fbpx
«Η μνήμη, ένα σπίτι χωρίς κλειδιά»

«Η μνήμη, ένα σπίτι χωρίς κλειδιά»

Πριν μερικά βράδια καθόμασταν με τη γυναίκα μου στην «Πασαρέλα», και βλέπαμε το αρχαίο θέατρο της Λάρισας, απολαμβάνοντας τα ποτά μας: βότκα λεμόνι και τζόνι με πάγο, όταν μεταξύ των άλλων γνωστών που έτυχε να περάσουν και να μας χαιρετήσουν, πλησίασε κι ένας ποδηλάτης με αλογοουρά και βερμούδα. Ωραίος τυπάκος, αδύνατος, και μας κεντράριζε μέσα από τις δυο του παλάμες, σε σχήμα φωτογραφικής μηχανής. «Κρίμα», λέει στη γυναίκα μου «που δεν έχω μαζί μου τη μηχανή, είστε για φωτογραφία». Δεν το θυμόμουνα καθόλου, αλλά ο τυπάκος, γνωστός γνωστών, ένα χειμωνιάτικο βράδυ πριν λίγους μήνες, μας είχε φωτογραφήσει εμένα, τη γυναίκα μου και την παρέα μας σε ένα άλλο γνωστό μπαρ της Λάρισας, στο «Μαντάτο». Δεν αμφιβάλω πως το δικό μου κενό θα το καλύψουν κάποια στιγμή οι φωτογραφίες του τυπάκου και ποιος ξέρει ποιες άλλες φωτογραφίες σε άλλα μπαρ θα βγουν κάποια στιγμή στη φόρα.

Η μνήμη μας δεν είναι στερεή σαν οικοδόμημα. Είναι ένα σπίτι όπου κάθε φορά που βάζεις το κλειδί μπαίνεις και σ’ έναν χώρο με διαφορετική διαρρύθμιση: εδώ έχουν γκρεμίσει ένα ντουβάρι, εκεί έχουν κτίσει μια πόρτα. Η επίπλωση είναι διαφορετική, κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τη μνήμη μας, η διακόσμηση επίσης αλλάζει: ένα καινούργιο κάδρο που δεν θυμόμασταν, μια παλιά πολυθρόνα που χρειάζεται συντήρηση, μια ψάθινη καρέκλα με τρύπιο πάτο. Κι αν όλοι μας μάθαμε να βλέπουμε έτσι το παρελθόν μας χάρη σε έναν και πλέον αιώνα ψυχανάλυσης, τώρα πια στην εποχή του matrix έχουμε αποδεχθεί πως η μνήμη είναι ένα σπίτι χωρίς κλειδιά.

Ποτέ δεν ήμασταν έτσι κι αλλιώς οι μοναδικοί ιδιοκτήτες του προσωπικού μας παρελθόντος. Το παρελθόν μας είναι ένα σπίτι χωρίς κλειδιά, μια βίλα που τελεί υπό κατάληψη, ένα κοινόβιο στο οποίο μπαινοβγαίνει πλήθος κόσμου, και για το οποίο δεν χρειάζονται κλειδιά. Ο καθένας που έτυχε να μπει στη ζωή μας το επισκέπτεται και το διαμορφώνει ανάλογα με τα γούστα της στιγμής. Είχα πελάτες που θυμόταν πλασματικά αιμομικτικά επεισόδια, συναδέλφους που δεν θυμόταν από τα πολλά πληρωμένα ταξίδια όχι μόνον σε ποια πόλη αλλά ούτε καν τη χώρα που βρίσκονταν ο ένας ή ο δείνα καθεδρικός, το άλφα και το βήτα μουσείο, κι αν ήταν το Λούβρο ή το Βρετανικό ή το ΜΟΜΑ.

Η Μνημοσύνη, κόρη της Γαίας και του Ουρανού, κοιμήθηκε με τον Δία για εννέα συνεχόμενες μέρες και έτσι δημιουργήθηκαν οι εννέα Μούσες. Όσοι ήθελαν να συμβουλευτούν το μαντείο του Τροφωνίου στη Βοιωτία έπρεπε να πιούν εναλλάξ από δύο πηγές που αποκαλούνταν «Λήθη» και «Μνημοσύνη», (προκειμένου να λησμονείται το παρελθόν και η μνήμη να ξεκινά απ’ το παρόν). Είναι υγιές να ξεχνούμε γιατί είναι σαν να σβήνουμε τον σκληρό δίσκο και να του προσδίδουμε νέες δυνατότητες εγγραφής. Μνήμη, ψευδής μνήμη, λανθάνουσα μνήμη, επιλεκτική λήθη, μυθοπλασίες, παραμυθίες, αλληλοεπικάλυψη προσώπων και γεγονότων, και ο παππούς αγαπημένου φίλου που αναρωτιόταν: «έκανα ανήθικες προτάσεις σ’ αυτή ψες το βράδυ, δεν ήταν η κόρη μου έτσι;» κι έδειχνε ντροπαλά-ντροπαλά τη γυναίκα του.

«Στην Θεογονία του Ησίοδου, οι βασιλείς και οι ποιητές λαμβάνουν τις δυνάμεις του εξουσιαστικού τους λόγου από την κατοχή τους επί της Μνημοσύνης και των ειδικών σχέσεών τους με τις Μούσες», διαβάζω στη Μυθολογία που ξεφύλλισα έντρομος αμέσως μετά το περιστατικό στο αρχαίο θέατρο της Λάρισας. Οποία σχέση έχουν οι δικοί μας ποιητές και πολιτικοί με τη Μνημοσύνη, δεν νομίζω πως χρειάζεται κάποια επιστημονική εξήγηση: έχουν παραδώσει τα κλειδιά προ πολλού, σε όλους μας.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.