fbpx
Αναστάσης Σιχλιμίρης

Αναστάσης Σιχλιμίρης

Πώς το λένε αυτό το μέρος είναι ο τίτλος του καινούργιου βιβλίου μου, 11 διηγήματα από μια σελίδα μέχρι κάμποσες... Νομίζω πως μιλούν για το θολό, το σπασμένο, τον καπνό, τη στάχτη, τις γρατσουνιές. Προσπαθώ τη λήθη, τον ρυθμό, τα πικρά χαμόγελα, την αφαίρεση, το όλα ή τίποτα. Θέλω να στριφογυρνούν σαν μαχαίρι κόψη-λαβή και στον στροβιλισμό τους να μην ξεχωρίζει το μάτι τι ακριβώς βλέπει. Οι ήρωές μου έχουν μια κατάρα, μια κακιά μαύρη μοίρα πάνω από την κούνια τους, ένα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο, κανένα ενδιαφέρον για το έπαθλο. Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

«Πώς το λένε αυτό το μέρος». Πιτσιρικάς από τη φτωχική ελληνική επαρχία του '50-'60, τον στέλνουν για δουλειά στην Αμερική. Τα όχι που δεν λέμε, τα θέλω που πνίγουμε, το τυχαίο που ακολουθούμε σαν προορισμό. Η καθυστέρηση της αναχώρησης του πλοίου, μια βόλτα στην Τρούμπα, ένα χτύπημα στο κεφάλι, μια εσκεμμένη φονική διαρροή γκαζιού, η μπουρού ουρλιάζει, τα φουγάρα σκορπίζουν παντού μαύρο καπνό και το ταξίδι ξεκινά μέσα στο κεφάλι του. Το τέλος, ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που δείχνει λάθος χρόνο, εκτελεί το μόνιμο έργο του.

«Ούτε ένα δάκρυ για τον Ανέστη». Η γειτονιά μου, τα δυτικά προάστια της Αθήνας, κάπου στο '73-'74, το χωριό που έγινε ένα πολεοδομικό τέρας, διπλή αφήγηση με φωνή παιδιού και ενήλικα. Και στα δυο παραπάνω διηγήματα υπάρχει πολλή θάλασσα.

Το «Ημέρα εκατοστή εξηκοστή έβδομη» είναι το ημερολόγιο ενός ναυαγισμένου πλοίου, εννοώ πως γράφεται στον βυθό.

Εδώ ξεκινούν 4 γουέστερν, κάτι νέο θεωρώ για τα ελληνικά Γράμματα. Το γουέστερν στην κλασική κινηματογραφική του μορφή βρίσκω ότι είναι γεμάτο συμβολισμούς, παραδοχές και μελλοντολογία. «Η ιστορία του Ιερεμία Εστράντα» μιλά για χρυσοθήρες, τσιρκολάνους και φθορά. Τι γίνεται όταν το όνειρο τελειώσει και η ζωή γίνεται απλή επιβίωση; Ο ήρωας και η διαδρομή από την αποδοχή στη χλεύη, ποιος συμπαθεί κάποιον αδύναμο; Πώς κουρδίζεις ένα μπάντζο; Πώς ισορροπούν τα κοράκια στα τηλεγραφικά σύρματα; Τι τραγουδούν οι μαύροι που φτιάχνουν τη νέα σιδηροδρομική γραμμή; Το «Ένα Smith&Wesson» μιλά για τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε αυτό το όπλο των ονείρων του ένας όχι και τόσο έξυπνος πιτσιρικάς. Το «Λίγη ησυχία» είναι ένα ποίημα για τον ερχομό μιας εποχής γεμάτης θόρυβο. Το «Ένα τραγούδι που τραγουδιέται ακόμη» είναι λάτιν-γουέστερν, τα τραγούδια συχνά γράφονται για τον έρωτα και, ακόμη συχνότερα όταν αυτός τελειώνει, συνεχίζουν να τραγουδιούνται από ανθρώπους ανυποψίαστους σχετικά με αυτήν την ασθένεια.

«Πέρα από το δυτικό αυτοκινητόδρομο». Bop noir, μια μικροκλοπή και ο μοιραίος τραυματισμός. Κοντραμπάσο, σκούπες στα ντραμς, βραχνή φωνή, πρόζα...

«Τυπική λονδρέζικη νύχτα». Ένα Hammond που σέρνεται, κροτάλισμα δακτύλων, το πόδι στο σανίδι, βογκητά πόνου. Ο χρόνος σπασμένος, μπρος-πίσω, πίσω-μπρος. Ιστορία για μια μηχανή που δεν δίνει ρέστα, για το πώς αποφεύγουμε κάποια που αγαπά να αγαπιέται, που δεν μας ξεχωρίζει, πώς προβλέπουμε το παρακάτω. Μια ιστορία για αυτό που δεν γίνεται κι αυτό που δεν υπάρχει.

«Όχι μέχρι το τέλος». Είναι μια αφήγηση μέσα στην αφήγηση, οι ακροατές ακολουθούν, μα ο μίτος, η κλωστή έχει κοπεί.

Το «Ένας σκληρός» είναι απλά μια φωτογραφία ενός μαφιόζου σε μια εφημερίδα.

Το βιβλίο έχει δύο ακόμη πράγματα που με συγκινούν και με τιμούν, το επίμετρο του ιδιαιτέρως διεισδυτικού συγγραφέα, παρατηρητή και δημοσιογράφου Κώστα Θ. Καλφόπουλου, και το εξώφυλλο που δημιούργησε η χαρισματική Ελένη Βαλμά.

Πώς το λένε αυτό το μέρος Αναστάσης Σιχλιμίρης
Πώς το λένε αυτό το μέρος

Αναστάσης Σιχλιμίρης
Ηλίας Ι. Μπαρτζουλιάνος
140 σελ.
Τιμή € 10,00
001 patakis eshop

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.