ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
συνέντευξη στην Πέρσα Σούκα
Μία από τις πιο σημαντικές ερμηνεύτριες και δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού, η κυρία Νένα Βενετσάνου, με αφορμή την παράσταση 1000+1 πόλεις που παρουσιάζει στο θέατρο Αλκμήνη (8-30 Μαρτίου) μας παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Λοιπόν, η παράσταση αυτή μιλά με λόγια και τραγούδια για την ανθρώπινη μοίρα μας, η οποία μας έχει ορίσει να ζούμε ομαδικά μέσα στις πόλεις και περιγράφει πώς μέσα από επώδυνες διαδικασίες μάθαμε να εξελισσόμαστε μαζί τους. Η παράσταση αυτή έχει στόχο να μας θυμίσει πως η πόλη μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ζει και αναπνέει μαζί μας. Αφηγούμαι ένα σύγχρονο παραμύθι για τη γένεση της ιδέας της πόλης, του πολιτεύματος, της πολιτικής και μιλάω για τ' ανθρώπινα ίχνη μας που δεν θα σβήσουν ποτέ. Μιλώ για τη γοητεία που ασκεί η Πολιτεία στους ανθρώπους, για τα μυστήρια που κρύβει, τα όνειρα που γεννά στους ανθρώπους, για τον χρόνο που μας έμαθε να πολεμάμε γι’ αυτές, να τις κυβερνάμε, να τις καταστρέφουμε και να τις ξαναχτίζουμε... Μιλάω επίσης με τα λόγια των ποιητών, που μας έδειξαν ότι κάποτε ο ελληνικός κόσμος σκέφτηκε και ενήργησε ως ένας άνθρωπος... την ίδια στιγμή που άναβαν οι φωτιές σε προμαχώνες, σε περιβόλους και σε καστροπολιτείες. Δεν μιλώ για τη μεγάλη δόξα, αλλά για την απλή ζωή μας μέσα σ’ αυτές που τις κρατά ζωντανές και φυσικά για τον χρόνο που κυλά από πάνω τους.
Ζούμε στην εποχή όπου «το Σκοτάδι χαϊδεύει σαν το Φως τις πόλεις του καλοκαιριού». Οι ποιητές όμως τις ονειρεύτηκαν με φως, με αέρα, με κήπους, κατ’ εικόνα της Εδέμ. Πιστεύετε ότι βρίσκεται κοντά εκείνη η μέρα που θα κάνουμε το όνειρό τους πραγματικότητα;
Δεν ξέρω, ίσως η εικόνα μιας Εδέμ να είναι αυτή που μας κάνει να τις συντηρούμε. Σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουμε πολλή όρεξη για κουβέντες, επειδή οι λέξεις μας δεν επαρκούν για να εκφράσουν την πολυπλοκότητα των αισθημάτων μας, έτσι με τη μουσική και το τραγούδι λυτρωνόμαστε και ξαναθυμόμαστε όσα μας οδήγησαν ως εδώ και μπορεί ίσως να μας πάνε και πιο κάτω. Ποιος ξέρει;
Από τη μία πλευρά έχουμε τα τραγούδια της παράστασης και από την άλλη τα κείμενα σύγχρονων και αρχαίων ποιητών που παρεμβάλλονται. Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Τα τραγούδια, ο ένας πυλώνας της παράστασης, είναι όλα πολύ μεγάλων ποιητών, όπως του Καβάφη, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Νίκου Γκάτσου και άλλων πιο νέων, που έχουν όμως σχέση με τη δική μου πορεία μέσα στο τραγούδι, όπως της Μπέττης Κομνηνού, της Στέλλας Χρυσουλάκη, του Θοδωρή Ποάλα – συνεργάτες όλοι της καρδιάς, άρρηκτα δεμένοι με όσα έχω τραγουδήσει κατά καιρούς. Τα κείμενα, ο άλλος πυλώνας, είναι μία επιλογή μου από κείμενα του Ρίτσου, του Ερρίκου Χάινε, του Καβάφη, του Τάσου Γαλάτη, ο οποίος έγραψε ένα εξαιρετικό ποίημα ειδικά για την παράσταση αυτή, και που τα συνδυάζω έτσι ώστε να δημιουργούν το συνδετικό υλικό της παράστασης.
Η παράσταση μοιάζει σαν παραμύθι. Τα παραμύθια, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, έχουν χαρούμενο τέλος. Συμβαίνει το ίδιο και εδώ;
Ναι, γιατί ο στόχος αυτού του παραμυθιού είναι να συμφιλιώσει το άτομο με το σύνολο μέσα από την ποίηση και το τραγούδι, δηλαδή με τις τέχνες που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως ψυχαγωγούν, χωρίς να διδάσκουν και χωρίς να κάνουν το κοινό να βαριέται.
Τι είχατε στο μυαλό σας όταν κάνατε τον σχεδιασμό της παράστασης;
Αυτό που είχα στον νου μου όταν έφτιαχνα το σενάριο αυτής της μουσικής παράστασης ήταν να μιλήσω για όσα και ό,τι συνδέει τους ανθρώπους με την πόλη γενικώς. Δεν ήθελα να μιλήσω για τις χάρες κάθε πόλης, αλλά για την κεντρική ιδέα που τις δημιούργησε και που είναι ο ανθρώπινος φόβος για τη μοναξιά, την ερημία, την εγκατάλειψη, συναισθήματα που μας έσπρωξαν να φτιάξουμε και τους κανόνες συνύπαρξης, έτσι ώστε να ζούμε άνετα και με ασφάλεια. Πάνω απ’ όλα όμως θέλω να υμνήσω την προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στη δημιουργία και την εδραίωση της δημοκρατικής Πόλης. Μην ξεχνάμε, ζούμε στην Αθήνα, μια πόλη που συμβολίζεται από τη Σοφία, μια Πόλη που ποτέ δεν φοβήθηκε τον χρόνο, ούτε τον εαυτό της, μια πόλη που εξακολουθεί και παλεύει αγκαλιάζοντας με το υπέροχο κλίμα της τους κατοίκους της, που δημιουργούν και προσφέρουν σ’ αυτήν, γιατί η Αθήνα σήμερα όπως και κάθε σύγχρονη πόλη ζει από τον μόχθο και το φιλότιμο των ανθρώπων της. Έχει μεγάλη σημασία να νιώσουμε πολίτες μέσα στην πόλη μας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μάς υποχρεώνει να πιστέψουμε πως ο αχός της Πόλης αντηχεί την ίδια φωνή που έχουμε όλοι μέσα μας και που μας καθιστά συνομιλητές σ’ αυτόν τον οργανωμένο χώρο, απ’ όπου θωρούμε τον κόσμο. Έχοντας την τύχη να γεννηθώ στην Αθήνα, την πεμπτουσία της ιδέας της Πόλης, τραγουδώ αυτό που εισήγαγε αυτή η Πόλη ως Δημόσια Φωνή, παράδειγμα για κάθε συνομιλία: το άνοιγμα των οριζόντων έτσι όπως το όρισαν τα ελληνικά ως γλώσσα, ορίζοντας συγχρόνως και τα κριτήρια της μόρφωσης και του πολιτισμού. Η Πόλη ως βασικό δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος εξακολουθεί έως σήμερα να είναι η απόλυτα αναγνωρίσιμη οικουμενική αξία και συγχρόνως εμφανίζεται ως ευδιάκριτη πολιτιστική και πολιτική οντότητα.
Τη Νένα Βενετσάνου συνοδεύουν επί σκηνής οι μουσικοί: Σταύρος Αγιαννιώτης (κλασική κιθάρα), Βιβή Γκέκα (μαντολίνο), Χάρης Μέρμηγκας (κοντραμπάσο), Σόλης Μπαρκής (κρουστά).
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Νένα Βενετσάνου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Άγγελος Αγγελής
Συντονισμός: Τίνα Ντουφεξιάδου
Ημέρες: Παρασκευή, Σάββατο από 8/03 έως 30/03
Ώρα: 21:30
Εισιτήριο: 10€
