Ως είθισται, μια καθημερινή, μεσοβδόμαδα, στις 14.02 ακριβώς τις επισκέφτηκε ο προϊστάμενος, χαμογελαστός και χαλαρός, σημάδι πως τα υπόλοιπα πενήντα πέντε λεπτά που απόμεναν μέχρι τη λήξη του ωραρίου, θα τα περνούσαν με χωρατά και σεξουαλικά υπονοούμενα. «Καλώς τον αρχηγό», τον υποδέχθηκαν με μια φωνή η ξανθιά και η μελαχρινή που μοιράζονταν το γραφείο και στην ερώτηση του «πού να κάτσω», άρχισε ο ανταγωνισμός μεταξύ τους για το ποια θα του προσφέρει τα γόνατα να κάτσει, αν και είχαν καταλάβει πως δεν είχε μάτια παρά μόνο για τη μελαχρινή.

«Πάρε τα μάτια μου να δεις τα δικά σου», του είπε η μελαχρινή, αφού του έδωσε την καρέκλα της. Ψηλός και νταγκλάρι καθώς ήτανε ο προϊστάμενος επωφελήθηκε για μια στιγμή να καθίσει στην καρέκλα της υπαλλήλου του και, γιατί όχι, να την πάρει εκείνος στα γόνατα, ως είθισται στις δημόσιες υπηρεσίες. Ιούλιος με το θερμόμετρο να έχει κολλήσει στους 41 βαθμούς, εξομολογήθηκε φωναχτά την μεσημβρινή του φαντασίωση: να της κατέβρεχε, λέει το ρούχο, κι εκείνη να έμενε με το μουσκεμένο μπλουζάκι έτσι, χωρίς στηθόδεσμο, με τις ρόγες να διαγράφονται κάτω από το λινό της περίβλημα. Ως είθισται, εκείνη σαν υπάλληλος συγκατένευσε στις φαντασιώσεις του προϊσταμένου της. Ο ίδιος αυτός προϊστάμενος που της είχε εξομολογηθεί πως την φανταζόταν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να φοράει εσώρουχα. Τίποτα άλλο. «Θα φοράς τα εσώρουχα που θα σου αγοράσω εγώ, θα τα βάζεις και θα τα βγάζεις μόνον για χάρη μου. Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο».

Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που το είπε. Τώρα, με 41 βαθμούς και τα κλιματιστικά να μην ανταποκρίνονται κι ενώ όλα ξεκίνησαν μια χαρά, υποχωρεί, βυθίζεται, χάνει τη στύση του. Κάθεται ναι, στα γόνατά του αλλά δεν έχει τη στύση για να την κάνει να τριφτεί πάνω του, ως είθισται. Την είχε δει σ’ ένα μπαρ να πίνει μόνη της κρεμασμένη στη μπάρα, κάποιον ατέλειωτο χειμώνα. Από τότε την ερωτεύθηκε. Επιχείρησε μια φορά να τη βγάλει έξω. Σήκωσε το ακουστικό και κατάφερε να ολοκληρώσει το νούμερο του σπιτιού της στο καντράν: «Γιάννης, εδώ». Εκείνη κατάλαβε τη φωνή του και του λέει: «ποιος Γιάννης;». Ξεροκατάπιε εκείνος «ο προϊστάμενος», της λέει, ξέροντας πως είχε χάσει το παιγνίδι μια και καλή. Χήρα. Είκοσι χρόνια χήρα, να μεγαλώνει μόνη της δυο παιδιά. Χειμώνα-καλοκαίρι με ξώπλατα και μίνι και όταν έσκυβε να στείλει φαξ να φαντασιώνεται πως σκύβει γυμνή μπροστά του, κι όταν έφερνε ένα υπηρεσιακό έγγραφο προς υπογραφή να ονειρεύεται τα στήθη της. Και να έχεις την καθαρίστρια να λέει ξεδιάντροπα μπροστά σου πως «αν ήταν άντρας θα πλάγιαζε μαζί της», κυρίως αυτό. Νάτο, το είπε πάλι, πέρασε κι αυτή από την πόρτα του γραφείου και το είπε πάλι, ως είθισται.

Κι αυτός; Αυτός που είναι άντρας ένα κι ογδόντα έξι, που παντρεύτηκε νέος, φρεσκοδιορισμένος, κι έχει ένα γιο που κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία, και μια γυναίκα πανάσχημη που γέρασε δίπλα του χωρίς να γνωρίσει ποτέ την ομορφιά, την οποία δεν είχε το κουράγιο να τη συστήσει σαν τη γυναίκα του στη μελαχρινή, τη μία και μοναδική φορά που η νόμιμη σύζυγός τον επισκέφτηκε στο γραφείο για κάτι εξαιρετικά επείγον (κάτι σαν τις προθεσμιακές καταθέσεις δηλαδή, που λήγουν), και τη σύστησε ως κυρία-Γιάννη στη μελαχρινή, ως είθισται, με 41 βαθμούς Καλοκαίρι στην πόλη της δημόσιας υπηρεσίας όπου του έλαχε ο κλήρος να εκμετρήσει το βιός του, γύρισε σπίτι, αντιλήφθηκε για πολλοστή φορά πόσο άσχημη είναι η γυναίκα του, που τον υποδέχθηκε στην πόρτα, μπήκε στην τουαλέτα, ως είθισται, χωρίς να κλειδώσει την πόρτα, (διατί άλλωστε;), και αυνανίστηκε. Ένα και ογδονταέξι, αντικειμενικά ωραίος άντρας για την ηλικία του, αυνανίστηκε έχοντας στο μυαλό του τη μελαχρινή κι ολοκλήρωσε πάνω στα μαλλιά της ξανθιάς, η οποία είχε παρεισφρήσει ξαφνικά στις φαντασιώσεις του. Τρόμαξε, «από πού ξεπήδησε τώρα αυτή;» σκέφτηκε. Είδε το σπέρμα του να χάνεται μες στο σιφόνι της μπανιέρας και γύρισε απότομα το ντους στο κρύο νερό. Ως είθισται, δήλωσε στον εαυτό του πως θα έβρισκε την άκρη μόνος του. Δεν πήγε ποτέ σε ψυχίατρο (κι ας του το έλεγε συνέχεια η γυναίκα του), δεν θα τον επισκεπτόταν ποτέ.

Twitter