Το βαφτιστικό της είναι waterboarding.

Πολλοί έχομε βιβλία στα ράφια μας, που περιμένουν κάποιον ελεύθερο χρόνο μας να τα διαβάσουμε, ή άλλα που ξαναγυρίζουμε σε αυτά από κάποια αιτία, είτε γιατί γυρεύουμε να επιβεβαιωθούμε για τη μνήμη μας ή την ακριβή διατύπωση κάποιας παραγράφου ή να επανέλθουμε σ’ ένα ποίημα που θα ταίριαζε στη διάθεσή μας εκείνης της στιγμής.

Καμιά φορά ούτε και για τα παραπάνω, αλλά από κάποια αμηχανία.

Προ ημερών με το θέμα της βίας να επανέρχεται, λες και πρόκειται για κάτι καινούργιο –προσωπικά το θεωρώ πρωτόγονο και ανεξάντλητο– επανέφερα, σαν αίγα που αναμασάει, το θέμα στο νου μου, αν και σπάνια είναι απόν.

Τη συναντάω στο περίπτερο όταν ζητάω την καθημερινή μου εφημερίδα, και κάποιος έρχεται έπειτα από εμένα, απλώνει το χέρι του πάνω από το κεφάλι μου, λόγω μεγεθών και κιλών, και ζητάει ένα πακέτο τσιγάρα Καμήλα ή το κουπόνι στάθμευσης για τη Μερσεντές του.

Ίσως αυτή να θεωρείται η μικρότερη βία που μπορεί να ασκείται σε μια γυναίκα, ή άλλες παρόμοιες στα λεωφορεία ή στα πεζοδρόμια περιμένοντας να αλλάξει το χρώμα στα φανάρια.

Είμαι αφελής; Ή το παίζω;

Αν είναι δυνατόν!

Έχω υποστεί κι εγώ διάφορες μορφές βίας, ζώντας μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες απαιτήσεων και κηρυγμένων πολιτιστικών και πολιτισμικών πλεονεκτημάτων, που ακολουθούν μακραίωνες εθνικές ιστορίες, θρησκευτικούς κώδικες, πολιτικά συστήματα, οικονομικές επιφάνειες, ήθη και έθιμα, παραδόσεις και άλλα ταμπού.

Χωρίς να έχω ξεχάσει πραγματικές εικόνες βίας σε φυλακές και εξορίες της δικής μας ιστορίας, από την ελληνική αντιστασιακή λογοτεχνία, συχνά ανακαλώ στη μνήμη μου, πιθανόν για να ξεφύγω από την εθνοκεντρική βία, τα ποιήματα από τις τρομερές εμπειρίες των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο που μετέφρασα και με αυτό τον τίτλο εκδόθηκαν σε βιβλίο, όταν πρόβαλε η λέξη «νεροσανίδωμα».

Πρόκειται για μια πολύ οδυνηρή βίαιη πράξη που ασκείται από τους δεσμοφύλακες στους κρατουμένους του Γκουαντάναμο, δικασθέντες ή μη, ή αναμένοντας επ’ αορίστω χρόνω την εκδίκασή τους, τους οποίους έχουν ξαπλώσει και ακινητοποιήσει σε μια σανίδα και εισάγουν με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο στο στόμα τους μια σωλήνα νερού που τρέχει ορμητικά και γεμίζει τα πνευμόνια τους, χύνεται έξω από το κορμί τους ενώ αυτοί σφαδάζουν.

Προστρέχω στο βιβλίο Η σκοτεινή πλευρά της Τζέιν Μέιγερ, δημοσιογράφου των New York Times, και διαβάζω την επιβεβαίωση της πιο πάνω βίαιης πράξης και διάφορες άλλες παραγράφους όπως: Το νεροσανίδωμα είναι μια διαδικασία μερικού πνιγμού και ασφυξίας που είχε συμπεριληφθεί στην κατηγορία της εγκληματικής μορφής βασανιστηρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες τουλάχιστον από το 1901.

«Ο υποβαλλόμενος σε αυτό το μαρτύριο δεν μπορεί να αντέξει περισσότερο από τριάντα μέχρι τριάντα πέντε δευτερόλεπτα», έχει πει ο Κυριάκου, προσθέτοντας ότι αυτός και κάποιοι συνάδελφοί του ασκήθηκαν μεταξύ τους για να δουν πώς ήταν. Ο ίδιος άντεξε μόνο πέντε δευτερόλεπτα. «Είναι μια εντελώς δυσάρεστη εμπειρία. Είναι κάτι πολύ βίαιο να το υποστείς. Ούτε είναι ευχάριστο να το βλέπεις. Σε δένουν κάτω, ακινητοποιούν το κεφάλι σου και μοιάζει με πνιγμό. Σε φιμώνουν κι εσύ ουρλιάζεις», κατέληξε συνοπτικά.

Ο Τζον Κυριάκου είναι ένας αξιωματούχος της CIA με παιδική εμφάνιση, που επιθυμούσε διακαώς να βοηθήσει εθελοντικά στην καταπολέμηση της Αλ Κάιντα μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001. Είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και τον είχε επιστρατεύσει στη CIA ένας καθηγητής του. Μιλούσε τέλεια ελληνικά και αραβικά.

Κλείνω το βιβλίο και μετά αναρωτιέμαι: γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοια τιμωρία;

Είναι, όμως, τιμωρία ή μια υπενθύμιση της βίας, ακόμα και αυτής που ασκείται από άντρα σε άντρα όπως εκείνη η τρομερή με την εισαγωγή ενός μεταλλικού σωλήνα στον πρωκτό, όπως την υπέστη ο Περικλής Κοροβέσης και την περιγράφει στο βιβλίο του Οι δεσμοφύλακες;

Ασφαλώς, μπορεί πολλοί να αναφερθούν σε μορφές βίας την οποία υπέστησαν ή της οποίας έγιναν μάρτυρες, και ένας μεγάλος αριθμός γυναικών, μια από αυτές η Κίττυ Αρσένη, και άλλες που πέρασαν από εξορίες και φυλακές.

Αλλά το ερώτημά μου, που με βασανίζει εδώ και δεκαετίες, είναι πώς τον 21ο αιώνα, με τα Δυτικά, ή και άλλα, μέτρα χρόνου, η βία όχι μόνο δεν υποχώρησε ή δεν εξαντλήθηκε ή δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά ενισχύθηκε σε πιο επώδυνες, αποτελεσματικές και μάλλον επιστημονικά εξελιγμένες πρακτικές.

Αναρωτιέμαι, αν η φράου Μέρκελ ήταν χερ Μέρκελ, θα βιαζόταν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια συχνότητα;

Twitter