«Ο φερέοικος συγγραφεύς» της Ελένης Λαδιά
Μέσα στα είδη του συγγραφικού κύκλου υπάρχει και ο «φερέοικος συγγραφεύς». Με την έκφραση αυτή εννοώ τον συγγραφέα που γεννιέται ενωμένος με τη γραφή του, όπως η χελώνα με το όστρακό της. Είναι ανελεύθερος από τα γεννοφάσκια του, διότι όλα γίνονται και συμβαίνουν σε συνάρτηση με το γράψιμό του. Είναι έρμαιο της έμπνευσής του, γιατί πιστεύει πως είναι «μανική» σύμφωνα με τον πλατωνικό διάλογο Ίων. Έτσι, απορρίπτει διδασκαλίες και κανόνες που διδάσκουν τη γραφή. Η έμπνευση δεν διδάσκεται, απλώς υπάρχει. Η συγγραφή είναι τάλαντο, έργο θεϊκό. Μη γνωρίζοντας την πηγή και τους κανόνες της έμπνευσης, ο φερέοικος συγγραφεύς φοβάται στη νεότητά του πως δεν θα ξαναγράψει, ενώ στην ωριμότητά του την περιμένει να ξαναρθεί, γιατί υποψιάζεται πως υπάρχουν νόμοι και στο χάος. Ο φερέοικος συγγραφεύς γράφει και δημοσιεύει από μικρός, φτιάχνει ιστορίες δικές του για να αποκοιμηθεί και έχει την αίσθηση μιας ακαθόριστης αποστολής. Διαισθάνεται πως είναι ταγμένος να εκπληρώσει έναν σκοπό, χωρίς φυσικά να ξέρει τον εντολέα και το περιεχόμενο αυτής της αποστολής. Όλες οι επιλεγμένες σπουδές και οι γνώσεις του δεν λειτουργούν ποτέ αυτόνομες, αλλά γίνονται λίπασμα για την λογοτεχνία του, επειδή καλά γνωρίζει πως η περιέχουσα έννοια είναι η Λογοτεχνία. Από παιδάκι διαισθάνεται πως γεννήθηκε συγγραφεύς και πως τίποτε άλλο στον κόσμο δεν τον ικανοποιεί. Επομένως, δεν έχει καμία σχέση με τα ευαίσθητα παιδιά ή τους άωρους νέους που φτιάχνουν ιστορίες και ποιήματα, για να τα εγκαταλείψουν αμέσως με το πρώτο φως της ωριμότητας. Ο φερέοικος συγγραφεύς ακολουθεί το πεπρωμένο του να γράφει σε όλη του τη ζωή. Ζει σε έναν μιγαδικό κόσμο, σε μια σύνθεση πραγματικού και φανταστικού, κι έτσι πολλές φορές αναγνωρίζει ή ταυτίζει αληθινούς ανθρώπους με ήρωες μυθιστορημάτων, που γι' αυτόν έχουν πάντοτε μία ιδιαίτερη βαρύτητα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι πως έχει το βάσανο ή το χάρισμα της διπλής ζωής: έξω είναι ο κόσμος στον οποίο αθέλητα ή ηθελημένα μετέχει και εντός του ο άλλος κόσμος, ο φανταστικός, με όλες τις χαρές και τους πόνους της δημιουργίας. Ο φερέοικος συγγραφεύς γνωρίζει και τους δύο κόσμους, προτιμώντας φυσικά τον δεύτερο. Όταν βρίσκεται στη νεότητά του μπαινοβγαίνει με άνεση και ευκολία από τον έναν κόσμο στον άλλο, κι έτσι κανείς δεν ενοχλεί την έμπνευσή του. Όταν όμως φτάνει στην κόπωση των γηρατειών, δεν υπάρχει αυτή η γρήγορη εναλλαγή στους δύο κόσμους, με αποτέλεσμα να βασανίζεται όταν ενοχλούν την έμπνευση και τη συγγραφή του. Οι λέξεις έχουν γι' αυτόν ιδιαίτερη σημασία: μοιάζουν με φυσικά στοιχεία που σκοτώνουν ή ανασταίνουν, ενώ ο ίδιος είναι ένας ακούραστος θηρευτής των λέξεων. Οι λέξεις, οι λάμψεις, ο ήχος και η ετυμολογία τους γίνονται για τον φερέοικο συγγραφέα οι μικρές πηγές, όπου πίνει και ξαποσταίνει λίγο από το βάρος της ζωής του. Θα μπορούσε να ζήσει μόνον με τις λέξεις. Ο φερέοικος, αυτός που μεταφέρει τον οίκο του.
