Ο Μάταιος Αύγουστος είναι η πρώτη ποιητική μου συλλογή, αν και γράφω ποίηση από παιδί. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έκανα να την ολοκληρώσω γιατί στην αρχή ξεκίνησε σαν ένα πείραμα, που δεν ήξερα πού θα κατέληγε. Αλλά τώρα ξέρω. Μάζεψα εικόνες φτιαγμένες από λέξεις της καρδιάς κι εκεί συνάντησα μνήμες δικές μου και δανεικές. Έτσι τα ποιήματα, σαν από μόνα τους, έγιναν το φως και το σκοτάδι του έρωτα που ψάχνει την αλήθεια του, που δεν εκφράζει τίποτα άλλο από την ανάγκη να γίνουμε πάλι Ένα. Κι ενώ το σκηνικό μου είναι οι τέσσερις εποχές του χρόνου, αποδεικνύεται ότι ο χρόνος είναι ένας και αζύγιαστος.

Στην ουσία δεν είναι μία ιστορία, ούτε καν μια δική μου ιστορία, αλλά περισσότερο η ιστορία των ιστοριών. Είναι ένα ταξίδι εξερεύνησης για τον χαμένο παράδεισο. Συχνά φαίνεται πως προορισμός σε αυτό το μάταιο ταξίδι είναι η λύπη, αλλά τελικά τα μάτια της ψυχής είναι πάντα στραμμένα στην πατρίδα που είναι η ευτυχία, τόσο άπιαστη και τόσο δική μας κατά βάθος.

Αφετηρία του ονείρου είναι ο έρωτας. Καλοκαίρι ψιθυρίζουν τα χείλη του μικρού θεού και τα ποιήματα έχουν τώρα πια φτερά. Ο Αύγουστος έρχεται λευκός με μια χούφτα άμμο στα χέρια, ξαπλώνει σ’ ένα δωμάτιο γυμνό και γίνεται μια ψαλμωδία των αισθήσεων.

Στην άκρη της ματιάς πάντα εσύ
και κάτω από τα βλέφαρα ο πόθος,
πότε προσκέφαλο και πότε φως
για μας διαλέγει εικόνες από το κενό του κόσμου.
Τις αφήνει πάνω στο πλέγμα του Σείριου.
Θεός και μοίρα ανταμώνουν
και για ένα μόνο φιλί
μονιάζει μέσα μας ο κόσμος.

Όμως, το φθινόπωρο περιμένει στην επόμενη στροφή. Στην αρχή είναι η βουή των φύλλων. Μετά ο αγέρας. Στο τέλος, ο απόηχος ψιθύρων νερού στην ψυχή. Ο Σεπτέμβρης στέκεται πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα και ψιθυρίζει: «Μάταιος. Μάταιος Αύγουστος». Είναι η αρχή του τέλους.

Ποτέ ξανά.
Το άγγιγμα στην άκρη των δαχτύλων
απροσδόκητη μικρή καλημέρα.
Ποτέ ξανά.

Ο Χειμώνας κατοικεί στο βασίλειο της απώλειας. Επιθυμίες κι ελπίδες σε ανίερη συμμαχία καλούν την καρδιά κι ένα μικρό σημάδι στον ώμο γίνεται τόπος της μοναξιάς. Ένα ένα ανεβαίνω τα γράμματα. Στο τέλος της σκέψης, μόνη και πάλι αποκοιμιέμαι.

Μεγάλωσε γυμνά κλαδιά στα μάτια ο χρόνος.
Φόρεσε την αποθυμιά σου στα μαλλιά
και δυο φύλλα βροχής στο λαιμό.
Παραμέρισε τις κουρτίνες για μια στάλα θύμησης.
Μα μόνο ένας λυγμός στο πάτωμα
κι ο χτύπος του ρολογιού μας
τρεις.

Οι προσμονές της ψυχής μένουν ανοιχτές κι ας ξέρουν μέσα τους το πουθενά. Απομένει ο ορισμός του έρωτα. Αναπάντεχα μισός. Αναπάντεχα μόνος. Αναπάντεχα ξένος. Τι μένει να γιορτάσει η Άνοιξη; Τη γνώση πως τίποτα δεν χωρίζει. Δεν σταματάει τίποτα. Μόνο ξαπλώνει επάνω μας αθέατο και μας θυμίζει ν’ απλώσουμε τα χέρια στο Ένα που γεννιέται μέσα μας και πάλι.

Δε μετανιώνει η άνοιξη για τα λουλούδια της.
Ήλιος ταΐζει το μονοπάτι της μέρας.
Η χαρά ξαπλωμένη ανάμεσα σε αρώματα
κι ονειρεμένους θανάτους στις μετόπες της νύχτας.
Χορέψαμε σε τόπους μαγεμένους
γυμνοί μέσα σε απόκοσμους ήχους.
Δε μετανιώνω.
Γνωρίσαμε αυτό που έπρεπε να γίνουμε
– μια ματιά ίσια στο φως.
Μεγαλώσαμε.
Ξέρουμε πια τι σημαίνουν οι εποχές.

Τελικά ο Έρωτας είναι η ίδια η Ζωή. Πάντα ονειρεύεται. Πάντα προσπαθεί. Πάντα αφήνει στα χείλη το πικρό φιλί της γνώσης, που γίνεται ελπίδα και ίσως κάποια μέρα αγάπη.

Αυτή η συλλογή δεν θα ήταν στα χέρια σας, αν δεν είχα την ενθάρρυνση του Δασκάλου μου στη Ζωή και την Ποίηση Βάσου Η. Βογιατζόγλου και, φυσικά, τη θερμή υποδοχή του εκδότη μου και ποιητή Κωνσταντίνου Κορίδη.

Μάταιος Αύγουστος
Ελένη Παπανδρέου
Ιωλκός
91 σελ.
ISBN 978-960-426-912-9
Τιμή: €10,00

Twitter