Φωτογραφία: Γιώργος Φερμελετζής

Ο πιο καλός μου φίλος είναι ένα δελφινάκι. Το επινόησα όταν ήμουν παιδί. Και τι δεν κάναμε μαζί! Ζούσαμε περιπέτειες που δεν τις βάζει ο νους σας. Σκεφτείτε ότι δραπετεύαμε συχνά από την πραγματικότητα και ταξιδεύαμε με τα φτερά της φαντασίας μας στα παραμύθια. Και μη νομίζετε ότι ήταν πάντα εύκολο. Υπήρχαν πολλά εμπόδια, αλλά όταν τα συναντούσαμε τους δίναμε μια σπρωξιά και πήγαιναν στην άκρη. Και όταν τα εμπόδια ήταν πολύ μεγάλα, βάζαμε κι οι δυο τα δυνατά μας κι ανεβαίναμε πετώντας πιο ψηλά για να περάσουμε από πάνω τους. Ύστερα τρυπώναμε από ένα μικρό παράθυρο, που είχαμε αφήσει επίτηδες ανοιχτό, στον κόσμο τον δικό μας. Στον κόσμο του ονείρου και της φαντασίας.

Η εποχή εκείνη πέρασε γρήγορα. Μεγάλωσα κι έκανα άλλους φίλους, ξέχασα το δελφινάκι. Με τον καιρό έπαψα και να ονειρεύομαι. Ευτυχώς που αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί όταν χρόνια αργότερα βρέθηκα στη Χαλκίδα, την πόλη στην οποία γεννήθηκα, ο χρόνος γύρισε πίσω και ξανάγινα παιδί. Έτρεξα στην παραλία, έβγαλα τα παπούτσια μου, πλατσούρισα για λίγο μέσα στη θάλασσα κι ύστερα κάθισα στα βράχια της ακτής και την κοιτούσα. Μέσα από το διάφανο και πεντακάθαρο ρηχό νερό της, που ήταν σαν γυαλί, έβλεπα τα βότσαλα και τα κοχύλια που είχε η άμμος. Μοσχοβολούσε η θάλασσα και η ευωδιά της έφερνε στο μυαλό μου εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια: τα παιχνίδια που έκανα κολυμπώντας με τα αδέλφια μου και τους φίλους μας, το ψάρεμα με ένα καλάμι που ήταν μεγαλύτερο από το μπόι μας και τον παραμυθένιο βυθό της θάλασσας που έβλεπα μέσα από τη μάσκα. Θαύμαζα το γαλανό της χρώμα που έφτανε μέχρι εκεί που έσμιγε με το γαλάζιο του ουρανού. Η φαντασία μου όμως έσπρωχνε τη ματιά μου πιο μακριά, πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, στον κόσμο του ονείρου. Εκεί που ήταν το δελφινάκι, ο παντοτινός μου φίλος.

Υπάρχουν και άλλοι ήρωες στην ιστορία μας [...] όλοι έχουν κάτι να μας πουν για όσα αξίζει να έχουμε φυλαγμένα στην καρδιά μας: την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ελευθερία, την ειρήνη. Αλλά και για τη θέληση –ναι, και το πείσμα– που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και σου δίνει φτερά.

Χαρές που έκανε αυτό όταν με είδε! Τι σάλτα, τι ακροβατικά και τι κακαριστά γελάκια! Και όπως το συνήθιζε, μου είπε:

- Τι κάθεσαι; Ανέβα πάνω στη ράχη μου.
- Να πάμε πού; το ρώτησα.
- Για όπου πεις εσύ, μου απάντησε.

Σκέφτηκα αμέσως το πεντακάθαρο νερό στην παραλία που σα να ήταν φτιαγμένο από γυαλί με άφηνε να βλέπω ό,τι υπήρχε μέσα του. Αυτή η ομορφιά της διαφάνειάς του με είχε γοητέψει και έφτιαξα στο μυαλό μου έναν κόσμο γυάλινο, αγνό και ειρηνικό.

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το πρώτο μου βιβλίο, Το γυάλινο νησί και οι πειρατές, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καλέντη. Όταν το έγραφα, είχα στον νου μου τα παιδιά, τους εφήβους και τους γονείς τους. Ήθελα να ανοίξουν τα φτερά της φαντασίας τους και αυτοί. Να ταξιδέψουν μαζί με μένα και το δελφινάκι για να ζήσουν μια ωραία περιπέτεια που έχει πολλά να τους πει και όχι να τους διδάξει. Να γελάσουν με τους πειρατές, να θαυμάσουν τη φτερωτή κρυστάλλινη γοργόνα και να δουν μέσα από τη διαφάνεια των γυάλινων ανθρώπων την απίστευτη ομορφιά που έχουν μέσα στο μυαλό και στην καρδιά τους. Υπάρχουν και άλλοι ήρωες στην ιστορία μας, και μάλιστα πολύ σημαντικοί. Είναι η Διάφανη, ο ποιητής, ο ναύαρχος Τζαμάκης – όλοι έχουν κάτι να μας πουν για όσα αξίζει να έχουμε φυλαγμένα στην καρδιά μας: την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ελευθερία, την ειρήνη. Αλλά και για τη θέληση –ναι, και το πείσμα– που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και σου δίνει φτερά.

Το γυάλινο νησί και οι πειρατές
Έρση Δοξακοπούλου – Ντουράκη
Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Μήτσου
Καλέντης
80 σελ.
ISBN 978-960-594-035-5
Τιμή: €9,00

Twitter