Ιωάννα Μπουλντούμη

Με ρωτάνε: «Γιατί ιστορίες μυστηρίου για παιδιά;» Και απαντώ με αυτό που είπε ο Αϊνστάιν: «Το πιο όμορφο πράγμα που μπορούμε να βιώσουμε είναι το μυστηριώδες. Είναι η πηγή κάθε αληθινής τέχνης κι επιστήμης».

Από μικρή με γοήτευαν οι ιστορίες αυτές – σε βιβλία, σε ταινίες, στις ειδήσεις... Κι επειδή τότε στην παιδική λογοτεχνία δεν υπήρχαν αστυνομικά βιβλία προορισμένα για παιδιά, διάβαζα αυτά των ενηλίκων. Και παρακολουθούσα και τις αντίστοιχες κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές μεταφορές. Και δεν είχα καλύτερο! Ένιωθα λες και τα βιβλία αυτά είχαν γραφτεί μόνο για μένα, ότι σε μένα έπεφτε το βάρος να βρω τον ένοχο και να ξεμπλέξω το κουβάρι του μυστηρίου πριν φτάσω στο τελευταίο κεφάλαιο! Δεν ήταν ένα ανάγνωσμα, ήταν μια κανονική αποστολή! Και θυμάμαι πόσο το διασκέδαζα όλο αυτό. Ήταν το αντίδοτο στη βαρεμάρα και στην τεμπελιά του μυαλού.

Σήμερα, που έχω την ευτυχία να γράφω βιβλία για παιδιά και την τύχη αυτά να εκδίδονται, με διασκεδάζει ακόμα περισσότερο να δημιουργώ η ίδια το είδος των ιστοριών που λάτρεψα από μικρή. Κι αυτό το είδος έχει μεγάλη απήχηση – σε μικρούς και μεγάλους. Κι όποτε έχω αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό, καταλήγω στο ότι ο άνθρωπος από τη φύση του έχει ανάγκη από τα μυστήρια, γιατί η ίδια η ζωή είναι το μεγαλύτερο μυστήριο όλων. Όταν τα πράγματα δεν είναι προβλέψιμα, αναγκαζόμαστε να είμαστε πιο δραστήριοι ώστε να φέρουμε το «άγνωστο» στα μέτρα μας και να νιώθουμε πιο ασφαλείς. Οι ανατροπές κάνουν την καθημερινότητά μας πιο συναρπαστική – αλίμονο αν όλη μας η ζωή ήταν μια σειρά από επαναλαμβανόμενα γεγονότα!

Ελάτε τώρα στη θέση των παιδιών: ούτως ή άλλως, τα πάντα γύρω τους είναι μυστηριώδη, συνεχώς ανακαλύπτουν νέα πράγματα κι είναι γεμάτα απορίες. Το μυαλό τους είναι συνεχώς σε εγρήγορση για να επεξεργάζεται τα νέα ερεθίσματα, η περιέργειά τους είναι αυτή που κινεί τον εσωτερικό τους κόσμο. Γι' αυτό πιστεύω ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι ιδανικό γι' αυτά είδος και γι' αυτό υπάρχει και ο Ηρακλής Πουαντιγιέ με το Γραφείο Αστυνομικών Ερευνών του και την εκρηκτική βοηθό του, την Αγαθή Γαλή.

Ο Ηρακλής Πουαντιγιέ είναι ένας χαρακτήρας που αγαπώ πολύ. Μ' αρέσει κατ' αρχάς που επινοήθηκε για μικρά παιδιά – τώρα και τα ανήσυχα μυαλά των οκτώ ετών έχουν τον ολόδικό τους αστυνομικό ήρωα, και μάλιστα ένα σκυλί! Αν ο Ηρακλής ήταν άνθρωπος, θα τον χαρακτηρίζαμε ως «ήρεμη δύναμη» – δεν είναι παρορμητικός, η παρουσία του είναι διακριτική, έχει μια φυσική ευγένεια στους τρόπους και τη σκέψη. Όμως το μυαλό του είναι μοναδικό – η πνευματική διαύγειά του και η ικανότητά του για σύνθεση και ανάλυση κάνουν αυτόν τον ηλικιωμένο σκύλο Δαλματίας τόσο γοητευτικό και αξιοσέβαστο! Στον αντίποδα, βρίσκεται η Αγαθή – η βαρήκοη γάτα με την ευμετάβλητη διάθεση και τις αναμφισβήτητες ικανότητες. Η Αγαθή σηκώνει το βάρος του αστείου χαρακτήρα της σειράς – κι αυτό ίσως είναι πιο δύσκολο κι από το να ανακαλύψει τον κλέφτη του μενταγιόν της βαρόνης Φον Τσιουάουα. Αλλά τα καταφέρνει. Προς το παρόν τουλάχιστον... Εύχομαι να μη χάσει ποτέ αυτό το χάρισμα – λιγότερο καλή αστυνομικό θα την ανεχόμουν, λιγότερο αστεία ποτέ.

Είναι στιγμές που τρομάζω μ' αυτό που δημιούργησα, με την έννοια ότι μια αστυνομική ιστορία πρέπει υποχρεωτικά να είναι ενδιαφέρουσα, να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, να μην έχει κενά στην πλοκή. Κι όλα αυτά, σε λίγες σχετικά λέξεις! Από την άλλη –τι στο καλό!– έχω στο πλάι μου δύο ικανότατους ντετέκτιβ: αν η έμπνευσή μου χαθεί κάποια στιγμή, θα τους στείλω να τη βρουν και να τη φέρουν πίσω.

Λείπει η γάτα, χορεύουν τα φαντάσματα
Ιωάννα Μπουλντούμη
εικονογράφηση: Κατερίνα Χαδουλού
Μεταίχμιο
96 σελ.
Τιμή € 7,70