Δεκαπέντε ψυχίατροι και σαράντα εννέα ειδικευόμενοι τη νύχτα της Λαμπρής, μετά το βιαστικό «Χριστός Ανέστη», την αναστάσιμη μαγειρίτσα και το άφθονο κόκκινο κρασί έκαναν όλοι μαζί το ίδιο όνειρο, με ελάχιστα δευτερόλεπτα διαφοράς ο ένας από τον άλλο: ονειρεύτηκαν μια απέραντη χωματερή. Επειδή και τα όνειρα εξελίσσονται όπως και τα παραληρήματα κι ακολουθούν τις κατακτήσεις της τεχνολογίας (είναι επιστημονικώς αποδεκτό πως μετά τα πρώτα ταξίδια στο Διάστημα τα παραληρήματα των σχιζοφρενών εμπλουτίστηκαν με αστροναύτες κι εξωγήινους), πρέπει να σημειώσω πως και το πανομοιότυπο όνειρο προσελήφθη διαφορετικά από τους εξήντα τέσσερις ψυχιάτρους.

Η πλειονότητά τους το είδε σε ανάγλυφο ασπρόμαυρο, ένας σε επεξεργασμένη απόχρωση σέπιας, σε περιβάλλον PC οι νεότεροι (πολλές φορές ύστερα από μια ολόκληρη ημέρα στο κομπιούτερ έβλεπα όνειρα με shift, enter και έσβηνα όποια λεπτομέρεια δε μου άρεσε με delete), και κάνα δυο σε 3D. Η σκηνή άνοιγε με τη στιχομυθία δύο ευτραφών ποντικών: «Ρε συ, μάσησα οκτώ Largactil, να φάω κι άλλα;» ρωτούσε ο πρώτος, «Άλλα τέσσερα και θα πιάσεις την ημερήσια φαρμακευτική δόση», του αποκρινόταν ο δεύτερος ποντικός σε γκρο πλαν. Χιλιάδες ποντίκια σκαρφάλωναν στο λόφο με τις σύριγγες, τα χάρτινα πολύχρωμα κουτάκια, τις χρησιμοποιημένες βελόνες, τα άδεια μπλίστερ, τα μπουκάλια με υπολείμματα σιροπιών, τις γάζες, τα πλαστικά γάντια μιας χρήσεως, τους ματωμένους επιδέσμους, τα σχισμένα κατωσέντονα, τα σπασμένα κομοδίνα, τα τραπέζια δίχως πόδια, τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, τα ξεβαμμένα πορτρέτα δίχως κορνίζες πάνω σε σχισμένους καμβάδες.

Κι όλα τα αναλώσιμα μιας ψυχιατρικής κλινικής, πλαστικά μαχαιροπίρουνα, μουχλιασμένα κομμάτια πίτσας, χαρτόνια περιτυλίγματος, λιπαρά μεταχειρισμένα προφυλακτικά, σύριγγες ινσουλίνης, μαυρισμένα κουταλάκια, κουτάκια αναψυκτικών και μπουκάλια μπίρας, στυμμένες λεμονόκουπες, ξεραμένα υπολείμματα ηρωίνης, τζιβάνες, φλούδες πορτοκάλι και μισοφαγωμένα σάπια μήλα, ουροσυλλέκτες γεμάτοι κατακίτρινα υγρά, κλύσματα μιας χρήσεως, πεταλούδες, μηχανογραφημένες σελίδες, μισοσβησμένα φαξ, ξεκοιλιασμένα κασάκια, σπασμένα τασάκια και σβησμένες γόπες, άπειρες, αναρίθμητες γόπες τσιγάρων, χαρτομάντιλα, ακτινογραφίες, καρδιογραφήματα, μάσκες μιας χρήσεως, χειρουργικά λεπίδια και ορθοπεδικοί επίδεσμοι, φύλλα μισθοδοσίας, καταστάσεις με τις βάρδιες, με το μενού της ημέρας, τις σπεσιαλιτέ των ρουφιάνων και τις αναφορές των ημετέρων, εξώδικα, υπομνήματα υπεράσπισης και τσαλακωμένα ερωτικά γράμματα, άδεια περιτυλίγματα καφέ και μεταλλικά κουτιά του νεσκαφέ, και σύριγγες ινσουλίνης με την ηρωίνη του Κλινικάρχη.

Και πάνω πάνω στην κορυφή του λόφου των σκουπιδιών από ιατρικά πιστοποιητικά, γνωματεύσεις, απαλλαγές από το στρατό, ψευδείς συντάξεις νοσηλείας, εικονικές νοσηλείες, δεύτερα και τρίτα λογιστικά βιβλία, να στέκεται όρθιος με τα δυο του πόδια ανοιχτά σε ευρεία βάση σαν τον Κολοσσό της Ρόδου, ο Άκης Χανδρινός (τον οποίο εξήντα τέσσερις ψυχίατροι έριξαν στη χωματερή που είναι για την ψυχιατρική οι «διαταραχές προσωπικότητας», αφήνοντάς τον ουσιαστικά αδιάγνωστο μέχρι που τον σκότωσαν), το ασύρματο μικρόφωνο στο αριστερό του χέρι να δοκιμάζει στο απισχνασμένο του πρόσωπο με τα έντονα ζυγωματικά και τις μασέλες του σε οξεία γωνία, το μυτερό του πιγούνι, μια και δυο γκριμάτσες του Μικ Τζάγκερ, του οποίου πίστευε πως ήταν ετεροθαλής αδελφός, κι έπειτα να ουρλιάζει το αναστάσιμο «Start me up».

Twitter