fbpx
Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόουν του Τζο Όρτον στο θέατρο Αγγέλων Βήμα

«“Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόουν” του Τζο Όρτον στο θέατρο Αγγέλων Βήμα» του Κωνσταντίνου Μπούρα


Έχω πει και γράψει επανειλημμένως ότι όταν μεταφέρεις θεατρικά έργα από άλλα χωροχρονικά συμφραζόμενα πρέπει να αναζητήσεις τη λεγομένη «αναλογία», ή τη «χρυσή τομή» (επί το ελληνικότερον) ή ό,τι αντιπροσωπεύει το σύμβολο «φ» (επί το μαθηματικότερον). Εμείς οι «μεσογειακοί» λαοί είμαστε (συνήθως και κυρίως) εξωστρεφείς, εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας, πληρώνουμε τις επιπτώσεις του αυθορμητισμού, πρώτα μιλάμε και μετά σκεφτόμαστε, γι’ αυτό κι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής (παλαιότερα) σε παιδαγωγούς και γονείς η παραίνεσις: «πρώτα να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό σου και μετά να μιλάς».

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει βεβαίως με τους Αγγλοσάξονες. Το περίφημο «βρετανικόν φλέγμα» και το αγγλικό μαύρο χιούμορ ελάχιστα συναντώνται με τη νοτιοευρωπαϊκή κουλτούρα μας. Η περίφημος οικονομική Κρίσις ήρθε θα αναδείξει και να καταδείξει τις πολιτισμικές διαφορές μας. Ο ελληνορωμαϊκός επικούρειος Νότος σε αντιπαράθεση με τον προτεσταντικό-λουθηριανό-καλβινιστικό-παγανιστικό Βορρά. Τόσο απλά, ξεκάθαρα και ξάστερα. Η ευρωπαϊκή ανομοιογένεια είναι η βάση, η αιτία που γεννάει το αποτέλεσμα των όποιων ομοσπονδιακών παθογενειών.

Ο Τζο Όρτον ήταν ιδιαίτερα προκλητικός για την εποχή του. Είναι ο πρώτος μετά τον Όσκαρ Ουάιλντ που έθεσε βαθιά το νυστέρι του στο «σώμα» της βρετανικής υποκρισίας, που γέννησε δύο κοσμοκρατορίες (η δεύτερη είναι η αμερικανική), αλλά ο ενοχικός πουριτανισμός της θρέφει τον πληθωριστικό, βουλιμικό, ακόρεστο φιλελευθερισμό της.

Η κωμική μεταστροφή του δούλου σε αφεντικό είναι ήδη γνωστή από τη Νέα Αττική Κωμωδία. Όταν τα ιδανικά του Αρχαίου Κόσμου είχαν πλέον παρακμάσει και μόνος δείκτης ευημερίας και αξίας ήταν το Χρήμα, αποκλειστικός θεός ο μετά-αριστοφανικός Πλούτος κι απόδειξη αξίας η κατοχή τιμαλφών και γαιών, κτημάτων και ρευστών, ακινήτων και κινητών (συμπεριλαμβανομένων των υπηρετών), τότε δημιουργήθηκαν οι ίδιες παρακμιακές συνθήκες που γέννησαν τη δική μας Νέα Εποχή (όπως τη γνωρίζουμε τα τελευταία 2.500 χρόνια). Φαίνεται ότι τώρα ήρθε πάλι η ιστορική καμπή στην εξελικτική κλίμακα που πλησιάζουμε πάλι το ίδιο σημείο, αλλά από μία βαθμίδα υψηλότερη (υποτίθεται). Τώρα βαυκαλιζόμεθα να λέμε ότι απέχουμε πολύ από τον άνθρωπο των σπηλαίων. Όμως ο Νεάντερταλ παίρνει την εκδίκησή του όταν τα ορμέφυτα παίρνουν τον έλεγχο της συνείδησης, οι κοινωνικές μάσκες πέφτουν και το παρασυμπαθητικό σύστημα πατάει ακόμα (και κυρίως) επί συγγενικών πτωμάτων... Σεξ-σεξ-σεξ, χρήμα-χρήμα-χρήμα,εξουσιομανία-εργασιομανία-αλκοολισμός-επεκτατισμός-ανικανοποίητο-ενοχές-αναμονή της «δίκαιης» τιμωρίας για κάποιο απροσδιόριστο αμάρτημα που μας έπεισαν ότι έχουμε διαπράξει.

kirios slooun2

Η μαύρη κωμωδία με τον επαμφοτερίζοντα τίτλο Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόουν του Τζο Όρτον θέτει ακριβώς τα υποκριτικά όρια μεταξύ σεξουαλικής ηδονής ως εγκλήματος και τιμωρίας του ατόμου για τη μη αρμονική προσαρμογή του στην ομάδα. Το περίφημο ναρκισσιστικό «εγώ» που ξεχωρίζει κι εκθειάζεται και θεοποιείται στον Δυτικό Κόσμο γίνεται η αιτία πολλών συμφορών εξαιτίας της απληστίας και της αλαζονείας του, δεδομένου ότι δεν συνάδει με το «εμείς» κι εν πολλοίς είναι ασύμβατο.

Όμως για να ερμηνευθεί αυτό το πολυεπίπεδο από κοινωνιολογικής, εθνολογικής, θρησκειολογικής και πολιτικής πλευράς έργο πρέπει να απογυμνωθεί από τα τοπικά και χρονικά όριά του και να καταστεί από παγκόσμιο έως διαχρονικό. Δύσκολο έργο. Ακατόρθωτο σχεδόν. Παρά την θρυλουμένη παγκοσμιοποίηση που θέλει ίσως 3.000 χρόνια ακόμα για να επιτευχθεί, το θέατρο είναι στιγμιότυπο της κοινωνίας στην οποία ζει ο δραματουργός. Όσων το έργο επιβιώνει και σπάει το φράγμα του Χρόνου έχει εκείνη την «ανοικτή» δομή των κλασικών έργων κι απέχει συνήθως από κάθε μονοσήμαντη ηθογραφία. Ο νατουραλισμός είναι εχθρός του ρεαλισμού κι ο υπέρμετρος σουρεαλισμός (εξάλλου) είναι εχθρός της μαγικής προοπτικής κάθε αληθούς ποιητικής γραφής. Κι η θεατρική γραφή είναι κυρίως ποιητική, όταν είναι διαχρονικά κλασική. Πόρρω απέχει το εργάκι του Τζο Όρτον από τα λεγόμενα «αθάνατα» αριστουργήματα των αιώνων. Είναι όμως χαρακτηριστικό της εποχής που γράφτηκε και κατακεραυνωτικό των ηθών και εθίμων της.

Από αυτή (και μόνον) την άποψη είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και για τον θεατή και για τους συντελεστές μιας παράστασης. Στο Αγγέλων Βήμα ο Δημήτρης Μυλωνάς εμψύχωσε μια ομάδα άξιων ερμηνευτών και καλλιτεχνών κι απέδωσαν τα μέγιστα για το μεσογειακό ταμπεραμέντο και μπρίο μας. Χάρηκα ιδιαίτερα τον Γιάννη Δεγαΐτη, παλαιό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης. Αλλά και ο νεαρός Γιώργος Νούσης ήταν ιδιαίτερα πειστικός στο ρόλο του αριβίστα κι αμοραλιστή αιώνιου «ορφανού», που εκμεταλλεύεται τους πάντες (νομίζει) για να πιαστεί όμως ο ίδιος στο τέλος στην πλεκτάνη της μαύρης αράχνης που έστησε. Οι άλλοι δύο ηθοποιοί (Πηνελόπη Μαρκοπούλου και Δημήτρης Μυλωνάς) ξεπήδησαν λες από το κουκλοθέατρο ή τον καραγκιόζη, από τα κόμικς ή τον cult κινηματογράφο, έτσι υπερβολικές και μαριονετίστικες που ήταν οι κινήσεις και οι αντιδράσεις τους. Παρ’ όλα αυτά έδιναν το απαραίτητο «φόντο» για να αναδυθούν τα κοινωνικοπολιτικά συμφραζόμενα μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής. Λειτουργικά τα σκηνικά και τα κοστούμια (Δήμητρα Λιάκουρα), μπαρόκ οι φωτισμοί (Θάλεια Βελεγράκη), διακριτική έως απαρατήρητη η μουσική (Παύλος Κατσιβέλης). Όσο για την χορευτική-κουκλοθεατρική κινησιολογία, συνυπεύθυνη με τον σκηνοθέτη, η Νατάσα Σαραντοπούλου.

Όλα ωραία και μεγάλως τονισμένα. Ίσως παραπάνω από το αισθητικώς αρμονικόν για τη μικρή σκηνούλα του θεάτρου Αγγέλων Βήμα. Το μέτρο κι ο αυτοέλεγχος ως έλλειψη είναι άλλο ένα μεσογειακώς ελληνικό χαρακτηριστικό μας. Παρ’ όλα αυτά η παράσταση στέκει γερά στα πόδια της, διασκεδάζει, ψυχαγωγεί και δεν εμπνέει. Όμως θα βρει σίγουρα πολλούς μιμητές.

Συντελεστές
Μετάφραση: Άννα Ελεφάντη, Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί: Θάλεια Βελεγράκη
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σαραντοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Στεφανία Σαμαρά
Trailer - φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Δημιουργία αφίσας: Στέφανος Μασούρας, Μαρία Κονταξάκη
Επιμέλεια μαλλιών: Τalkin' Heads
Μακιγιάζ: Γεωργία Κριεμπάρδη
Παίζουν: Γιάννης Δεγαΐτης, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Δημήτρης Μυλωνάς, Γιώργος Νούσης

Παραστάσεις έως 24 Απριλίου
Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 19:00

Τιμή εισιτηρίου
13 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό - άνω των 65), 8 ευρώ (ανέργων) & 5 ευρώ (ατέλεια)

Θέατρο Αγγέλων Βήμα
Σατωβριάνδου 36 (Μετρό Ομόνοια)
Τηλ.: 210-5242211

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.