NEEΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
του Νίκου Νικολαΐδη
Ξεκινάει στις 30 Νοεμβρίου και θα ολοκληρωθεί στις 5 Δεκεμβρίου στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, το 25ο Φεστιβάλ «Κινηματογράφος & Πραγματικότητα», ο αρχαιότερος θεσμός στη χώρα μας σε ό,τι αφορά το ντοκιμαντέρ. Θα προβληθούν περίπου σαράντα ταινίες κατανεμημένες σε πέντε θεματικές ενότητες: επιλογές από τα φεστιβάλ «Cinéma Du Réel» (Παρίσι) και «doxs» (Nτούισμπρουγκ) με ταινίες τεκμηρίωσης για παιδιά και νέους, ειδικές προβολές από την πρωτοβουλία «Why Poverty» επιλεγμένες από την ΕΡΤ, τον κύκλο «Σε Πρώτο Πρόσωπο» με ταινίες δέκα σύγχρονων δημιουργών, από τις οποίες ξεχωρίζουν η γερμανική ΑΝΑΠΑΥΛΑ του Χαρούν Φαρόκι (δάσκαλου και συνεργάτη του σκηνοθέτη Κρίστιαν Πέτζολντ) και Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΓΟΥΙΣΚΟΝΣΙΝ του βραβευμένου με Όσκαρ Τζέιμς Μαρς (Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ, ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ). Στο δυστυχώς υποβαθμισμένο τμήμα των πρόσφατων ελληνικών παραγωγών σε σχέση με τις επιλογές που μας είχε προσφέρει στο παρελθόν το Φεστιβάλ, θα υπάρχουν επτά φιλμ, ανάμεσά τους και δύο αφιερωμένα στη μνήμη των Λουκία Ρικάκη και Γιάννη Λάμπρου, που τίμησαν το συγκεκριμένο είδος. Παράπλευρη αρνητική εξέλιξη της ανανέωσης της διοργάνωσης η καθιέρωση εισιτηρίου 3 ευρώ σε ένα θεσμό που είχε συνδέσει τη διεξαγωγή των προβολών του με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Με αφορμή τη διεθνή ημέρα Αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, που έχει οριστεί η 29η Νοεμβρίου, ο κινηματογράφος Τιτάνια θα φιλοξενήσει για μία εβδομάδα –μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου– ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα στις σχέσεις Ισραηλινών-Παλαιστινίων ιδιαίτερα επίκαιρο μετά την πρόσφατη αναζωπύρωση του πολεμικού κλίματος στη Λωρίδα της Γάζας. Μεταξύ των δεκατεσσάρων ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ βρίσκουμε και φιλμ που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες, όπως Η ΣΦΑΓΗ των Μόνικα Μπόργκμαν, Λόκμαν Σλιμ και Χέρμαν Τίσεν, ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ της Αν Μαρί Γιασίρ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΟΜΒΕΣ του Φιλίπ Αρακτινζί και καταξιωμένων δημιουργών, όπως ο Ελία Σουλεϊμάν με το ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Οι προβολές του Σαββάτου και της Κυριακής θα ξεκινούν στις δώδεκα το μεσημέρι.
ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ (DE ROUILLE ET D'OS)
ΓΑΛΛΙΑ-ΒΕΛΓΙΟ/120'/SEVEN FILMS
Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ
Ηθοποιοί: Μαριόν Κοτιγιάρ, Ματίας Σέναερτς, Κορίν Μασιέρο
Ο μύθος: Ο Αλί μετακομίζει μαζί με το παιδί του από το Βέλγιο στην Αντίμπ, στο σπίτι της αδελφής του.Έχει πάθος με το κικ-μπόξινγκ και προσλαμβάνεται ως πορτιέρης σ’ ένα κλαμπ. Εκεί θα γνωρίσει τη Στεφανί, μια εκπαιδεύτρια για όρκες στο τοπικό θαλάσσιο πάρκο. Οι ζωές τους θα έρθουν πιο κοντά έπειτα από ένα επώδυνο δυστύχημα, που αφήνει εκείνη παράλυτη.
Η ανάγνωσή μας: Μία συλλογή σύντομων ιστοριών υπό τον τίτλο Rust and Bone, που εξέδωσε το 2005 ο ιδιόρρυθμος Καναδός συγγραφέας Κρεγκ Ντέιβιντσον, ήταν το έναυσμα του Ζακ Οντιάρ που, σε συνεργασία με το σεναριογράφο Τόμας Μπίντεγκεν, προχώρησε σε αυτή την ελεύθερη απόδοση. Ένας άντρας και μία γυναίκα όχι στην καλύτερη φάση της ζωής τους, σ’ ένα τουριστικό καλοκαιρινό τοπίο. Ο Οντιάρ σμίγει δύο μοναχικές υπάρξεις με αδιευκρίνιστο παρελθόν, που η πρώτη τους συνάντηση αφήνει ελάχιστα περιθώρια να έχει συνέχεια. Ο Γάλλος δημιουργός επενδύει μ’ έναν τραχύ κοινωνικό ρεαλισμό τις εικόνες του στην προσπάθειά του να αποφύγει το προβλέψιμο μελόδραμα και εντυπωσιάζει με τη σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ – αρκεί να προσέξει κάποιος τη σκηνή του τραυματισμού της ηρωίδας. Ο ακρωτηριασμός της θα φέρει την οικειότητα στη σχέση τους, που δεν θα καταλήξει όμως ποτέ σε πραγματική φιλία ή έρωτα. Ο Οντιάρ δεν ενδιαφέρεται να συντηρήσει μια ιστορία αγάπης, τουλάχιστον με τους όρους που το είχε πράξει στο αριστούργημά του ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ, όπου η Εμανουέλ Ντεβός επίσης με μορφή αναπηρίας (υποδυόταν μια βαρήκοη) έβρισκε την περιθωριακή αδελφή ψυχή στο πρόσωπο του Βενσάν Κασέλ. Καλλιεργεί αποκλειστικά τις συνθήκες μιας σωματικής επαφής που φέρνει αμοιβαία ικανοποίηση, προβάλλοντας την αντιδιαστολή ανάμεσα στη ζωώδη αρσενική δύναμη με την καθηλωμένη, ευάλωτη ψυχικά και σωματικά, θηλυκότητα. Αν και κατεξοχήν έμπειρος σεναριογράφος, ο Οντιάρ προδίδεται από το υλικό του. Παράνομοι αγώνες πάλης, αναπηρία και οικογενειακό δράμα δεν σχηματίζουν ποτέ ένα ενιαίο σύνολο. Νατουραλιστικές λεπτομέρειες όπως η γονική αμέλεια, η συνδικαλιστική ευαισθησία και η προβληματική αδελφική σχέση υπερφορτώνουν άσκοπα την υπόθεση και ο σκηνοθέτης του ΠΡΟΦΗΤΗ παραμερίζει κάθε δευτερεύοντα χαρακτήρα, αφήνοντας ελεύθερο το έδαφος του ψυχολογικού δράματος στους δύο πρωταγωνιστές του. Η Μαριόν Κοτιγιάρ υπηρετεί με συνέπεια το ρόλο της και, χωρίς τους τόνους μέικαπ που της χάρισαν το Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας για το ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ, δεν αποκλείεται να κεντρίσει ξανά την προσοχή της Αμερικανικής Ακαδημίας που έλκεται από χαρακτήρες με σωματικές και πνευματικές αδυναμίες. Ο Ματίας Σέναερτς είναι η καρδιά του φιλμ και κυριαρχεί με την παρουσία του ως ένα macho, εσωστρεφής και καθόλου συναισθηματικός χαρακτήρας, που η μόνη αληθινή ηδονή του προέρχεται από την επιβολή της σωματικής ρώμης. Επιβεβαιώνει την έφεση του Οντιάρ να σχεδιάζει στο χαρτί και να ζωντανεύει στην οθόνη αξιομνημόνευτα ανδρικά πορτρέτα, έστω και αν η πρόθεσή του στο ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ ήταν να αποδείξει κάτι ανάλογο με μία γυναικεία προσωπικότητα.
Αξιολόγηση: 6/10
ΑΝ
ΕΛΛΑΔΑ/110'/VILLAGE
Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Παπακαλιάτης
Ηθοποιοί: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντού, Μαρία Σολωμού, Θέμις Μπαζάκα, Βασίλης Τριανταφυλλόπουλος
Ο μύθος: Ένα βράδυ του 2009 στην Πλάκα, η ζωή του Δημήτρη, ενός τριαντάρη εργένη σκηνοθέτη, θα εξαρτηθεί από τις διαθέσεις της Μοναξιάς, του πιστού σκύλου που τον συντροφεύει. Αν βγει από το σπίτι, θα είναι η αιτία να γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα στο πρόσωπο της Χριστίνας και να σώσει το οικόσιτο ζώο από ανίατη ασθένεια. Αν παραμείνει στο διαμέρισμα, θα έρθει αντιμέτωπος μόνος με τις δυσκολίες της ζωής του, θα βιώσει νωρίτερα την απώλεια και όταν εκείνη έρθει στο δρόμο του, θα είναι ένας αλλιώτικος άνθρωπος.
Η ανάγνωσή μας: Το 1998, ο Άγγλος Πίτερ Χάουιτ έκανε το σκηνοθετικό και το σεναριακό του ντεμπούτο με τη ταινία ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (SLIDING DOORS), που προβλήθηκε και στη χώρα μας. Η Γκούινεθ Πάλτροου υποδυόταν μία υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, που όταν απολύεται από την εταιρεία της κατευθύνεται προς το μετρό του Λονδίνου, και η ταινία περιγράφει δύο παράλληλους κόσμους με βάση τι θα συνέβαινε στη ζωή της αν προλάβαινε να μπει στο τρένο και τι αν δεν κατάφερνε να επιβιβαστεί εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα. Ο κοινός παρονομαστής των δύο ιστοριών ήταν η γνωριμία της με τον ίδιο άντρα σε διαφορετικές συνθήκες και χρονικές στιγμές.Το 2012, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, που και τηλεοπτικές δουλειές του θεωρήθηκαν ότι είχαν υπερβολικές ομοιότητες με προγενέστερες ξένες παραγωγές, υπογράφει την πρώτη του (στον αριθμό επιμένει ανεξήγητα η διαφημιστική προώθηση) ταινία σε δικό του πρωτότυπο σενάριο, που ο βασικός σκελετός παραπέμπει ανησυχητικά στο φιλμ του Χάουιτ. Απλά το βασικό πρόσωπο είναι ένας άντρας και το τρένο ως σημείο που διχοτομεί την ιστορία της ταινίας έχει αντικατασταθεί από ένα καλαίσθητο διαμέρισμα της Πλάκας. Φυσικά η ταινία προσπαθεί να σταθεί πέρα από αυτή τη σύγκριση ως μία παραβολή για το γύρισμα της τύχης που επηρεάζει ζωές και καθορίζει τις πορείες των ανθρώπων. Με εξαίρεση αυτή τη δομική ιδιαιτερότητά της, είναι μία χιλιοειπωμένη ερωτική ιστορία με ευανάγνωστο μοντάζ και αισθητική βιντεοκλίπ, κάτι που επιτείνει η παρωχημένη συνεχής ροή τραγουδιών, κάνοντας πιο δυσδιάκριτα τα όρια που τη χωρίζουν από τις σειρές του prime time. H πολύχρωμη Πλάκα του Παπακαλιάτη χάνει τις εντυπώσεις από το ασπρόμαυρο ένδοξο παρελθόν της, παρά την ευλαβική αφοσίωση της ίντριγκας στα σοκάκια της και την παιγνιώδη κινηματογράφηση, που κάνει δύο-τρία οικοδομικά τετράγωνα να δίνουν την αίσθηση μεγάλης πολιτείας. Η κοινή συμμετοχή των Γιώργου Κωνσταντίνου και Μάρως Κοντού –πρωταγωνιστών πριν από μισό περίπου αιώνα στην κλασική ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΗΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ– ως αφηγητών, μάλλον χρησιμοποιήθηκε ως ένα αποπροσανατολιστικό εύρημα. Όχι απλά δεν εξετάζει τις αναλογίες στις συναισθηματικές σχέσεις σε δύο διαφορετικές εποχές, αλλά ούτε καν σηματοδοτεί το θαυμασμό στο φιλμ του Τζαβέλλα, που ακόμη και ως πρόθεση θα ήταν μία ασύνδετη αναφορά. Ο Έλληνας σκηνοθέτης βάζει την ανύποπτη Μάρω Κοντού να αποδοκιμάζει την αθάνατη ατάκα «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» του Κωνσταντίνου ως Αντωνάκη σ’ εκείνη την ταινία θέτοντας σε αμφισβήτηση τις συμβολικές πτυχές του διάσημου ρόλου της (που σοφά προέβλεπε και τη χειραφέτησή της), αλλά και ολόκληρο το πνεύμα της αξέχαστης δημιουργίας του 1965. Κάθε καρέ αυτού του τετριμμένου δράματος σφραγίζεται από τη μόνιμη εμμονή του δημιουργού του να κερδίσει ένα ευρύτατο κοινό και την ατολμία του να ονομάσει τις επιρροές του. Αν είχε αποφευχθεί αυτή η τακτική, θα μιλάγαμε για μία φιλότιμη παρθενική προσπάθεια – εκτίμηση, πάντως, που υιοθετεί το ίδιο συμπτωματικό και υποθετικό επίπεδο στο οποίο κινείται και η ίδια η ταινία.
Αξιολόγηση: 3/10
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΘΡΥΛΟΙ (RISE OF THE GUARDIANS)
ΗΠΑ/97'/UIP
Σκηνοθεσία: Πίτερ Ράμσεϊ
Ακούγονται: Αντίνοος Αλμπάνης, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Τζίνη Παπαδοπούλου, Ηλίας Ζερβός
Κινουμένων σχεδίων μόνο με ελληνική μεταγλώττιση
Ο μύθος: Ο Βόρειος (Άγιος Βασίλης), ο Λαγουδάκος, η Νεράιδα των Δοντιών, ο Άμμος και ο Τζακ Φροστ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προστατεύσουν την αθωότητα, τη φαντασία και τα όνειρα των παιδιών από τον μοχθηρό Πίσσα (μπαμπούλα), που αποφάσισε να τους τα στερήσει και να αναγκάσει τον κόσμο να πιστέψει σε αυτόν.
Η ανάγνωσή μας:-
Αξιολόγηση:-
