Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ βαθιά μέσα μου την τρομακτική και παράλληλα γλυκιά διαφορά ανάμεσα στις δύο διαστάσεις της ελαφρότητας. Ρευστή, επιδερμική, ενίοτε επιθυμητή η μία εμφανίζεται μπροστά μας για να μας υπενθυμίσει ίσως την αποτροπή για κάθε προσπάθεια νοήματος της ύπαρξής μας. Κι έπειτα έρχεται η άλλη, η δυνατή, η ακατανόητη και πνευματική, επιθυμητή μόνο από εκείνους που γνωρίζουν τη δυσκολία και τη σταθερότητα της ευτυχίας, για να μας πετάξει στο μηδέν και στο άπειρο. Η ψυχική ανάταση.

Χρόνος. Σύμπαν. Έρωτας. Θάνατος. Θεός.  Ιδέες οι οποίες μέσα στον χρόνο έχουν απασχολήσει ένα τεράστιο κομμάτι του κόσμου μας, τόσο στις τέχνες, την επιστήμη αλλά και αυτό που κανείς ονομάζει πραγματική ζωή. Πέντε ιδέες οι οποίες αργά και βασανιστικά ξετυλίχτηκαν στο είναι μου ως βασικές ανάγκες του εκάστοτε παρόντος. Ξεκινώντας από ένστικτο και ανάγκη για μία (ακατόρθωτη) αναζήτηση του άπιαστου, κατέληξα στην υλοποίηση του «Περί  Ύψους».  Στην ερώτηση «τι είναι ακριβώς το Π.Υ.» νιώθω πως δεν μπορώ να απαντήσω. Νιώθω πως θα ήταν λάθος να γνωρίζω εγώ ο ίδιος το τι πραγματικά είναι. Θα είχα προδώσει τον εαυτό μου. Αισθάνομαι όμως κάποια στοιχεία του, σαν όνειρο, σαν υπόθεση και ψευδαίσθηση, και σαν ελπίδα ως την αρχή για κάτι μεγαλύτερο.

Ως νέος δημιουργός,  κατανοώ μέσα μου μια θεμελιώδη ανάγκη, αυτή της επαφής και της συγκέντρωσης ενέργειας μέσω κάποιου είδους σύγχρονης τελετουργίας. Μιας τελετουργίας επίκαιρης και με απλότητα η οποία έχει ως στόχο την κατανόηση του παρόντος και τη σημασία της στιγμής, ψυχικά αλλά και σωματικά.

Το «Περί Ύψους» ίσως ξεκινά ως μια οικογένεια. Μια δημιουργική οικογένεια την οποία είχα την ανάγκη να χτίσω σιγά-σιγά και με υπομονή. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας/ εποχής που βιώνει την τρομακτική απειλή της διάσπασης. Ο κάθε άνθρωπος αναπνέει στο δικό του πληροφοριακό σύμπαν, χαμένος στις δικές του «σημαντικές» οθόνες, γεγονός που μειώνει πραγματικά τις κοινωνικές του αντιδράσεις και την ανάγκη να αγγίζει, να αγγίζει πραγματικά. Η  ουσιαστική επικοινωνία εξατμίζεται. Χάνουμε την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και την αμεσότητα της στιγμής με βάση όλες μας τις αισθήσεις. Ως νέος δημιουργός,  κατανοώ μέσα μου μια θεμελιώδη ανάγκη, αυτή της επαφής και της συγκέντρωσης ενέργειας μέσω κάποιου είδους σύγχρονης τελετουργίας. Μιας τελετουργίας επίκαιρης και με απλότητα η οποία έχει ως στόχο την κατανόηση του παρόντος και τη σημασία της στιγμής, ψυχικά αλλά και σωματικά.

Το «Περί  Ύψους» είναι ίσως μια τέτοια απόπειρα. Έχοντας ως πυρήνα τη μουσική σύνθεση, αναζήτησα εξαιρετικούς μουσικούς στους οποίους θέλησα να δώσω τη δυνατότητα να προσεγγίσουν έργα σημαντικών μουσουργών, όλα σε διάλογο με τις πέντε αυτές ιδέες. Βρίσκω τεράστιο ενδιαφέρον στην ιδέα διαφορετικών μουσικών πάνω σε κοινούς άξονες και το πώς ο καθένας, ανάλογα με την τεχνική, τις ιδέες και τα βιώματά του, ερμηνεύει τα έργα αυτά στα πλαίσια μίας και μόνο βραδιάς. Παράλληλα, θέλοντας να αναπτύξω τη σφαιρικότητα της συγκέντρωσης αυτής (συναυλία; Παράσταση; Καλλιτεχνικό δρώμενο; Τελετουργία; Όλα μαζί; Τίποτα;!) ένιωσα την έλξη για παρουσία του λόγου. Αποφάσισα να απευθυνθώ στους ανθρώπους που γνωρίζουν βαθιά τη σημασία των λέξεων, τους συγγραφείς. Αναζητούσα με περιέργεια μικρού παιδιού να βιώσω και να καταλάβω το πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να αντιληφθούν την ενέργεια και τον παλμό της δικής μου τέχνης και να δημιουργήσουν το δικό τους σημείο λεκτικής έκφρασης επάνω σε αυτά τα ζεστά και τερατώδη ηχητικά σχήματα. Έχοντας μια αρκετά δομημένη αντίληψη για το τι αναζητώ, συνομίλησα με τέσσερις ανθρώπους οι οποίοι, κατά την άποψή μου, ήταν ιδανικοί για το έργο μου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι το συγγραφικό τους ύφος είναι πολύ διαφορετικό, από το στάδιο του δυνατού και ωμού ρεαλισμού ως την πορεία προς την πνευματικότητα, δίνοντας έτσι το στίγμα των τεράστιων αντιθέσεων!

Πάνω σε αυτή τη συνθήκη, η τελετουργία αυτή συμπληρώνεται με την παρουσία δύο ηθοποιών οι οποίοι, με έναν υποφώσκοντα τρόπο, επισφραγίζουν τον άξονα της ανύψωσης από το ιδεατό προς το ρεαλιστικό και vice versa. Βρίσκω δύο διαστάσεις στην ελαφρότητα και τις προσδοκώ και τις δύο. Δεν γνωρίζω αν θα τις αγγίξω, αλλά το επιθυμώ με όλη την ενέργεια της ψυχής μου. Ξεκινώ όμως σταδιακά, αργά και σταθερά, από τη μία πλευρά προσπαθώ να γιορτάσω και να δοξάσω το υλικό της προσωπικής μου ζωής και από την άλλη διοργανώνω το «Περί Ύψους».

Το Περί Ύψους του Δημήτρη Σκύλλα παρουσιάζεται την Τρίτη, 19 Απριλίου στις 21.15 στο θέατρο Πόρτα (Μεσογείων 59, Αθήνα).

Twitter