«Μα πώς γράφεις έτσι;»

Αυτή ήταν η πρώτη κριτική που δέχτηκα στη ζωή μου – όχι για το περιεχόμενο των γραπτών μου, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο… κρατούσα το μολύβι.

Η ηλικιωμένη κυρία είχε γουρλώσει τα μάτια και, καθώς τα γυαλιά της πρεσβυωπίας ακροβατούσαν στην άκρη της σουβλερής μύτης της, άρχισε να κουνά αποδοκιμαστικά το κεφάλι μπροστά στο απεχθές θέαμα ενός εξάχρονου παιδιού που κρατά περίεργα το μολύβι του.

Η αλήθεια είναι πως όντως έμοιαζε αστεία η εικόνα μου. Συνήθως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τρία δάχτυλα για να γράψουν (είτε με το δεξί, είτε με το αριστερό χέρι), αλλά η αφεντιά μου είχε αποφασίσει επαναστατικά να χρησιμοποιήσει όλα τα δάχτυλα του χεριού για να στερεώσει καλά το μολύβι και τελικά να γράψει. Ναι, συμμετέχουν, με πάθος, όλα τα δάχτυλα –κάπως στριμωγμένα– και είναι σαν να κρατάω ένα μικρό μαχαίρι πάνω από μια κόλλα χαρτί (ύστερα από λίγα χρόνια κατάλαβα πως η γραφή μπορεί να είναι ακόμα πιο κοφτερή απ’ το μαχαίρι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο γελοίο, καθώς το χέρι μου γέρνει προς το χαρτί, σέρνεται πάνω του την ώρα που γράφω και το δέρμα μου γεμίζει από μελάνια ή μολυβένιες στάμπες, μουτζουρώνοντας συγχρόνως και την υπόλοιπη σελίδα! Είναι ένα χάλι, το ξέρω! Αν με βλέπατε να γράφω, μπορεί κι εσείς να γελούσατε τώρα. Φίλοι, συνάδελφοι, αναγνώστες μου σε παρουσιάσεις, καθώς υπογράφω βιβλία, με έχουν ρωτήσει πολλές φορές (με την ανάλογη πια διακριτικότητα, ευγένεια και χαμογελαστή έκφραση) αν αυτός είναι ο πραγματικός τρόπος που με βολεύει να κρατώ το στιλό.

Η ηλικιωμένη κυρία μού έκανε πολλές φορές την παρατήρηση για το παράδοξο στιλ γραφής και υπήρξε σαφής απέναντί μου: «Δεν γίνεται να γράφεις έτσι!» Περιέργως, στη ζωή μου τελικά έγινα… γραφιάς.

Μέχρι σήμερα έτσι κρατάω το μολύβι. Παρόλο που απ’ την εφηβεία μου άρχισα να χρησιμοποιώ τον υπολογιστή (η χρήση του οποίου έγινε υποχρεωτική επαγγελματικά στη συνέχεια) πάντοτε έχω δίπλα μου μια λευκή κόλλα κι ένα μολύβι και κρατώ σημειώσεις. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, η εξωτερική πλευρά του δεξιού μου χεριού είναι μουτζουρωμένη απ’ τις σημειώσεις που κρατώ, για να μην ξεχάσω όσα θέλω να σας πω. Μοιάζω μάλλον με ζωγράφο-συγγραφέα, με λερωμένα χέρια. Κι όντως, μ’ αρέσει η ιδέα του ζω-γράφου. Ζω απ’ τη γραφή. Όχι μόνο επαγγελματικά (ως δημοσιογράφος), αλλά πνευματικά, ως ανθρώπινη οντότητα.

Το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή. Μέχρι τότε είχα τη χαρά να κάνω ένα επάγγελμα που αγαπώ και να λειτουργώ κατά παραγγελία, αναλόγως με τα καθήκοντα που αναλάμβανα (δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, σενάρια, τηλεοπτικά κείμενα, ντοκιμαντέρ, ραδιοφωνικές ιστορίες, σατιρικά σκετς, αστείες ερωτήσεις για τηλεπαιχνίδια, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς…). Το πρώτο μου μυθιστόρημα, όμως, είχε τη σημασία του πρώτου βήματος σ’ ένα εντελώς ελεύθερο, φαντασιακό σύμπαν. Η θεία Δίκη κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Είναι μια κωμωδία, όπου η… θεία του πρωταγωνιστή (η οποία λέγεται Δικαιοσύνη, και τη φωνάζουν Δίκη) μπλέκεται στη ζωή του μ’ έναν παράλογο κι αναπάντεχο τρόπο. Μου ’δωσε μεγάλη φόρα αυτό το βιβλίο. Θυμάμαι να πετυχαίνω τυχαία στο μετρό μια κοπέλα, να διαβάζει τη θεία Δίκη και να γελά. Ήταν η πιο όμορφη αληθινή κινηματογραφική σκηνή που είχα ζήσει μέχρι τότε.

Ακολούθησε μία ακόμα υπαρξιακή κωμωδία –αυτή τη φορά για το θέατρο– κι αμέσως μετά έγραψα τις 12 ιστορίες που ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια. Ένα εσωτερικό έργο, το οποίο περιέχει υλικό που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε περισσότερα βιβλία, αλλά η απόφασή μου ήταν να μπει σ’ αυτό το συγκεκριμένο. Πρόκειται για ΜΙΑ ιστορία (την ιστορία της ζωής μας), που είναι χωρισμένη σε δώδεκα κομμάτια. Όσο προχωρά ο αναγνώστης, τα φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια γίνονται μέρος του Όλου. Το βιβλίο αρχίζει και τελειώνει σε μία μοναδική στιγμή – ενώ έχει ταξιδέψει μέσα στο χρόνο, στο σύμπαν, στην καθημερινότητα. Η προσοχή στις λεπτομέρειες του «κάθε μέρα», της ρουτίνας, της «λάντζας» της ζωής μπορεί να προσφέρει λυτρωτικά μια άλλη οπτική στις ανώτερες σκέψεις μας. Όλα είναι αλληλένδετα, όλα αργά ή γρήγορα (σε οποιοδήποτε κεφάλαιο της ζωής μας) θα μας φανερώσουν την ενότητά τους.

Οι 12 ιστορίες είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε αληθινή ευτυχία – και κατά τη διάρκεια της γραφής, αλλά και από την ψυχική ανταπόδοση απ’ τους αναγνώστες του. Ένιωσα να συντονίζομαι πνευματικά με πολλούς ανθρώπους κι αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει εύκολα – ή τυχαία.

Δεν ξέρω τι θα γράψω στη συνέχεια (αν και πότε θα ξαναγράψω). Δεν ξέρω πόσα βιβλία μου θα εκδοθούν (αν και πότε θα εκδοθούν). Το μόνο που ξέρω είναι πως, όσο ζω, θα τριγυρνώ στους δρόμους αυτού του κόσμου με μουτζουρωμένο χέρι. Κι εσείς πια θα ξέρετε το μικρό μου μυστικό.

12 ιστορίες που ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια
Πέτρος Κουμπλής
Άνεμος Εκδοτική
296 σελ.
Τιμή € 16,33

Twitter