JIMI HENDRIX – PEOPLE, HELL AND ANGELS
της Πέρσας Σούκα
Ο νεαρός Jimi, που έφυγε από τη ζωή πριν κλείσει τα 28 του χρόνια, τo πρώτο θύμα της κατάρας της δεκαετίας του ’70 με τους ροκ σταρ να πεθαίνουν σε μικρή ηλικία κυρίως από χρήση ναρκωτικών ουσιών (τον ακολούθησαν η Janis Joplin και ο Jim Morrison) πρόλαβε να αφήσει πίσω του τουλάχιστον 1.500 ώρες ηχογράφησης. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι ο θρυλικός κιθαρίστας του rhythm and blues δεν σταματούσε λεπτό να δημιουργεί και να παίζει μουσική, ψάχνοντας καινούργια ακούσματα και τεχνοτροπίες. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο γεγονός ότι διέθετε το δικό του στούντιο, τo περίφημο Electric Lady Studios στη Νέα Υόρκη και δεν βασιζόταν στους χώρους ηχογραφήσεων των εκάστοτε δισκογραφικών εταιρειών. Στο People, hell and angels που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο, ακούμε μια συλλογή από τραγούδια που ηχογραφήθηκαν μεταξύ του 1968-69, κατά τη διάρκεια της μετά Experience εποχής (Experience ονομαζόταν η μπάντα του), όταν πειραματιζόταν και με άλλους μουσικούς εμπλουτίζοντας την ενορχήστρωση και με άλλα μουσικά όργανα πέραν της κιθάρας, του μπάσου και των ντραμς. Στα δώδεκα τραγούδια που υπάρχουν στο άλμπουμ, τα οποία έχουν ακουστεί και σε άλλου είδους εκτελέσεις, απολαμβάνουμε την τεχνική του, την καθαρότητα του παιξίματός του, καθώς και τη μοναδική του ερμηνεία, παρόλο που δεν θεωρούνταν η μεγάλη φωνή (δεν είναι λίγες οι φορές που ο ακροατής έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται κι αυτός μέσα στο στούντιο).
Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι μέσα από τη συγκεκριμένη συλλογή παίρνουμε μιαν ιδέα για το πώς θα είχε διαμορφωθεί η πορεία του κιθαρίστα που εξακολουθεί να εντυπωσιάζει ύστερα από σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια (το άλμπουμ βρίσκεται πρώτο παγκοσμίως στα download και δεύτερο στα iTunes).
Ο Jimi Hendrix δεν χρειάστηκε παραπάνω από τέσσερα χρόνια για να «θεοποιηθεί» και να γίνει το μεγαλύτερο είδωλο των κιθαριστών παγκοσμίως. Αυτοδίδακτος, αφού χρήματα στην οικογένεια δεν υπήρχαν για να σπουδάσει σε ωδείο, καταφέρνει στα 7 του χρόνια να βρει ένα γιουκαλίλι πεταμένο στα σκουπίδια. Όταν έχασε τη μητέρα του σε ηλικία 14 χρόνων, ο πατέρας του αντί να τον πάει στην κηδεία, του έδωσε να πιει ουίσκι λέγοντάς του ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεπερνάει ένας άντρας την απώλεια.
Υπηρέτησε στο στρατό όχι επειδή το ήθελε, αλλά διότι δεν είχε καλύτερη επιλογή – η αστυνομία τον έπιασε δυο φορές να οδηγεί κλεμμένα αυτοκίνητα στους δρόμους της Ουάσινγκτον, λέγοντάς του ότι έναν από τους δυο δρόμους έπρεπε να ακολουθήσει: τη φυλακή ή το στρατό.
Σε μια συναυλία του Λονδίνου, στα πρώτα βήματά του στο χώρο της δισκογραφίας, βρίσκεται στο πλευρό του Εric Clapton, o οποίος εξομολογείται αργότερα: «Ο Jimi έπαιξε όλα τα στιλ που υπάρχουν, με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς, εννοώ ότι έπαιξε με τα δόντια, πίσω από την πλάτη του και δεν έκανε επίδειξη... όταν έφυγε από τη σκηνή, η ζωή μου δεν ήταν η ίδια...»
Στο Woodstock ζήτησε να παίξει τελευταίος, για να αδειάσει κάπως ο χώρος – ο κόσμος έφτασε κάποια στιγμή τις 400.000 κι εκείνος ένιωθε άβολα να παίξει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό. Όταν ανέβηκε στη σκηνή, οι θεατές δεν ξεπερνούσαν τους 30.000... (Ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος μουσικός της συναυλίας.)
Ο Jimi Hendrix έκανε τρία αριστουργηματικά άλμπουμ μεταξύ του 1967-68. Στο υπόλοιπο της ζωής του προσπάθησε να τελειώσει το τέταρτο, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο θάνατος, με τον οποίο τόσο ριψοκίνδυνα αναμετρήθηκε μέσα από τις χαοτικές καταστάσεις που επέβαλλε ο ίδιος στον εαυτό του, τον νίκησε τελικά πανηγυρικά στις 18 Σεπτεμβρίου 1970 σε ένα ξενοδοχείο του Λονδίνου, έπειτα από χρήση βαρβιτουρικών και υπνωτικών ουσιών.
