fbpx
«Το φλερτ» της Ιωάννας Καρατζαφέρη

«Το φλερτ» της Ιωάννας Καρατζαφέρη

Τον έβλεπα ακίνητο με τα διαπεραστικά του μάτια να με κοιτάζει πίσω από τα γυαλιά του, με τα γκριζαρισμένα του γένια κομμένα, σχεδόν, μέχρι τις ρίζες, μ' ένα χαμόγελο που η αριστερή άκρη των χειλιών του είχε μια ελαφριά κλίση ειρωνείας.

Εκείνος δεν μ' έβλεπε.

Το βλέμμα του ατένιζε το μέλλον, προέκταση της δικής του ζωής, της δικής του εφαρμοσμένης ευφυΐας.

Το πρόσωπό του κυριαρχούσε στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου, στο ισόγειο της διπλανής πολυκατοικίας από αυτήν όπου κατοικώ, το πέρασμά μου ήταν καθημερινό και μερικές ημέρες περισσότερες από μια φορά.

Οι γνώσεις μου για τον ίδιο, την προσωπική του ζωή, την ιδιοφυΐα του, τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του, τις ανησυχίες του, τα ταξίδια του, την αναζήτηση του υπερφυσικού, τη χρήση διαφόρων ουσιών, συνωθούνταν στο μυαλό μου σκόρπιες από ποικίλα δημοσιεύματα στον Τύπο, ενίοτε έμοιαζαν με κοσμικά σχόλια, ίσως αυτά να είναι πιο ελκυστικά παρά τα πραγματικά, και δεν ολοκλήρωναν την προσωπικότητά του που αργότερα θα ανακάλυπτα μέσα από τη βιογραφία του.

Όπως και να τον παρουσίαζαν, εγώ τον φλέρταρα και το φλερτ μου δεν εξαφανίστηκε ούτε με τον θάνατό του.

Αναγνωρίζω ότι μου άλλαξε τη ζωή – και όχι μόνο τη δική μου, αλλά δισεκατομμυρίων ανθρώπων ή μάλλον ων ουκ έστιν αριθμός, αφού αγνοείται ο αριθμός των επερχόμενων γενεών.

Οι μεταφρασμένες στη γλώσσα μας βιογραφίες του Στιβ Τζομπς (Steve Jobs) υπήρξαν, στη φαντασία μου, ογκόλιθοι που δεν θα μπορούσα να τους κινήσω στη νιοστή δύναμη, με το δικό μου ασήμαντο μέγεθος.

Παρέτεινα το φλερτ και όταν ακόμα αποσύρθηκε από τη βιτρίνα το βιβλίο με το πορτρέτο του στο εξώφυλλο, όμως τον ακουμπούσα με την αφή των δαχτύλων μου με το φως της ημέρας ή του ηλεκτρικού ρεύματος, που έπεφτε πάνω στο πληκτρολόγιο του λάπτοπ μου, μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Το φλερτ μου θα τελείωνε όταν τα δάχτυλά μου δεν θα μπορούσαν πλέον να τον θωπεύουν, αλλά η ευφυΐα του θα με έφτανε από άλλες διόδους.

Τώρα τον κρατάω στα δάχτυλά μου και κι εκείνος μου κρατάει παρέα μέσα από τις σελίδες της βιογραφίας του από τον Ουόλτερ Ίζακσον (Walter Isaacson).

Τον φαντάζομαι ξυπόλυτο στους χωματόδρομους της Ινδίας, άσιτο μια, δυο, τρεις ημέρες, κοκκινισμένο από το μάσημα των καρότων, αδιάφορο για την περιβολή του, αναζητώντας τις δικές του εξόδους σε αδιανόητες, για μένα, στρατόσφαιρες.

Διάβαζα, και ένιωθα σαν αμφιταλαντευόμενο κύμα, ή σαν αριθμητική πράξη πρόσθεσης ή αφαίρεσης.

Ώσπου...

Ένα καλοκαίρι ο Πολ (ο θετός του πατέρας) πήρε τον Στιβ και πήγαν στο Βισκόνσιν να επισκεφθούν τη γαλακτοκομική φάρμα της οικογένειας. Η αγροτική ζωή δεν ενδιέφερε καθόλου τον Στιβ, αλλά μια εικόνα τού κόλλησε. Είδε τη γέννηση ενός μοσχαριού, και εξεπλάγη όταν το ζωάκι αγωνιζόταν μέσα σε λεπτά της ώρας να σταθεί όρθιο και ν' αρχίσει να περπατάει. «Δεν ήταν κάτι που του το είχαν μάθει, αλλά αντιθέτως κάτι βαθιά περιπλεγμένο (;) μέσα του. Ένα ανθρώπινο νεογέννητο δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Το βρήκα εξαιρετικό, παρόλο που κανένας άλλος δεν το συμμεριζόταν». Το τοποθέτησε με όρους: hardware-software. «Ήταν σαν κάτι στο σώμα του ζώου και στο μυαλό του να ήταν βαλμένα να δουλέψουν μαζί στιγμιαία μάλλον, παρά να το είχε διδαχτεί».

Ο Στιβ θα ήταν πέντε ή έξι χρόνων και μάλλον δεν ήξερε να γράψει τη λέξη apple, και πολύ περισσότερο τις λέξεις δαγκωμένο μήλο, όταν είχα νιώσει ακριβώς την ίδια έκπληξη, χωρίς τους όρους hardware-software (υλικό-λογισμικό;), αλλά είχα ήδη σκεφθεί πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να περπατήσει πριν κλείσει περίπου έναν χρόνο από τη γέννησή του και ούτε να εξασφαλίσει την τροφή του πριν τουλάχιστον γίνει έφηβος.

Αυτή η σύμπτωση, που πιθανόν να έχει διατυπωθεί από άγνωστο αριθμό συνανθρώπων μας, τάραξε τα δικά μου εσωτερικά hardware-software.

Βρισκόμουν σ' ένα κοινόβιο –kibbutz– στα σύνορα του Ισραήλ με τη Συρία, όταν βρέθηκα σ' ένα αγρόκτημα.

...Ήμουν ένα κορίτσι της πόλης και δεν είχα δει ούτε κότα να γεννάει αυγό...

...Το θηλυκό ζώο, που θα έφερνε στον κόσμο μια ζωή, κυλιόταν στο στεγνό χώμα... Η αναπαραγωγή θα ξεδίπλωνε το θαύμα της μπροστά στα μάτια μου έτσι απλά και φυσικά, κι ένιωσα κάτι σφιξίματα κιόλας στο στομάχι μου...

...Η κοιλιά της γελάδας ανεβοκατέβαινε ρυθμικά σπρώχνοντας όλο το βάρος της χαμηλά προς τα πισινά διπλωμένα της πόδια...

...Μια ακόμα προσπάθεια και ο όγκος συσπάστηκε και φανερώθηκε ζωντανός, βρεγμένος και ματωμένος...

...Η γελάδα ξεκουράστηκε για δευτερόλεπτα κι ύστερα φάνηκαν δυο μαύρα λυγισμένα ποδαράκια...

...Όσο κράτησαν όλα τούτα χρειάστηκε το μικρούλι να πεταχτεί ολόκληρο στη γη...

...Μετά άρχισε τις προσπάθειες να σηκωθεί. Τα λεπτά του ποδαράκια δεν ήξεραν ακόμα την τέχνη της περπατησιάς. Σηκωνόταν κι έπεφτε. Πολλές φορές επαναλήφθηκε το τόλμημα, ώσπου το καινούργιο πλάσμα τα κατάφερε να σταθεί στα πόδια του...

Εκείνη η εμπειρία έγινε διήγημα και συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο Η ζωή σε τέσσερις πράξεις.

Έχω επανειλημμένα αναρωτηθεί πόσες άραγε φορές, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, να παρουσιάζονται ίδιες εικόνες, να δημιουργούνται παρόμοιες σκέψεις, να γίνονται ίδιες κινήσεις, να βλέπουν τα ίδια όνειρα, να επιθυμούν να επικοινωνήσουν διαμέσου της τέχνης, και τώρα να τους δίνεται η ευκαιρία με τόση ευκολία.

Στιβ Τζομπς, 1955-2011

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.