ΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ «ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ»
του Ισαάκ Σούση
Η οδός λεγότανε «Κατίνας Παξινού» – το καλό απόγευμα από το όνομα του δρόμου φαίνεται… Χτύπησα το κουδούνι και μπήκα. Ανέβηκα κάποιες σκάλες, σαν να έκοβα στο μοντάζ της αυτοβιογραφικής μου ταινίας μπόλικες φλύαρες και περιττές σκηνές, και βρέθηκα σε ένα δωμάτιο χωρίς ηλικία. Ένα δωμάτιο που ήταν ταυτόχρονα σαλόνι νιόπαντρου άφραγκου ζευγαριού, γυμναστήριο εργένη, αίθουσα ωδείου, με έναν τοίχο με μισοτελειωμένες φιγούρες του Οβελίξ και του Λούκι Λουκ. Ήταν ένα δωμάτιο αναποφάσιστο όσον αφορά στη διαρρύθμισή του, όπου οι ηλικίες συγχωνεύονταν και εκκρεμούσαν όλες μαζί και οι στιγμές άνοιγαν τις πόρτες και έφευγαν ή έβγαιναν στο μπαλκόνι για τσιγάρο.
Μια δαγεροτυπία του Μπετόβεν πάνω από το πιάνο δεν διέφερε και πολύ από τον τοιχογραφημένο Οβελίξ. Έπειτα από είκοσι λεπτά εκλεπτυσμένων τρόπων, βρέθηκα σε έναν τριθέσιο καναπέ να βουλιάζω μόνος μου και απέναντι ακριβώς σε έναν ίδιο τριθέσιο καναπέ να στριμώχνονται αγρίως στα αριστερά και δεξιά του τρίτου Οβελίξ του σπιτιού του Αλκιβιάδη, τα άλλα δύο αδέλφια Κωνσταντόπουλοι: ο Χάρης, με ύφος απλανές και για κάποιον δικό του λόγο ευτυχισμένο, και ο Οδυσσέας, με ύφος απλανές επίσης αλλά σε στιλ «κάτι με συνδέει με τους υπόλοιπους εδώ πέρα αλλά δεν μπορώ να το τεκμηριώσω». Τα αδέλφια, εκτός από μια βαθιά μελαχρινή επιδερμίδα, δεν φαινόταν εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον να μοιάζουν σε κάτι άλλο, το ίδιο και τα τραγούδια που ακούγαμε στο ντέμο... Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πόσο πρωτότυπα αισθανόμουνα με τους τρεις Κωνσταντόπουλους, τους εξής δύο, τον Αλκιβιάδη, που αντιπροσώπευε και τους άλλους δύο την καίρια εκείνη στιγμή της πρώτης ακρόασης και ήταν ο μόνος για τον οποίο ήμουν βέβαιος ότι αισθανόταν εξίσου αμήχανα, και κάτι περίμενε από μένα και είχε αυτό το αθώο πρόστυχο ύφος, μεταξύ του λαχταρώ να μου ανοίξεις και του σε γράπωσα, που μου ξανάνοιγε λογαριασμούς που δεν τους είχα καλά καλά κλείσει. Ακούγοντας τα «Δυο φεγγάρια», ανάμεσα σε καμιά δεκαπενταριά τραγούδια που όλα είχαν ενδιαφέρον και δείχναν ότι με τους απέναντί μου είχαμε ακούσει και αγαπήσει σχεδόν τα ίδια, πήρα το δικό μου μήνυμα για το τι θα επακολουθούσε με τους Κωνσταντόπουλους, και ήξερα ότι όλα αυτά που είχα δεχτεί να μου συμβούν σε προγενέστερη φάση της ζωής μου και που με είχαν ενθουσιάσει, ταλαιπωρήσει, με είχαν ανεβάσει ψηλά και με είχαν ρίξει στα πλακάκια για να βρεθώ στην ίδια θέση που ήμουν και πριν από όλα αυτά, θα επαναλαμβάνονταν αλλά αυτή τη φορά μετά μουσικής. Ήταν άνοιξη του 2006.
Υπήρξαν τρεις-τέσσερις καθοριστικές στιγμές στο ενδιάμεσο. Οι απαραίτητες. Εγώ μετά κόπου ισορροπούσα πάνω σε συναισθηματικά ξυράφια. Ο Αλκιβιάδης ήταν εκεί, με τον ενθουσιασμό και την αφομοιωτική ικανότητα, την αφομοιωτική ικανότητα του νέου και την παραποιητική φαντασία του καλλιτέχνη. Ακούγεται απλό και τετριμμένο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν θα συμβεί και αν θα είναι έτσι. Σε ένα διάστημα έξι χρόνων, άκουσα ισάριθμους στίχους μου σαν να τους είχα μελοποιήσει εγώ. Κάτι πολύ βαθύτερο από καμάρι και ικανοποίηση, ρίγος και, προεκτείνοντας, η ήδη αμφίβολη σιγουριά για το πώς παίζουν τα πράγματα στη ζωή και το τραγούδι να δίνει τη θέση της σε μια αναζωπυρωμένη περιέργεια, σε μια ανησυχία που έχει κανείς όταν βλέπει κομμάτι των σεναρίων του να υλοποιείται, εφηβική εκκρεμότητα διατυπωμένη με την ακρίβεια του ενήλικα που δεν έχει αφήσει πίσω του τη σύγχυση των αισθημάτων, αλλά πια ξέρει να την περιγράφει. Η τέχνη και η έκφραση παρούσα να πλεονεκτεί έναντι της ζωής. Το ’χα ξαναζήσει, αλλά όχι έτσι.
2013. Πριν από έναν μήνα. Μιλάμε με τον Αλκιβιάδη στο τηλέφωνο – ούτε οι απασχολήσεις, ούτε το τρέξιμο επιτρέπουν τώρα αναίτιες συναντήσεις, ούτε και χρειάζονται, γνωριστήκαμε. Πήρε ο καθένας μας ένα αντίγραφο του άλλου για να μπορεί να το επεξεργαστεί, όταν είναι απαραίτητο. «Βαθμολογούμε» από κοινού τα τραγούδια, αναμοχλεύουμε πού δούλεψε σωστά το ένστικτο του ενός και πού του άλλου. Ο δίσκος Ένας τρελλός περιέχει δύο καινούργια εξαιρετικά μελοποιημένα ποιήματα, το «Πράγματα που δεν έκανες» του Μπουσκάλια και το «Μιχαλιός» του Καρυωτάκη – ο Άλκης δείχνει την επάρκειά του σε αυτό το αγαπημένο και για τους δύο μας είδος του τραγουδιού. Δύο δικούς μου στίχους σε ραπ ιδίωμα ακούω με ενδιαφέρον, αναγνωρίζοντας ότι η συμπόρευση δύο διαφορετικών γενιών δεν μπορεί παρά να παρασύρεται εξίσου από τη μόδα όσο και από την αναπόληση. Το ομότιτλο με τον δίσκο τραγούδι του Άλκη είναι ένας κόσμος μόνο του. Είναι το ξεκάθαρα προσωπικό του στίγμα και ένας απόλυτα εμπνευσμένος συνδυασμός του πνεύματος κα του οινοπνεύματος, που έχει ρίζες στον ψυχισμό του Αλκιβιάδη και πολλά κλίματα να πετάξει στο μέλλον. Στα ενδότερα του δίσκου του θα συναντήσετε το ερωτικό υστερόγραφο «Για να μπορώ να σ’ αγαπάω παραιτούμαι» . Είναι το κομμάτι που μας έκανε να μιλάμε λιγότερο μεταξύ μας, γιατί μας γνώρισε καλύτερα, και ένας έμμεσος οδηγός επιβίωσης. Το «Ταξιδεύοντας σε άγνωστα μέρη» και το κομμάτι με τον απροσδόκητο τίτλο sarang είναι πτυχές όπου η αναψυχή συνδυάζεται με τις αδιατύπωτες ενοράσεις του Αλκιβιάδη. Ακόμα ένα σημείο στον χάρτη ενός ανατέλλοντος δημιουργού πολύπλευρου και περιεκτικού, πτυχές που προσωπικά εύχομαι να ξεδιπλωθούν με ασυγκράτητη ανάγκη στο μέλλον. Υπάρχουν κι άλλα, στάθηκα στα κομβικά κατά την άποψή μου. Υπάρχει και ο «Όσιρις» του Οδυσσέα, ένα κρυφό και χωρίς την ανάγκη υπογραφής συμβόλαιο που λέει πως ό,τι μας συνέδεε πριν γνωριστούμε με τους Κωνσταντόπουλους θα επιστρέφει και θα επιστρέφει, διεκδικητικά στο μέλλον.
Κλείνουμε το τηλέφωνο με τον Αλκιβιάδη. Πνίγεται στη δουλειά. Και γω ξαναπιάνω ένα σύννεφο που το άφησα στη μέση.
Καλή επιτυχία, τρελέ!
*
Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και οι συνεργάτες του γιορτάζουν την κυκλοφορία του δίσκου Ένας τρελλός την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013 στον Σταυρό του Νότου (plus). Συμμετέχουν οι: Δώρος Δημοσθένους, Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Ισαάκ Σούσης, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Γιώργος Χατζής, AnimaCorda, ChuChos.h.s.
Σταυρός του Νότου (plus): Φραντζή και Θαρύπου 35, τηλ.: 210 9226975.
Ώρα προσέλευσης: 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ με μπίρα ή κρασί.
