NEEΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
του Νίκου Νικολαïδη
Ο εορτασμός για την επέτειο του Πολυτεχνείου που συνέπεσε ημέρα Σάββατο, απέτρεψε την έξοδο από τις εταιρείες διανομής αρκετών ταινιών, με αποτέλεσμα το συνωστισμό νέων κυκλοφοριών αυτή την εβδομάδα.
NOSFERATU (NOSFERATU EINE SYMPHONIE DES GRAUENS) Επανέκδοση
ΓΕΡΜΑΝΙΑ/94'/NEW STAR
Σκηνοθεσία: Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου
Ηθοποιοί: Μαξ Σρεκ, Γκρέτα Σρέντερ, Αλεξάντερ Γκράναχ, Γκούσταβ φον Βανγκεχάιμ
Ο μύθος: Ο Χούτερ, υπάλληλος κτηματομεσιτικού γραφείου φτάνει στα Καρπάθια Όρη για να ολοκληρώσει μία αγοραπωλησία με τον Κόμη Όρλοκ που αναζητά σπίτι στη Γερμανία. Ο αγοραστής, ένα βαμπίρ με αποκρουστική μορφή, θα γοητευτεί από τη σύζυγο του όταν δει το φυλακτό με τη φωτογραφία της και θα θελήσει να την κατακτήσει.
Η ανάγνωσή μας: Εικοσιτέσσερα χρόνια έπειτα από τη συγγραφή του βιβλίου Dracula από τον Μπραμ Στόκερ και δίχως να έχει εξασφαλίσει τα πνευματικά δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά, ο Μουρνάου γυρίζει μια εμβληματική ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Διατήρησε τη βασική πλοκή του βιβλίου αλλάζοντας μόνο τα ονόματα των χαρακτήρων και μεταφέροντας τη δράση από το Λονδίνο στην Κεντρική Ευρώπη. Το σενάριο του Χένρικ Γκάλιν, ενός μετρ του σκοτεινού ρομαντισμού, αν και σεβάστηκε το μυθιστόρημα του Ιρλανδού συγγραφέα, απομακρύνθηκε από αυτό σε αρκετά σημεία του. Η προσθήκη της πανώλης που φέρνει στη Γερμανία το γεμάτο ποντίκια πλοίο, η απουσία του κυνηγού βρικολάκων Βαν Χέλσινγκ από τα πρόσωπα της ταινίας και η αλλαγή της αιτίας θανάτου του βρικόλακα που είναι η έκθεση του στο φως του ήλιου είναι οι πιο χαρακτηριστικές διαφορές. Kόντρα στο ρεύμα της εποχής του, ο Γερμανός πρωτόπορος επιλέγει φυσικούς χώρους για τα εξωτερικά γυρίσματα και κινηματογραφεί με μία μόνο κάμερα, λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού. Οι απρόσμενες γωνίες λήψης, το παράλληλο μοντάζ, η χρήση του αρνητικού της φωτογραφίας, η ανεπανάληπτη αξιοποίηση των σκιών που αποτελούν τους αφανείς ήρωες, είναι μόνο μερικές από τις αρετές του φιλμ. Ο ερωτισμός είναι υπαρκτός συγκριτικά με την πουριτανική προσέγγιση του Στόκερ και τους περιορισμούς της βικτοριανής περιόδου, όχι όμως τόσο αισθητός όσο σε άλλες περιπέτειες του Κόμη Δράκουλα. Επιπλέον ο Μουρνάου εισάγει την θυσία ενός γυναικείου χαρακτήρα που φέρνει τη λύτρωση από τα νοσήματα και το θάνατο στη πόλη που ως εκατόμβη πτωμάτων θεωρήθηκε από τη κριτική υπερβολικά ένα έμμεσο σχόλιο στα δεινά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ηθοποιός του θεάτρου και του μιούζικ χολ Μαξ Σρεκ, μια καμπουριασμένη φιγούρα με μυτερά αυτιά, κοφτερά δόντια και γαμψά νύχια είναι η προσωποποίηση του τρόμου, στοίχειωσε με την παρουσία του το ρόλο του Κόμη Ορλόκ, καλλιεργώντας ένα μύθο για την πραγματική του ταυτότητα. Αυτή η τέλεια εκτελεσμένη ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ όπως είναι ο υπότιτλος του φιλμ, έγινε ένα ορόσημο του βωβού κινηματογράφου που σημάδεψε ένα ολόκληρο είδος ταινιών και μοιάζει ως ένα σαγηνευτικό και εφιαλτικό όνειρο από το οποίο δεν θα ήθελες να ξυπνήσεις.
Αξιολόγηση: 10/10
HOLY MOTORS
ΓΑΛΛΙΑ -ΓΕΡΜΑΝΙΑ/115'/STRADA FILMS
Σκηνοθεσία: Λεό Καράξ
Ηθοποιοί: Ντενίς Λαβάντ, Μισέλ Πικολί, Κάιλι Μινόγκ, Εύα Μέντες, Εντίθ Σκομπ
Ο μύθος: Ο Όσκαρ, ξεκινάει τη μέρα του επαγγελματικά νωρίς το μεσημέρι και τελειώνει μετά τα μεσάνυχτα όταν επιστρέφει στην οικογένεια του. Στη διαδρομή, στους δρόμους της Πόλης του Φωτός, έχει αλλεπάλληλα ραντεβού για τα οποία προετοιμάζεται εμφανισιακά στη λιμουζίνα που οδηγεί η συνεργάτης του Σελίν.
Η ανάγνωσή μας: Με μόλις πέντε φιλμ σε εικοσιοκτώ χρόνια καριέρας, ο Λεό Καράξ αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση ενός εστέτ δημιουργού για το ευρωπαϊκό σινεμά. Έπειτα από τον εισπρακτικό καταποντισμό της προηγούμενης ταινίας του POLA X, επιστρέφει στο αγαπημένο του Παρίσι και συνεργάζεται ξανά με τον προσφιλή του πρωταγωνιστή Ντενίς Λαβάν ο οποίος υποδύεται έντεκα διαφορετικούς τύπους. Ο Καράξ από την εισαγωγική σκηνή όπου εμφανίζεται ο ίδιος να περνάει από έναν τοίχο του διαμερίσματος του σε έναν κινηματογράφο όπου προβάλλει το CROWD του Κινγκ Βίντορ, ενώ ένας γιγάντιος σκύλος κινείται στους διαδρόμους, μας προετοιμάζει για μια σουρεαλιστική βόλτα γεμάτη εκκεντρικότητα, ρομαντισμό και αναρχική διάθεση. Παραμένει ασαφές και αδιάφορο αν ο ήρωας του υλοποιεί τις επιθυμίες ενός αόρατου εργοδότη ή σκηνοθέτη, όμως σίγουρα αρκεί να παρακολουθήσεις μία μόνο μέρα από τη ζωή του για να αισθανθείς την εξάντληση του. Από ζητιάνα και ετοιμοθάνατος ηλικιωμένος μέχρι επαγγελματίας δολοφόνος και στοργικός πατέρας, οι μεταμορφώσεις του Όσκαρ είναι ένας ευφυής στοχασμός πάνω στο αέναο παιχνίδι των ρόλων στη ζωή και την τέχνη και τη μυστηριακή δύναμη των συναισθημάτων και της φαντασίας. Οι νυχτερινοί δρόμοι, οι αγαπημένες του γέφυρες, τα νεκροταφεία, οι ταράτσες εγκαταλειμμένων πολυκαταστημάτων, ακόμα και οι υπόνομοι μπορούν να γίνουν ο πιθανός χώρος για την προσωπική παράσταση του καθένα μας, όπως υπαινικτικά και εμπνευσμένα μας υπενθυμίζει ο Γάλλος δημιουργός. Πάνω από όλα όμως ο Καράξ, αποθεώνει το ίδιο το σινεμά και τις δυνατότητες που παρέχει η κινηματογραφική γλώσσα και το ΗΟLY MOTORS είναι ένα ατελείωτος και απολαυστικός οδηγός σινεφιλικών αναφορών για μυημένους. Από την οδηγό του Εντίθ Σκομπ που βγάζει τη μάσκα που φορούσε στο ΜΑΤΙΑ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ του Ζορζ Φρανζού (είδωλο του Καράξ) για να πιστοποιήσει τη γοητεία της ακόμη και στα εβδομηνταπέντε της χρόνια, μέχρι την ευρωπαϊκή απάντηση στο ψηφιακό ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ της Pixar στον επίλογο. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Μισέλ Πικολί στη σύντομη εμφάνιση του «η ομορφιά υπάρχει μόνο στα μάτια εκείνου που κοιτάζει», κάτι που αντιπροσωπεύει απόλυτα και την ίδια την ταινία.
Αξιολόγηση: 7/10
FRANKENWEENIE
ΗΠΑ/87'/FEELGOOD
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Ακούγονται: Μάρτιν Σορτ, Μάρτιν Λαντάου, Γουινόνα Ράιντερ, Φρανκ Γουέλκερ
Κινουμένων σχεδίων μόνο με υπότιτλους
Ο μύθος: Όταν ο μικρός Βίκτορ χάνει το Σπίθα, τον αγαπημένο του σκύλο σε τροχαίο, θα προσπαθήσει να τον επαναφέρει κρυφά στη ζωή με ένα επιστημονικό πείραμα παρορμούμενος από τις προτροπές του καθηγητή της φυσικής. Όμως η ανάσταση του ζώου θα σκορπίσει τον τρόμο στους οικείους του και θα παρασύρει τους συμμαθητές του να επιχειρήσουν ανάλογες απόπειρες με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η ανάγνωσή μας: Η πρώτη στην ιστορία μαυρόασπρη και με την τεχνική του stop-motion ταινία στο φορμά του ΙΜΑΧ 3D, είναι ένα ριμέικ του Τιμ Μπάρτον στο ομώνυμο δικό του ημίωρο φιλμ που είχε γυρίσει το 1984 με τους Σέλει Ντιβάλ, Ντάνιελ Στερν και Σοφία Κόπολα στο καστ. Ο διάσημος δημιουργός επιστρέφει στο ύφος των ταινιών ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ και ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ που ήταν παραγωγός και σκηνοθέτης αντίστοιχα, με ένα πρότζεκτ που έχει αναλογίες με το πρόσφατο PARANORMAN MIA METAΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ήδη με το επώνυμο Φρανκεστάιν για την οικογένεια του αγοριού, ο Μπάρτον αποτίει φόρο τιμής στο βιβλίο της Μαίρη Σέλεϊ και στην ομότιτλη ταινία του Τζέιμς Γουέιλ και ξαναδηλώνει το θαυμασμό του για τα φιλμ τρόμου, τον Μπραμ Στόκερ (η τηλεόραση προβάλλει έργο του Κρίστοφερ Λι και μία συμμαθήτρια λέγεται Βαν Χένσιλγκ) και για κάθε είδους τέρατα. Η νοσηρότητα, ο σουρεαλισμός και η νεκροφιλική διάθεση υποχωρούν αρκετά, αλλά σε αντίθεση με την εποχή της μικρού μήκους, ο Αμερικανός σκηνοθέτης μπορεί να υψώσει το καλλιτεχνικό του ανάστημα στη Ντίσνεϊ και να επιβάλλει τις ιδέες του. Όμως πέρα από τη γνώριμη γκόθικ αισθητική του, το FRANKENWEENIE είναι ένα πολυδιάστατο σχόλιο πάνω στις ευεργετικές συνέπειες και τις αρνητικές επιπτώσεις της επιστήμης. Η πεμπτουσία αυτής της διαπίστωσης συνοψίζεται στη συμβουλή του καθηγητή Ρικρούσκι (που ζωντανεύει απολαυστικά ο Μάρτιν Λαντάου σχεδιασμένος με τα χαρακτηριστικά του Βίνσεντ Πράις), προς τον Βίκτορ: «Η επιστήμη δεν απαντάει σε ερωτήματα, είναι η ίδια η ερώτηση, δεν διαχωρίζεται σε καλή και κακή, αλλά σε επιστήμη που υπηρετεί ένα καλό ή όχι σκοπό». Χωρίς να αποκλείει το παιδικό ακροατήριο, αυτή η νοσταλγική αλληγορία επιδιώκει την ενήλικη ικανοποίηση και σε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα ο Μπάρτον, όπως ο μικρός του ήρωας, ξαναβρίσκει τη δική του σπίθα και επαναφέρει στη φιλμογραφία του δόσεις τρυφερότητας, παιδικής αθωότητας και σινεφιλικής συγκίνησης που είχαμε να νιώσουμε από την εποχή του ΨΑΛΙΔΟΧΕΡΗ.
Αξιολόγηση: 7/10
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ (ΗΟPE SPINGS)
HΠΑ/100'/FEELGOOD
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φράνκελ
Ηθοποιοί: Μέριλ Στριπ, Τόμι Λι Τζόουνς, Στιβ Κάρελ, Ελίζαμπεθ Σου, Μίμι Ρότζερς
Ο μύθος:Ύστερα από τριάντα χρόνια γάμου, η Κέι βλέπει τον έγγαμο βίο της να έχει βαλτώσει και πείθει τον απόμακρο σύζυγο της, να ταξιδέψουν σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη του Μέιν που έχει την έδρα του ένας φημισμένος σύμβουλος γάμου και να παρακολουθήσουν για μία εβδομάδα τις συνεδρίες του.
Η ανάγνωσή μας: Η δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φράνκελ με τη Μέριλ Στριπ συνδυάζει δύο δημοφιλή κεφάλαια του αμερικανικού κινηματογράφου: την οικογένεια και την ψυχανάλυση. Αν και μόλις τριάντα τεσσάρων ετών η τηλεοπτική παραγωγός και σεναριογράφος Βανέσα Τέιλορ, έγραψε μια ιστορία που παραλίγο να μείνει για πάντα στα αζήτητα των στούντιο, και αντικατοπτρίζει αυθεντικά τη φθορά που προκαλεί η χρόνια συμβίωση σε παντρεμένα ζευγάρια ώριμης ηλικίας. Τις σκηνές της καθημερινής ρουτίνας και της τυπικής επικοινωνίας του ανδρόγυνου, διαδέχονται αυτές της θεραπείας που θίγονται διεξοδικά ζητήματα όπως η ερωτική αδράνεια, οι καταπιεσμένες σεξουαλικές φαντασιώσεις, ο δισταγμός των εξομολογήσεων και η δυσκολία της ψυχικής και σωματικής επαναπροσέγγισης. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης, ρίσκαρε γυρίζοντας τις συνεδρίες με ελάχιστες πρόβες ανάμεσα στο διάσημο τρίο των ηθοποιών, για μία όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική αποτύπωση της συμπεριφοράς τους. Βλέποντας κάποιος το φιλμ, εύκολα θα υποθέσει πως τα τριάντα εκατομμύρια δολάρια του προϋπολογισμού, αφορούσαν κυρίως τους μισθούς των πρωταγωνιστών, που με την πληθωρική και αξιοπρόσεκτη εμφάνιση τους, προσπάθησαν να τους δικαιολογήσουν. Η χημεία ανάμεσα στη Μέριλ Στριπ και τον Τόμι Λι Τζόουνς που έχει χαθεί, σύμφωνα με το σενάριο, στο γάμο τους, είναι το πιο μεγάλο πλεονέκτημα της ίδιας της ταινίας. Ειδικά ο Τζόουνς, εξωτερικεύει μοναδικά το γκρινιάρη, ψυχρό και αυστηρό σύζυγο, καθιστώντας αδύνατο να φανταστούμε τους εξαιρετικούς Τζεφ Μπρίτζες και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, που είχαν ακουστεί αρχικά για το ρόλο, ως κατάλληλες επιλογές. Ο Φράνκελ (Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΡΑΕΙ PRADA, ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΡΑΨΩΔΙΕΣ), συλλαμβάνει το αδιέξοδο μίας γυναίκας που αποφασίζει να απελευθερωθεί και να εκφράσει τις επιθυμίες και τις σεξουαλικές της ανάγκες και εξετάζει τις λύσεις ενός ζευγαριού αποκλειστικά από την πολιτικά ορθή σκοπιά της συζυγικής πίστης. Βαθμιαία όμως η ματιά του γίνεται όλο και πιο περιγραφική και η διαίσθηση ότι θα φτάσει τη ρήξη του ζεύγους μέχρι τέλους, αποδεικνύεται λανθασμένη. Άλλωστε για ένα ευτυχισμένο τέλος στο χολιγουντιανό σινεμά ποτέ δεν είναι αργά.
Αξιολόγηση: 6/10
MΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ ΣΕ ΑΓΑΠΩ (SUPERCLASICO)
ΔΑΝΙΑ/99'/ΑΜΑ FILMS
Σκηνοθεσία: Όλε Κρίστιαν Μάντσεν
Ηθοποιοί: Άντερς Μπέρτχελσεν, Τζέιμι Μόρτον, Πάπρικα Στιν, Αντριάνα Μασκαλίνο
Ο μύθος: Ένας Δανός ιδιοκτήτης κάβας, ταξιδεύουν με το γιο του στο Μπουένος Άιρες, για να υπογράψει η γυναίκα του, μια επιτυχημένη μάνατζερ ποδοσφαιριστών που συζεί με ένα διάσημο ποδοσφαιριστή, τα χαρτιά του διαζυγίου τους.
Η ανάγνωσή μας: Ο Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, αν και προέρχεται από τη σκηνή του «Δόγματος 95» αντιπροσωπεύει την πιο εμπορική και μαζική εκδοχή του κινηματογράφου της Δανίας, με λιγότερο τονισμένες τις υπαρξιακές και κοινωνιολογικές αναζητήσεις. Δοκιμάζοντας για πρώτη φορά στο χώρο της κομεντί, ενθουσιάζεται από την αύρα της Λατινικής Αμερικής, για να δώσει το χρονικό ενός διαζυγίου με φόντο το ποδόσφαιρο, την οινογνωσία και το τανγκό. Ο ήρωας του είναι ένας παρατημένος και άβουλος σαρανταπεντάχρονος που παρακολουθεί με απάθεια την διάλυση του γάμου του και τη φλογερή σχέση της γυναίκας του με ένα νεαρό ποδοσφαιριστή. Ο πρωτότυπος τίτλος του φιλμ, πέρα από το διάσημο ποδοσφαιρικό ντέρμπι των πιο δοξασμένων ομάδων της Αργεντινής Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ, χρησιμοποιείται για τις γυναίκες που φτάνουν από το εξωτερικό και ερωτεύονται ντόπιους νεαρούς. Ο Μάντσεν παρατηρεί όλα τα τοπικά κλισέ με μια ελαφριά δόση σκανδιναβικής υπεροψίας, υιοθετεί το ύφος μιας μοντέρνας σαπουνόπερας και το Μπουένος Άιρες γίνεται το φολκλορικό ντεκόρ ενός ζευγαριού σε κρίση. Αναποτελεσματικά δεκανίκια αποδεικνύονται και ο αφηγητής που επεξηγεί σκέψεις και τις αντιδράσεις των προσώπων και η συναισθηματική περιπέτεια του γιου. Ευτυχώς ο Δανός σκηνοθέτης μας αποζημιώνει με κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις: η αντισυμβατική κατάληξη του διαζυγίου, το εξαιρετικό σάουντρακ και η θεσπέσια Αντριάνα Μασκαλίνο που με ένα απαράμιλλο στυλ μετατρέπει το συμπληρωματικό χαρακτήρα της υπηρέτριας σε ρόλο με συμβολικές πτυχές. Είναι όμως φανερό ότι η κωμωδία δεν ταιριάζει στο Μάντσεν που δεν σκοράρει σε μια ακόμη κινηματογραφική του αποστολή εκτός έδρας και μένει μακριά από ένα θετικό αποτέλεσμα.
Αξιολόγηση: 4/10
CLOUD ATLAS
ΗΠΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ-ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ/172'/ODEON
Σκηνοθεσία: Άντι Γουατσόφσκι, Λάνα Γουατσόφσκι, Τομ Τίκβερ
Ηθοποιοί: Τομ Χανκς, Χάλε Μπέρι, Χιου Γκραντ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Σούζαν Σαράντον
Ο μύθος: Έξι ιστορίες που εκτείνονται γεωγραφικά από το Νότιο Ειρηνικό μέχρι το Εδιμβούργο και από τη Σεούλ ως το Σαν Φρανσίσκο σε ένα διάστημα πέντε αιώνων.
Η ανάγνωσή μας: Τo μπεστ σέλερ και υποψήφιο για το βραβείο Βοοker 2004 Cloud Atlas του Άγγλου συγγραφέα Ντέιβιντ Μίτσελ, ένωσε στην πιο απρόσμενη σκηνοθετική σύμπραξη των τελευταίων ετών, τα αδέλφια Γουατσόφσκι (τριλογία ΜΑΤRIX, SPEED RACER) και το Γερμανό Τομ Τίκβερ (ΤΡΕΞΕ ΛΟΛΑ ΤΡΕΞΕ, ΤΟ ΑΡΩΜΑ, THE INTERNATIONAL). Έμπνευση τους ήταν ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου, που πήρε τον τίτλο του από μία σύνθεση του Ιάπωνα Τόσι Ιτσιγιάναγκι, πρώτου συζύγου της Γιόκο Όνο, ενώ στην ταινία υποτίθεται πως το γράφει ο νεαρός πιανίστας στο Εδιμβούργο. Γυρισμένη σε μεγάλο μέρος της στο περίφημο γερμανικό στούντιο Βabelsberg, όπως ακριβώς και θρυλικές δημιουργίες σαν το ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΓΓΕΛΟ και το METROPOLIS, αποτελεί ένα αποστομωτικό παράδειγμα, ότι όλα τα βιβλία δεν είναι εφικτό ή θεμιτό να μεταφερθούν στον κινηματογράφο. Το μυθιστόρημα περιλαμβάνει έξι ιστορίες γραμμένες σε διαφορετικό ύφος, που εμπεριέχει η κάθε μία τις υπόλοιπες. Η εξέλιξη της κάθε ιστορίας διακόπτεται για να συνεχιστεί από μία άλλη, σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο πριν επιστρέψουμε στην αρχική. Είναι επηρεασμένο στη δομή του από το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο Ιf On A Winter's Νight Traveller που απαρτίζονταν από ημιτελείς και διακοπτόμενες αφηγήσεις. Οι τρεις σκηνοθέτες αντιλήφθηκαν εντελώς απλοϊκά αυτή την περίπλοκη ανάπτυξη, και με ένα ισοπεδωτικό μοντάζ, στην ουσία μεταφέρουν αυτόνομες ιστορίες χωρίς ίχνος αλληλεπίδρασης. Τα αδέλφια Γουατσόφσκι σκηνοθέτησαν τις ενότητες σε Σεούλ, Χαβάη και Ειρηνικό αφού τους ταιριάζει το φουτουριστικό ή περιπετειώδες πλαίσιο τους και ο Τίκβερ τα υπόλοιπα τρία μέρη των πιο φιλολογικών και δραματικών απαιτήσεων. Πλήρως αποτυχημένη είναι και η ιδέα ο κάθε ηθοποιός να ενσαρκώνει διαφορετικό ρόλο ακόμα και του αντίθετου φύλου σε κάθε ιστορία, που μετατρέπει το πομπώδες έπος σε φιλμικό κουίζ αναγνωρίσεων. Μετά από τρεις ώρες το λούνα παρκ των εικόνων και των οπτικών εφέ, αφήνει ελάχιστα στη μνήμη: το οσκαρικού επιπέδου μακιγιάζ, τη μουσική που, όπως συνηθίζει, γράφει ο ίδιος ο Τίκβερ στις ταινίες του και μεμονωμένες επιτυχημένες σκηνές, όπως η απίστευτη αντίδραση ενός αγροίκου συγγραφέα προς τον προκλητικό κριτικό λογοτεχνίας που αποδοκίμασε την αυτοβιογραφία του, πιθανό απωθημένο και του ίδιου του Μίτσελ.
Αξιολόγηση: 4/10
ΤΟ ΔΑΣΟΣ (RENGETEG)
OYΓΓΑΡΙΑ/90'/ NEW STAR
Σκηνοθεσία: Μπένεντεκ Φλιεγκάουφ
Ηθοποιοί: Ρίτα Μπράουν, Λάζλο Ζίφερ, Καταλίν Μεζάρος
Ο μύθος: Στη σύγχρονη Βουδαπέστη, επτά συνομιλίες ανάμεσα σε πρόσωπα που θα διασταυρωθούν σε ένα εμπορικό κέντρο.
Η ανάγνωσή μας: Γυρισμένο το 2003 σε ψηφιακό βίντεο, με χειροκίνητη κάμερα και ερασιτέχνες ηθοποιούς που υποδύονται ανώνυμους χαρακτήρες, κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν το υπνωτικό δράμα DEALER, που παραμένει η γνωστότερη ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη. Επτά μεγάλες στατικές διαλογικές σκηνές, με δύο συνήθως πρόσωπα στα όρια της αντιπαράθεσης, όπου ο ένας είναι ο κυρίαρχος αφηγητής και ο άλλος ο αμυνόμενος ακροατής, συνθέτουν αυτό το αινιγματικό φιλμ. Η κινηματογράφηση επιμένει αποκλειστικά σε κοντινά, μετωπικά πλάνα που επιτείνουν την κλειστοφοβική και πιεστική ατμόσφαιρα. Σε κάποια επεισόδια διαφαίνεται ο παραλογισμός και η απόγνωση που κρύβει η σύγχρονη ζωή, ενώ κάποια άλλα παραμένουν ελλειπτικά και διφορούμενα με κοινή συνισταμένη όλων το θάνατο και την απουσία. Η κάμερα μοιάζει σαν να υποκλέπτει ιδιωτικές συζητήσεις, αλλά η διάρθρωση του φιλμ με τις δεκάλεπτες ιστορίες στερεί την ψυχολογική διερεύνηση και τη νοηματική ομοιογένεια. Η πειραματική διάθεση του Φλιγκάουφ και η προσπάθεια να εντάξει στη δουλειά του όσα αφομοίωσε ως αυτοδίδακτος σκηνοθέτης (βοηθός του Μίκλος Γιάντσο), δεν διασώζουν το φιλμ από την αμηχανία και την επανάληψη. Τίποτα περισσότερο από ένα άνισο πρωτόλειο, μια ιδιότροπη άσκηση ύφους από ένα δημιουργό που η φετινή του ταινία CSAK A SZEL (ΜΟΝΑΧΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ) θα είναι η επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας στην επόμενη απονομή των βραβείων Όσκαρ.
Αξιολόγηση: 3/10
