Ξεκίνησα να παίζω παραφράζοντας τη Μυθολογία, με κύριο στόχο να φέρω το γέλιο στα χείλη του αναγνώστη. Είναι αρκετά σκυθρωπές οι μέρες που ζούμε και η –δικαιολογημένη– γκρίνια μάς έχει γίνει καθημερινός συνοδοιπόρος. Έπειτα, πολλά από όσα αφηγούνται οι μύθοι επαναλαμβάνονται. Η σχέση θνητών με τους θεούς –δηλαδή, με την εξουσία– έχει πολλά κοινά σημεία με τα εν Ελλάδι και σήμερα τεκταινόμενα. Άλλωστε, η χιουμοριστική παράφραση ήταν και για μένα μια πολύ διασκεδαστική βουτιά στις πρώτες φημολογούμενες ιστορίες που μας αφορούν ως λαό.

Να με, λοιπόν, να... περηφανεύομαι που, μέχρι στιγμής, έχω διασκευάσει τα εξής:

Σαράντα ιστορίες από την Κοσμογονία, από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου και από τους –πάλι δώδεκα!– άθλους του ημίθεου Ηρακλή στον πρώτο τόμο με τίτλο Ορμυθοσκαλίσματα. (Βλέπετε, με ενθουσιάζουν και με διεγείρουν πνευματικά και τα λογοπαίγνια. Άσε που η γλώσσα μας είναι ιδιαίτερα πρόσφορη σ' αυτά.)

Ο δεύτερος τόμος, τα Μυθοπερπατήματα, αναφέρεται πρώτα σε δύο εκστρατείες: στην Αργοναυτική Εκστρατεία, στην εκστρατεία δηλαδή του Ιάσονος από την Ιωλκό στην Κολχίδα του Εύξεινου Πόντου, για να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας, η οποία και εκφράζει αλληγορικά την ιστορική μεγάλη αποίκηση των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο, αλλά και στην Εκστρατεία των «Επτά επί Θήβαις», βασισμένη στον μύθο των γιων του Οιδίποδος και της Ιοκάστης. Περιλαμβάνεται ακόμη το κεφάλαιο «Θησέας», ο οποίος ήταν ως γνωστόν βασιλιάς της Αθήνας και ο πιο δημοφιλής ήρωας στην αρχαία Ελλάδα μετά τον Ηρακλή.

Έλα, όμως, που δεν σταμάτησα εκεί αλλά, επιδεικνύοντας άφθονο θράσος, καταπιάστηκα με την ομηρική Ιλιάδα. Πρόκειται για τα Ομηρομυθεύματα, όπου παρουσιάζεται με τον δικό μου σατιρικό τρόπο το δέκατο και τελευταίο έτος του Τρωικού πολέμου. Χρησιμοποίησα τη μετάφραση των Νίκου Καζαντζάκη και Γιάννη Κακριδή. Γνωρίζω ότι κυκλοφορούν και άλλες μεταφράσεις, πιο πρόσφατες και ιδιαίτερα επιτυχείς. Ας συγχωρεθεί, παρά ταύτα, η προτίμηση η οποία εξηγείται από τη χρονολογική γειτνίαση της αξιόλογης αυτής μετάφρασης με την εποχή της σχολικής μου παιδείας. Αυτή η τελευταία παρατήρηση, για να μην τυχόν θιγούν ως μη όφειλε οι άξιοι νεότεροι μεταφραστές.

Θα μου πει κάποιος, ίσως: «Βρε άνθρωπε, τα βάζεις με τον Όμηρο;» Σ' αυτόν έχω να απαντήσω πως, αφού ο ίδιος ο Όμηρος βάζει τις θεές να τσακώνονται μεταξύ τους, θεούς και πολίτες τούς κάνει ένα κουβάρι όποτε θέλει, εγώ γιατί να διστάσω; Όταν ο μέγας πατέρας των θεών παρασύρεται, αποκοιμιέται και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα απλώς και μόνο για να ικανοποιήσει τις ανδρικές του επιθυμίες; Όταν ο ποιητής καταδέχεται να δει τραυματισμένους από ανθρώπινο χέρι θεούς σαν την Αφροδίτη και τον Άρη, θεό του πολέμου; Όταν βάζει τους θεούς, άντρες και γυναίκες, να το παίζουν κοινοί συνωμότες για να καταστρώσουν τις δολοπλοκίες τους, εγώ γιατί να τρομάξω; Άσε που νιώθω μεγάλος πια (σε ηλικία εννοώ, να συνεννοούμαστε) και επομένως απενοχοποιημένος στο να αντιμετωπίσω τα ομηρικά έπη με σεβασμό μεν, αλλά και με παιγνιώδη διάθεση.

Καιρός ήταν, κάποτε, όπως λέει κι ο Βέρντι στην τελευταία του όπερα, Φάλσταφ, «να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή τελικά είναι μια... πλάκα!». Να γελάσουμε με τα χάλια μας, που χιλιάδες χρόνια τώρα είναι παρόμοια και που αφενός γίνονται τα ίδια ή, έστω, παρόμοια λάθη και που αφετέρου εμφανίζονται οι ίδιες αρετές. Λες και είναι στο DNA του Έλληνα από καταβολής φυλής να συμπεριφέρεται άλλοτε σαν τον Δία κι άλλοτε σαν τον Οδυσσέα.

Ομηρομυθεύματα
Ξαναδιαβάζοντας την Ιλιάδα
Νάσος Χριστογιαννόπουλος
Φίλντισι
275 σελ.
Τιμή € 13,85

Twitter