(3)

Η Σου με παραπέμπει χωρίς περιστροφές εκεί ακριβώς όπου εξουδετερώνονται σχεδόν ολοσχερώς οι φοβίες της. Πρόκειται για άμεση μετάβαση στη ζώνη του μαγικού. Το διαμέρισμα υποφωτισμένο. Άοσμο, καθαρό. Δύο αναρριχητικά φυτά, αντικριστά στον μικροσκοπικό χώρο υποδοχής. Στους μάλλον φρεσκοβαμμένους τοίχους, κορνιζαρισμένα τρία ιδεογράμματα. Φτηνά πλαίσια, πλαστικά, ιδιαίτερα φροντισμένη όμως η καλλιγραφία τους. Καλά διατηρημένη απουσία. Μια μισάνοιχτη πόρτα δείχνει σ' ένα ψυγείο, δίπλα του ένα πλαστικό τραπεζάκι κουζίνας. Ίσως να μην υπάρχει καν γραφείο. Η λιτότητα ειδοποιεί: εδώ κατοικεί το άυπνο πνεύμα μιας ελάχιστης ύλης. Το τσάι μάς προσφέρεται χωρίς να το ζητήσουμε. Κάπως αδύνατο, αλλά παραμένει εύγευστο. Βολευόμαστε χωρίς περιστροφές στα μαξιλαράκια που διακοσμούν το πάτωμα. Ο σαμάνος, μετρίου αναστήματος, λεπτοκαμωμένος, με προσεγμένη εμφάνιση, ελέγχει απολύτως τη θερμοκρασία της συνάντησης. Ο χαμηλών τόνων μύστης, ο προ πολλού γειωμένος στη δευτεροβάθμια, στην υπερρεαλιστική ανάγνωση του κόσμου: η ρητορεία του, ένας μειλίχιος περίπατος εννοιών. Ακριβοδίκαιος στην αντιμετώπισή μας. Περιποιείται και τους δυο μας σα να μας ξέρει εξίσου καλά: η απρόσμενη φιλοφρόνηση του απέριττου. Οφείλω να το παραδεχθώ, αποδεικνύεται όντως επιδέξιος συζητητής. Το διαπιστώνω από τα συμφραζόμενα, από την ετοιμότητα των απαντήσεων, από τον τρόπο με τον οποίο τροφοδοτεί τη Σου με εφησυχασμό. Μ' αφήνει να τον κοιτάξω βαθιά στα μάτια. Έχει συνηθίσει να τον ψάχνουν, να τον ρωτούν τα πάντα σχεδόν. Η μηδενική άμυνα, λες κι όλα είναι αποστειρωμένα γύρω του, αδιάβροχα, αδιαπέραστα από αμφιβολίες και ψυχώσεις. Μια κινητή αρχειοθήκη μυστικών και αινιγμάτων. Ούτε μια σύσπαση. Ούτε μια αμυδρή απόπειρα εξόδου από το πεδίο της επαγγελματικής διαχείρισης του υλικού. Το επικοινωνιακό σινιάλο παράγεται από λέξεις σιδερωμένες από την ευφυή χρήση. Το πρόσωπο ισχύει μόνον ως μάσκα. Θα μπορούσε να ανήκει στη συλλογή των προσωπείων του θεάτρου, τα οποία χρησιμοποιούνται σε παραστάσεις του κλασικού απωανατολικού θεματολογίου. Συνοψίζω από τα μέτρια, αλλά ευάγωγα αγγλικά του τα εξής: το όνομα οφείλει να δρα ως επιχείρηση και μάλιστα δραστήρια μέρα-νύχτα, γιατί όχι και ως διαφήμιση προϊόντων, ασφαλώς ως προσκλητήριο συζύγου, ως προοίμιο ερώτων. Αποτελώντας μιαν ολιγοσύλλαβη προσευχή ανανεώσιμων ελπίδων, το όνομα συνιστά ταυτοχρόνως επιτομή Κέρδους. Και έτερα συναφή.

*
Μιλάει ένας φωνογράφος, θα πρόσθετε μια σεφερική μελάνη. Όση ώρα διαχειρίζεται το πεπρωμένο της φίλης μου, επιδεικνύει την κατασταλαγμένη σοφία της επάρκειας. Με προσεγμένες δόσεις. Ένας σαμάνος, που πείθει σαν το επίμονο αεράκι. Χωρίς να υψώνει τον τόνο της φωνής του, επιχειρηματολογεί με ιδιάζουσα συνέπεια. Φαίνεται καθαρά ότι τρέφεται κυρίως από την εμπιστοσύνη των πελατών του. Εμπιστοσύνη πλήρης και, εννοείται, πολλαπλώς διαφημιζόμενη. Δεν αντιστέκεται. Η συμπεριφορά της γαλήνης. Σαν το νερό – κείμενο παλαιοτάτων ψαλμών. Παραμένει ευγενής ως την τελευταία φάση των οδηγιών. Τις παρέχει αφειδώς, λες κι είναι τα ψίχουλα, τα αποφάγια της ημέρας. Η υποκριτική τέχνη έχει εξαλείψει εγκαίρως στο μεταξύ όλα τα ιζήματα της τραχύτητας. Ενώ θα μπορούσε ν' αφήσει να φανεί μια όψη ανίας, ν' ανοιγοκλείσει έστω τα βλέφαρα της αδημονίας, η αυτοσυγκράτησή του παραμένει υποδειγματική. Η διπλωματική διαχείριση της επαφής λειτουργεί αυτομάτως: το σχέδιο της πρόνοιας είναι επιτέλους ολοφάνερο. Δεν μένει παρά να το ενστερνισθεί η Σου. Δίνει πρώτος το χέρι του. Δεν κοιτάζω το ρολόι, υπολογίζω ότι θα πρέπει να έχει περάσει μια ώρα περίπου. Μας αποχαιρετά, πιστεύοντας ότι έκανε εντίμως άλλη μια φορά το καθήκον του: έδειξε προς τη μεριά της αισιοδοξίας. Από την οθόνη των στιγμών περνούν, καθώς κλείνει πίσω μας η πόρτα του διαμερίσματος, οι αξέχαστοι στίχοι: «Τίποτα εμείς άλλο δεν είμαστε, όσο ζούμε, παρά φαντάσματα κι ένας ανάερος ίσκιος». Ο Οδυσσέας στον Αίαντα του Σοφοκλή. Ό,τι αναλόγως πρεσβεύει και η αρχαία αντίληψη των ινδουιστών. Δηλαδή δεν υπάρχει κατ' ουσίαν υποκείμενο, αλλά απλώς εικασίες, μυθεύματα και φαντάσματα του νου. Τα ανθρωπάκια, τα προσφιλή παιχνίδια των θεών. Ή ανδρείκελα, όπως επαναλάμβανε ο ηλικιωμένος Πλάτων.
*
Η ελεύθερη επιλογή ενός νέου συμμάχου, ενός απροκάλυπτου ονόματος οιωνού, δεν απευθύνεται παρά σε διαδικασίες και αρμοδιότητες του ονείρου. Ίσως τελικά αυτή η νεότερη, η δεύτερη βάφτιση στο Άλλο να συνδέει τα διάσπαρτα κομμάτια του Εαυτού, να του δίνει υπόσταση και να τον καθιστά από φάσμα που μάλλον είναι, πρόσκαιρη αφή, χειροπιαστό ιδρώτα αναδημιουργίας και αίμα εξέλιξης.
*
Σεούλ: το μεταφυσικό στοιχείο στον 21ο αιώνα, έντονο και συντροφικό. Ένα αναλλοίωτο συστατικό του ειδικότερου ψυχικού υποστρώματος. Προβάλλει χωρίς ενδοιασμούς, μας αγκαλιάζει στη στροφή του δρόμου. Μας γνέφει. Είναι ο συνεπιβάτης μας στο τρένο που ταξιδεύει στα πεδία των προσδοκιών. Ανήκει εδώ και εκεί. Η απάλειψη των συνθηκών του οριακού αδιεξόδου, η οδοιπορία μέσα στο δάσος των δυσκολιών, στην εμπορική μάχη των εποχών, με το κεφάλι ψηλά: το ασίγαστο αίτημα. Και από την άλλη όχθη της καθημερινότητας, η παρατεταμένη σύγχυση. Ο τόπος της προσδοκώμενης ευτυχίας σε ελάχιστα ίχνη γλώσσας. Το πολύτιμο όνομα.

Twitter