Λητώ Πιτυρή

Το μυθιστόρημα Όλγα ή τίποτα ξεκίνησα να το γράφω επινοώντας πρώτα τους βασικούς χαρακτήρες. Τους σχεδίασα, αποτόλμησα να τους ζωγραφίσω. Ύστερα δόμησα τις ιστορίες τους. Κάτι κοινό υπήρχε, όμως, ανάμεσά τους. Κι αυτό ήταν η κρίση. Άθελά της, τρύπωνε από παντού. Άρχισε έτσι, η κάθε ιστορία, αλλού να ρίχνει κλεφτές ματιές στην άλλη κι αλλού να εισβάλλει μέσα στην άλλη. Ο χωροχρόνος στον οποίο κινούνταν οι ήρωες ήταν ο ίδιος, κι έτσι δοκίμασα να τους στεγάσω υπό τη σκέπη μιας κατασκευαστικής εταιρείας που καταρρέει. Όπως άλλωστε κατέρρευσαν πολλά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αυτή η κατάρρευση, αυτό το σοκ, αποτελεί την πρώτη και κύρια ανατροπή του βιβλίου. Η αίσθηση της απώλειας, η πτώση από ένα επίπεδο ζωής σε ένα καινούργιο, άγνωστο και σκληρό, η ανασφάλεια, ο φόβος, η ένταση και η θλίψη που συντελούνται, είναι κάτι πρωτόγνωρο για τη νέα γενιά.

Η φθορά, ο ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται, η αποτυχία μα και ο θρίαμβος του έρωτα, ο θάνατος, η μοναξιά, η ρήξη του ανθρώπου με τον κόσμο είναι μερικά από τα θέματα που με απασχόλησαν σ’ αυτό το βιβλίο.

Όλα ξεκινούν, λοιπόν, με την πτώχευση της εταιρείας. Οι ήρωες του βιβλίου είναι η γενιά των τριαντάρηδων που ζει τα τελευταία χρόνια στο πετσί της την κατάρρευση μιας ευημερούσας ζωής, την ανεργία, τη μετανάστευση εις αναζήτηση εργασίας. Ο ιδιοκτήτης Αντώνης Μπετόνης χάνει τα πάντα και, φυσικά, τη διπλή ζωή που διατηρούσε, η εργασιομανής Λίνα πασχίζει να ερωτευτεί στη σκιά της μάνας της, της Μίνας, η Ράνια μετακομίζει στην επαρχία και αποχωρίζεται τη μεγάλη ζωή της πρωτεύουσας, ο Άρης μεταναστεύει στο Λονδίνο, η Όλγα προσπαθεί να τον ξεχάσει, ο Τάκης μαθαίνει να στηρίζεται στα πόδια του. Η φθορά, ο ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται, η αποτυχία μα και ο θρίαμβος του έρωτα, ο θάνατος, η μοναξιά, η ρήξη του ανθρώπου με τον κόσμο είναι μερικά από τα θέματα που με απασχόλησαν σ' αυτό το βιβλίο.

Παρατηρούσα, όλον αυτό τον καιρό, πολλούς από τους συνομήλικους φίλους μου να φεύγουν στο εξωτερικό. Είναι μια μάστιγα της εποχής μας η μετανάστευση των πτυχιούχων. Με προβλημάτιζε αυτό το φαινόμενο˙ ένιωθα πως η χώρα χάνει το πιο παραγωγικό της δυναμικό. Από την άλλη, ίσως δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Έτσι, θέλησα να δημιουργήσω έναν κεντρικό ήρωα που βρίσκει το θάρρος να φύγει, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αλλάξει τη ζωή του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει δεύτερες σκέψεις, ότι δεν νοσταλγεί όσα άφησε πίσω. Θέλοντας να τον φέρω και ένα βήμα πιο κοντά στον αναγνώστη, χρησιμοποίησα το πρώτο πρόσωπο στην αφήγηση της δικής του ιστορίας.

Το μυθιστόρημα είχε ολοκληρωθεί και βρισκόμουν στην αναζήτηση τίτλου, όταν ένα απόγευμα έπεσα πάνω σε αυτό το σύνθημα γραμμένο σε τοίχο πολυκατοικίας. Ήταν λες και ήρθε από το πουθενά αυτός ο τίτλος να «κουμπώσει» και να συμπεριλάβει όλα όσα συμβαίνουν στο βιβλίο. Έχει και κάτι απόλυτο αυτό το σύνθημα. Μια δύναμη. Κάτι το ασυμβίβαστο, που μόνο ένας νέος θα μπορούσε να γράψει.

Η Όλγα, ο Άρης, οι υπόλοιποι ήρωες είναι οι νέοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, που αναπνέουν από τον αέρα μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και πλάσματα της φαντασίας, πλάσματα άπιαστα που μας θυμίζουν κάτι από τις ζωές μας και τις καταστάσεις που βιώνουμε. Γίνεται να κλείσεις τα αυτιά και τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω σου;