«Great Romantics: Chopin – Schumann, με τον Απόστολο Παληό στο πιάνο» της Μαρίας Κοτοπούλη
Οι Τέσσερις Μπαλάντες του Frédéric Chopin (1810-1849), όπως και το Grand Waltz, έχουν χαρακτηριστεί ανυπέρβλητα αριστουργήματα του πιάνου. Αυτά τα αριστουργήματα, αλλά και εκείνο του Robert Schumann (1810-1865), Davidsbündlertänze, επέλεξε να ερμηνεύσει και να αναδείξει με το δικό του μοναδικό στιλ ο διακεκριμένος πιανίστας Απόστολος Παληός στο νέο του CD, Great Romantics, της εταιρείας Subways Music, που ηχογραφήθηκε στο Ηχογραφικό Κέντρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Ο Chopin φτάνει στο Παρίσι από την ιδιαίτερη πατρίδα του (27 Σεπτεμβρίου 1831) την εποχή των αλλαγών, των εμιγκρέδων, των διαμαρτυριών, των μεγάλων πορειών για τη στήριξη των κατατρεγμένων λαών της Ευρώπης, αλλά και στο Παρίσι των νέων ιδεών και πνευματικών εκφράσεων, που εκπροσωπούν συγγραφείς όπως οι Hugo, Balzac, Musset, ζωγράφοι όπως ο Delacroix και μουσικοί του μεγέθους των Liszt, Berlioz, Mendelssohn, Cherubini, Bellini κ.ά. Η γνωριμία του Chopin με την οικογένεια Rothschild τον φέρνει σε επαφή με τον κύκλο της γαλλικής αριστοκρατίας και αποκτά τη φήμη του λαμπερού πιανίστα, του συνθέτη και του δασκάλου. Τις Τέσσερις Μπαλάντες, που αντικατοπτρίζουν και το πνεύμα του έργου του, συνέθεσε ο Chopin μεταξύ των ετών 1831-1842, εμπνεόμενος από το έργο του αγωνιστή και εθνικού ποιητή της Πολωνίας, Adam Bernard Mickiewicz (1798-1855).
Ο Απόστολος Παληός, με απαράμιλλο συγκερασμό τέχνης και τεχνικής, αναδεικνύει αυτό που ο Chopin αποκαλούσε «κρυφό νόημα της μουσικής», αλλά και το κομψό, περίτεχνο μουσικό αφηγηματικό ύφος, καθώς και τη νοσταλγική διάθεση, χαρακτηριστικά στοιχεία του συγκεκριμένου είδους. Στη συνέχεια, με δυναμική αφήγηση και ήχο έξοχης τονικής ευκρίνειας, ερμηνεύει τους μουσικούς διαλόγους Των συντρόφων του Δαβίδ του Robert Schumann.
Συνθέτης, συγγραφέας και κριτικός, ο Schumann σφράγισε τον γερμανικό Ρομαντισμό, κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα, με την ποιητικότητα της μουσικής του, τα νεωτερικά μορφοπλαστικά στοιχεία, αλλά και με την ευρύτητα των λογοτεχνικών του γνώσεων, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην αισθητική και τα ιδεώδη της μουσικής. Ποίηση και μουσική συνυπάρχουν στον Schumann, όπως ο Φλορεστάν και ο Ευσέβιος, στον διττό εαυτό του, με τους οποίους βρίσκεται σε διαρκή μουσικοποιητικό και κριτικό διάλογο.
Τo έργο Davidsbündlertänze op.6 γράφτηκε το 1837, μετά το Carnaval op. 9 (1834). Είναι ένα σύνολο 18 κομματιών για πιάνο, από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του συνθέτη και από τα μεγαλύτερα έργα για πιάνο της Ρομαντικής εποχής, όπως έχει χαρακτηριστεί. Το θέμα βασίζεται σε μια mazurca της Clara Wieck, της μούσας και ηγερίας του. Δεν πρόκειται όμως για πραγματικούς χορούς, αλλά για μουσικούς διαλόγους ανάμεσα στους Συντρόφους του Δαβίδ, πρόσωπα υπαρκτά, μεταπλασμένα από τη φαντασία του Schumann, ο οποίος κρατά για τον εαυτό του τον Φλορεστάν, που αντιπροσωπεύει τον άνδρα της δράσης και τον Ευσέβιο, τον λυρικό, οραματικό, ονειροπόλο ποιητή. Οι δύο ήρωες εμφανίζονται συχνά στις κριτικές του και σχολιάζουν τα μουσικά δρώμενα, επιτιθέμενοι στους αντιδραστικούς Φιλισταίους.
Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Απόστολος Παληός, σύγχρονος ερμηνευτής, αποκαλύπτει μουσικά τα συναισθήματα του συνθέτη, γεννημένα από τις ποιητικές του ιδέες. Ηχοπλάστης της τελειότητας, ο Έλληνας σολίστ μάς χαρίζει με το τελευταίο του CD, Great Romantics, μια ακόμα ερμηνεία γεμάτη φως και χρώμα, συναίσθημα και ποίηση, σημαντική κατάκτηση και αναφορά στη μουσική του παλέτα.