ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ

Στο βιβλίο μου Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας, με αφορμή πάντα τη φλόγα μιας εσωτερικής ανησυχίας για τη διερεύνηση της ανθρώπινης συνείδησης, επιχείρησα να συγκεντρώσω δραστικές σκέψεις και να διατυπώσω σύγχρονους αφορισμούς για τον άνθρωπο, τη φύση, τη ζωή, την τέχνη, την τεχνολογία. Το όλο εγχείρημα κατέληξε σε μια δοκιμιακή σύνθεση από ημερολογιακά θραύσματα με εσωτερική σειρά, που συνθέτουν την υπεράσπιση της ύπαρξης μέσα από την υπεράσπιση κάθε μελλοντικής ποίησης.

Όλα ξεκινούν σ' ένα σύμπαν τόσο ειρωνικό, αλλά και συνάμα τραγικό, όπου η φαντασία επεμβαίνει στην πραγματικότητα χωρίς να την αλλοιώνει. Σε αυτό το ακατανόητο σύμπαν, η ανθρώπινη μοίρα παίρνει για τον καθένα το δικό της νόημα.

Διαπιστώνω: Η σκιαγράφηση αυτού του κόσμου γίνεται ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας λειτουργεί ως μια ξεχωριστή ύπαρξη, αλλά και ως μέρος μιας ολότητας. Αυτή η ολότητα που ενώνει, οδηγεί στη γνώση και στην κατανόηση ότι η αρχή είναι το τέλος και το τέλος η αρχή. Δεν υπάρχουν ήρωες, νικητές ή χαμένοι, παρά μόνον θύματα. Η συγγραφική μου persona είναι ο οξυδερκής παρατηρητής που περιπλανάται, κάθε άλλο παρά ονειροπόλος, καταγράφει τα γεγονότα με ημερολογιακό ρεαλισμό, κάποτε με ψυχρό ορθολογισμό, με διαρκή φιλοσοφική διάθεση, που διαρκώς τον προδίδει, αλλά κυρίως με πικρό χιούμορ και την ευγένεια μιας κομψής, πυκνής ποιητικής έκφρασης.

Αναρωτιέμαι: Ποιο σχήμα είναι πιο ευτελές; Η αιωνιότητα της αυταπάτης ή η αυταπάτη της αιωνιότητας;

Η τέχνη, άλλωστε, έχει μια εμμονή στη ζωή και οι άνθρωποι έχουν μια εμμονή στον εαυτό τους, κι αυτό γιατί ποτέ άλλοτε δεν είχαν νιώσει σε τέτοιο βαθμό την τερατώδη ανάγκη της αναμέτρησής τους με την ασημαντότητα.

Σκέφτομαι: Η ποίηση, το παράλογο και η συνείδηση συνθέτουν το πιο καυτό ερωτικό τρίγωνο. Η ποίηση τροφοδοτείται από το παράλογο του κόσμου, γι' αυτό παράγει συνείδηση. Και τότε ως εκ θαύματος το κενό του κόσμου γεμίζει συνείδηση. Η ποιητική τέχνη επιβιώνει δίνοντας το πιο υπέροχο μάθημα ειλικρίνειας, τολμώντας ν' ανακοινώσει: Ναι. Η φιλοσοφία πάσχει από το σύνδρομο της ηττοπάθειας, της ηττοπλασίας, της ηττολογίας, της ηττοπληξίας και η ζωή με τη ζωώδη ενέργεια, τα απρόσμενα τεχνάσματά της και το συμπαντικό ένστικτό της σε κάθε αγώνα δρόμου την προσπερνά κι όποτε επίμονα την κοιτά, την απενεργοποιεί και την απολιθώνει. Η βιολογία ανένδοτη προτάσσοντας το κυνικό της δάχτυλο προστάζει. Κι όποτε η βιολογία νικά, η φιλοσοφία ηττάται.

Το ποιητικό παραμύθι Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ είναι το έβδομο ποιητικό μου βιβλίο, με θέμα έναν άνθρωπο που δέθηκε και ακινητοποιήθηκε από τους λιλιπούτειους, που ήταν μεταφορικά όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα της εποχής του με τη μορφή πολλαπλών εαυτών, που τον κρατούσαν δεμένο, αιχμάλωτο και δεν τον άφηναν να απολαύσει το μεγαλείο της πραγματικής ζωής. Ήταν ένας άνθρωπος που προτιμούσε να ζει εικονικά. Ένας φοβισμένος, δειλός και εξαρτημένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που προτίμησε την ψυχρή οθόνη του υπολογιστή από τις χαρές και τις εκπλήξεις και τα δώρα αλλά και τις δυσκολίες της αληθινής ζωής. Ο Γκιούλιβερ μοιάζει να εξομολογείται: «Ναι, πολέμησα με λιλιπούτειους. Γιατί είναι αδιάφορο αν πολεμάς με λιλιπούτειους ή με γίγαντες. Τόσο αδιάφορο, που εύκολα τα συγχέεις. Έχω τη μεταφυσική του μύωπα» (παράφραση).

Είναι ο σύγχρονος αυτός Γκιούλιβερ ήρωας ή θύμα της ηλεκτρονικής επανάστασης; Πρωταγωνιστής ή κομπάρσος; Υποτακτικός ή ανυπότακτος στα σημεία των καιρών; Αντιστέκεται ή υποδουλώνεται στους ψηφιακούς πειρασμούς, που τόσο ελκυστικά του σερβίρουν; Ποιες είναι οι πραγματικότητες που τον περιβάλλουν; Πού προτιμά να ζει; Σ' έναν κόσμο επινοημένο και προβλέψιμο ή σ' έναν κόσμο ζωντανό και απρόβλεπτο; Χαμένος στην έρημο της ψευδοεπικοινωνίας και της εικονικής πραγματικότητας, χορτασμένος από παραισθήσεις και διψασμένος για λίγες σταγόνες αληθινής ζωής, επιχειρεί να βγει από το χάος και τη σύγχυση του τεχνολογικού ορθολογισμού. Ο ήρωας του ποιητικού βιβλίου αισθάνεται ότι κάτι τού έχει αφαιρεθεί και περιμένει να συμπληρωθεί. Τον τρόμαζε η ανωνυμία της κουκκίδας. Νόμιζε πως μέσα στο φωτεινό του το κουτί, του υπολογιστή, μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Όμως ο σύγχρονος Γκιούλιβερ διακατέχεται από την ευγένεια της αποτυχίας. Όταν πετυχαίνοντας την απόλυτη υποταγή στις προσταγές της ηλεκτρονικής εποχής του, αποτυγχάνει να ζήσει. Στο τέλος, συνεπαρμένος από την καταπιεσμένη μυθολογία των ονείρων απελευθερώνεται, εκτοξεύοντας στους αιθέρες τον φτερωτό πλέον ποιητή-εικονοποιό, αληθινό εαυτό του, ενώ ο ίδιος ο σάρκινος, πεπερασμένος, αφήνεται στην καταβύθιση μέσα στον πολτό της ανθρωπότητας. Πώς όμως επιβάλλεσαι στη ζωή για να σε σέβεται; Είναι απλό: δαμάζοντας τον φόβο. Η ζωή σε σέβεται όταν σε φοβάται, όταν υπερασπίζεσαι το πάθος και της εναντιώνεσαι, όταν δεν υποτάσσεσαι στις ανθρωποφαγικές της ορέξεις. Όταν κυνηγήσεις κι αιχμαλωτίσεις με την απόχη σου τ' όνειρό σου, όταν διεκδικήσεις την ανυπακοή σου στους κανόνες της ακινησίας και του αφανισμού. Τότε η ζωή θα σε φοβάται, επειδή θα σε σέβεται.

Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας
Έλσα Κορνέτη
Κουκούτσι
136 σελ.
Τιμή € 14,00