του και την αρνητική ενέργεια, γιατί μόνον ο εραστής μέσα από το χρόνο καταφέρνει κάποια στιγμή να μας αποκαλύψει το μυστικό για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Έχω φορέσει μαγιό άλλων λοιπόν, μπλουζάκια άλλων, παντόφλες, πουκάμισα και παντελόνια (και ξεχειλωμένα πουλόβερ κάποιες φορές), με την πίστη πως θα καταφέρω να σώσω τελικά τη ψυχή μου μέσα σ’ αυτόν τον ένα και μοναδικό χρόνο που μου αντιστοιχεί, γιατί ειλικρινά μόχθησα να βελτιώσω τα ελαττώματά μου, από σχέση σε σχέση, να δίνω και να παίρνω μεγαλύτερη απόλαυση στο σεξ.

Twitter