Ο Ιώβ έφτασε στη Γη της Επαγγελίας, περνώντας όμως την Ερυθρά Θάλασσα, κάποιος καρχαρίας τού έφαγε το πόδι. Πάτησε μεν στην πατρίδα του, αλλά όχι και με τα δυο πόδια. Οι αλλαγές κατάστασης στη ζωή μας δεν είναι ποτέ ανώδυνες: δεν υπάρχουν ειρηνικά διαζύγια. Αλλά, ο Ιώβ ήταν αυτός ή ο Ιακώβ;

Η Πόπη και ο Στέλιος, ζευγάρι στα πενήντα τους σε κρίση, δε δείχνουν να τους ενδιαφέρει αν ήταν ο Ιώβ ή ο Ιακώβ. Έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους: ποιος θα πάρει το εξοχικό και ποιος το αυτοκίνητο, πώς να μοιράσουν τις περιουσίες τους και τα ασημικά, γι’ αυτό όλο το αναβάλλουν κι όλο δε χωρίζουν. Ζουν σε μια καθημερινή κόλαση: απευθύνουν πλέον μόνο βρισιές ο ένας στον άλλον.

Πού και πού κατά τη διάρκεια της ημέρας ο Στέλιος σπάει ένα ποτήρι απ’ το καλό σερβίτσιο στο πάτωμα, κι η Πόπη τού πετάει στο κεφάλι ένα συμπαγή δίσκο από την αγαπημένη του σειρά των ντιβιντί. Οι καβγάδες τους τις νύχτες αφήνουν άυπνη τη μισή πολυκατοικία. Είχαν παντρευτεί από έρωτα: στα είκοσι ένα της η Πόπη, στα είκοσι έξι του ο Στέλιος, μόλις πρωτοδιορίστηκε καθηγητής σε Τεχνικό Γυμνάσιο. Κάναν τρεις γιους. Η Πόπη μετά μπήκε στο λογιστήριο του Σκλαβενίτη. Υποχρεώσεις, δουλειές, τρία παιδιά να μεγαλώσεις, πέρασαν τα χρόνια χωρίς αμφιβολίες για τη σχέση τους. Μόλις έφυγε από το σπίτι κι ο τελευταίος γιος, βρέθηκαν μόνοι τους. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον κι αμοιβαία διαπίστωσαν, ο καθένας για την πάρτη του, πως ο «άλλος» τού ήταν ένας ξένος. Δεν υπήρχαν τρίτοι ανάμεσά τους. Κάτι «απερισκεψίες» εκατέρωθεν σε τριάντα χρόνια έγγαμου βίου δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο, κι ευτυχώς δεν έγιναν ποτέ «παραστρατήματα». Δεν είχαν άλυτα συναισθηματικά προβλήματα δηλαδή μεταξύ τους, ούτε και οικονομικά ή θέματα υγείας. Είχαν σταματήσει προ πολλού να είναι εις σάρκα μία. Κι όμως, η συγκατοίκηση, η απλή συγκατοίκηση τους είχε γίνει βάσανο. Απ’ την άλλη, δεν ήθελαν να θυσιάσουν τίποτα από τα κεκτημένα. Έτειναν λίγο το αυτί τους από κοινού στην παραβολή για το κομμένο πόδι, και την αντιμετώπισαν με μια πανομοιότυπη γκριμάτσα στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν το παραμικρό. Θα παρέμεναν αιώνιοι σύζυγοι.

Η παραβολή έπιανε πάντα: είτε απελευθερωτικά είτε μη επιφέροντας καμία αλλαγή στα ζευγάρια. Μου έφτανε πως λάμβαναν μια έξωθεν συνειδητοποίηση των συντεταγμένων της σχέσης τους. Αλλά ένας ψυχίατρος δεν πρέπει να έχει αμφιβολίες. Είχα ξεκινήσει με τον Ιώβ, που μετά τον έκανα Ιακώβ και τώρα με την κρίση το έλεγα κάπως αμφίβολα: «ο Ιώβ ή ο Ιακώβ, τέλος πάντων ένας από αυτούς», τι σημασία έχει;

Μία από τις παράπλευρες απώλειες αυτής της οικονομικής κρίσης είναι και η ευτυχία μας ως άτομα. Μαθαίνουμε να ζούμε δυστυχισμένοι και κακότροποι. Φωνακλάδες και μίζεροι. Αξιολύπητοι και καταδικασμένοι να τρώμε βρόμικο ψωμί και να καταπίνουμε χολή και ξίδι. Τρεις μέρες κράτησε το μαρτύριο του Χριστού πάνω στο Σταυρό, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο γάμο, για το ζευγάρι που δεν ξέρει πώς κόβονται στα δύο ο καναπές και η τραπεζαρία.

Τώρα τελευταία για τη θεραπεία ζεύγους, ύστερα από χρόνια αμφιταλαντεύσεως ανάμεσα στον Ιακώβ και τον Ιώβ, υιοθέτησα απλώς μια φράση από τον Σωσία του Ντοστογιέφσκι: «δώστε μου ένα δάχτυλο απ’ το δεξί σας χέρι και θα σας κάνω ευτυχείς. Θα είστε ευτυχείς μόνο που θα σας λείπει ένα δάχτυλο».

Καλό; Πολύ περισσότερο αφού ένας συνάδελφος, που τελευταία είχε ανακαλύψει πως ήταν κατά το ένα τέταρτο εβραίος δείχνοντάς μου με υπερηφάνεια την εβραϊκή κιπά που έκρυβε στην τσέπη του σακακιού του, απέρριψε ως λανθασμένη την παραβολή μου, και τον Ιώβ και τον Ιακώβ. Είναι γνωστό πως σε έναν ψυχίατρο δεν επιτρέπονται οι αμφιβολίες.

Twitter