fbpx
«Το ξανθό κοτσάνι»

«Το ξανθό κοτσάνι»

Την πρώτη φορά που ήρθε ο Χανς στη Νέα Υόρκη από τη Σουηδία, ύστερα από μερικές εβδομάδες τον έστειλα –τρόπος του λέγειν– στο Λος Άντζελες σ’ έναν πολύ καλό μου φίλο, αφού είχε δεχτεί να τον φιλοξενήσει. Άγνωστοι μεταξύ τους.

Η απόσταση ανάμεσα στις δυο μεγαλουπόλεις είναι χιλιάδες μίλια, αλλά το συνειδητοποιείς όταν κάνεις το αεροπορικό ταξίδι, ώρες.

Όταν επέστρεψε μου είπε: «Δε σου τηλεφώνησα όλες αυτές τις ημέρες, από φόβο μήπως είχες κανονίσει να με στείλεις στην Ιαπωνία σε κανένα φίλο σου, μια και βρισκόμουν απέναντι».

Με έναν παρόμοιο τρόπο ταξίδευα/ταξιδεύω στην τεράστια, συγκριτικά με την Ελλάδα, Τουρκία από πόλη σε πόλη ή χωριό, ή βουνό ή ακτή.

Θα πήγαινα στην Αφιόν Καραχισάρ, γνωστή μου από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1923), που μετά την προσάρτησή της στην Τουρκία ένωσε τις δυο λέξεις και τώρα πλέον γράφεται Αφιονκαραχισάρ, όπως ψηφίστηκε από τη Βουλή της χώρας πριν από μερικές δεκαετίες.

Το Καραχισάρ το ερμήνευα «Μαύρο Κάστρο», αλλά το Αφιόν;

Αφού περιπλανήθηκα αρκετά στους δρόμους και είδα από διάφορες οπτικές γωνίες το Μαύρο Κάστρο, ένα μαύρο ορεινό βράχο που δεσπόζει στην πόλη, αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το Μουσείο, για τη σοβαρή μου επίσκεψη, όπως αποκαλούσα τις όμοιές της στις πόλεις που επισκεπτόμουν.

Με την είσοδό μου ζήτησα από την υπάλληλο να καλέσει το διευθυντή του που επιθυμούσα να δω. Άφησε το ταμείο ευχαρίστως, και έλειψε για πολύ λίγο, ενώ επέστρεψε με την παράκληση να περιμένω.

Εκείνος εμφανίστηκε ύστερα από λίγα λεπτά, φορώντας μια λευκή ποδιά σαν τις ιατρικές, και μου συστήθηκε προσθέτοντας ότι ήταν αρχαιολόγος.

Δεν ήμουν εγώ, αλλά η προέλευσή μου που τον εντυπωσίασε, και αφού με ξενάγησε στις αίθουσες του Μουσείου με οδήγησε στο γραφείο του και στα εργαστήρια.

Καθισμένη απέναντί του, πίνοντας τσάι, τον άκουγα προσεκτικά να μου ξετυλίγει την ιστορία της πόλης, από τη μετατροπή του μαύρου βράχου σε κάστρο, με πρώτο πολιτισμό των Χεττταίων ή Χιττιτών, το 2000 ή 1500 π.Χ. στην Κεντρική Μικρά Ασία, τώρα Τουρκία, που είχε κατακτηθεί στη σειρά από τους Φρύγες, τους Λυδούς, κάποιους Πέρσες, μέχρι που κατελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο, με τα ονόματα: Ακριανό και Νικόπολις, που της έδωσε ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων Γ’, για τη νίκη του επί των Αράβων το 740. Είπε και άλλα, προφέροντας καθαρά όλα τα ονόματα, όμως δεν είχα μαζί μου μαγνητόφωνο για να τα καταγράψω, εμπιστεύτηκα τη μνήμη μου.

Είχα μια ερώτηση: «Και το Αφιόν;»

Με κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Από το αφιόνι», απάντησε. «Δεν το ξέρετε; Εδώ η πεδιάδα ήταν παλιά σπαρμένη από αυτό σε μεγάλες εκτάσεις και η παραγωγή ήταν επίσης μεγάλη».

Δεν είχα απάντηση.

«Συγγνώμη», είπε και σηκώθηκε. «Περιμένετε».

Γύρισε μ’ ένα ξανθό, ξερό κοτσάνι, που η κορφή του έμοιαζε με κλειστό λουλούδι με αρκετά μεγάλα πέταλα.

«Αυτό είναι το αφιόνι», είπε.

Ένιωθα αμήχανη, ήταν η σειρά μου να σηκωθώ.

Τον ευχαρίστησα, τον αποχαιρέτησα και βγήκα στο δρόμο με την απόφαση να ανέβω στο Μαύρο Κάστρο.

Έφτασα μέχρι την κορφή του, μια μικρή πλατεία. Διάλεξα μια άκρη και κάθισα, με τα πόδια να κρέμονται στο κενό, ατενίζοντας την πόλη.

Σκεφτόμουν τη μαμά μου. Κάποτε μου είχε πει πως όταν ήταν μικρή είχε ακούσει πως οι παλιοί στα χωριά μασούσαν ένα είδος παπαρούνας, σαν φάρμακο ή καταπραϋντικό ή για δύναμη, δεν ήταν βέβαιη ακριβώς για ποιο λόγο.

Η ίδια ήμουν βέβαιη πως ήξερα τη λέξη αφιονισμένος, που σήμαινε αυτό που όλοι ξέρομε, ότι παλιά έδιναν αφιόνι στους εκτελεστές ανθρώπων και πάλι όλα αυτά που ξέρουμε.

Πώς δεν είχα συνδυάσει τη λέξη με το τοπωνύμιο;

Στο οικογενειακό μου περιβάλλον, προφανώς, το λεξιλόγιο ήταν περιορισμένο.

Το μυαλό μου γύριζε πίσω στα μαθητικά μου χρόνια ή και αργότερα.

Μα, είχα έρθει από τη Νέα Υόρκη, είχα διαβάσει τόσα για τα ναρκωτικά. Πώς τα φανταζόμουν ή εννοούσα;

Δεν είχα καν προσέξει ότι είχα περικυκλωθεί από μια παρέα νεαρών παιδιών με μαθητικές στολές, που με ρωτούσαν ευγενικά και ήρεμα τι μου συμβαίνει, γιατί φαινόμουν τόσο σκεφτική, ή αν ήμουν λυπημένη.

Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι ήταν η πιο ωραία ώρα της ημέρας, που σε λίγο θα έσβηνε, για να απολαύσω τις φωτοσκιάσεις πάνω σε μια πόλη σαν αυτή που βρισκόμουν.

«Θα σας κάνουμε παρέα», είπε κάποιος νεαρός, «και θα κατέβουμε όλοι μαζί», πρόσθεσε μια κοπέλα.

Συμφώνησα.

Το Μαύρο Κάστρο είχε υπάρξει το πιο γνωστό σημείο απ’ όπου έπεφταν οι απογοητευμένοι βάζοντας τέλος στη ζωή τους, με πληροφόρησαν καθώς αποχαιρετιζόμασταν.

Με έσωσαν ή είχαν κάνει λάθος;

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.