ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ του Νίκου Νικολαΐδη

Με το κλασικό ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ του Νίκολας Ρέι σε αποκαταστημένο ψηφιακό φορμά ξεκίνησε στις 12 Νοεμβρίου το 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, που θα ολοκληρωθεί στις 26 Νοεμβρίου. Η φετινή διοργάνωση περιλαμβάνει διαγωνιστικό πρόγραμμα με εννέα φιλμ μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, πέντε ειδικές προβολές, μεταξύ των οποίων το σχεδόν επτάωρο δράμα του Φιλιππινέζου Λαβ Ντίαζ ΜULA SA KUNG ANO ANG NOON, που σάρωσε στο καλοκαιρινό φεστιβάλ του Λοκάρνο, και μικρού μήκους ταινίες από όλο τον κόσμο. Παράλληλα, θα υπάρξουν τρία αφιερώματα στον ελληνικό κινηματογράφο με το συνολικό έργο των σκηνοθετών Φρίντας Λιάππα και Γιάννη Οικονομίδη, καθώς και την ενότητα «Το Μπλουζ της Μεταπολίτευσης», με επτά φιλμ που γυρίστηκαν τη συγκεκριμένη εποχή. Στα ξένα αφιερώματα ξεχωρίζει η ρετροσπεκτίβα στον Γάλλο Λεός Καράξ (ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ, HOLY MOTORS), που αποτελεί τον πιο ηχηρό προσκεκλημένο και θα δώσει master class κατά την παραμονή του στη χώρα μας. Επίσης, περιλαμβάνεται το Πανόραμα Πειραματικών Αμερικανικών Αφηγήσεων στη Νέα Χιλιετία με δεκατρία δείγματα επιλεγμένα από τον Τζον Γκάρντμπεργκ, πρώην curator του κινηματογραφικού αρχείου στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης και ιδιοκτήτη εταιρείας αποκατάστασης και διανομής avant-garde και κλασικών ταινιών. Ακόμη, θα παρουσιαστούν τέσσερις νέοι Γερμανοί σκηνοθέτες (Τζέσικα Κρουμάχερ, Χάνες Λανγκ, Τίμο Μούλερ, Μαξιμίλιαν Λινζ) με τις πρόσφατες δουλειές τους και οι πειραματικές δημιουργίες της ποιήτριας και σκηνοθέτριας Αμπιγκέιλ Τσάιλντ.

Το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε στις 9 Νοεμβρίου αλλά είναι αμφίβολο πόσοι στη συμπρωτεύουσα από εκείνους που δεν κινήθηκαν στη διαδρομή από το λιμάνι μέχρι την Πλατεία Αριστοτέλους αντιλήφθηκαν τη διεξαγωγή του. Πέρα από τις υγιείς δημοσιογραφικές φωνές, και ο φιλικά προσκείμενος Τύπος αποτίμησε τη μιζέρια του, που δεν μπορεί να την καλύψει το πρόγραμμα 150 ταινιών, το γερασμένο προφίλ, που δεν συνδέεται αποκλειστικά με τον χαμηλό προϋπολογισμό του, και τον συνεχιζόμενο εξοστρακισμό της ελληνικής παραγωγής. Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ύστερα από τη διετή σύγκρουση με την ηγεσία του Φεστιβάλ επανήλθε φέτος και έδωσε το βραβείο της, αλλά στηλίτευσε το ψευδεπίγραφο αφιέρωμα για την εκατονταετηρίδα του ελληνικού σινεμά αναφορικά με τη σύνθεση των ταινιών που το απάρτιζαν. Όλοι έστω και κομψά ζητούν την αλλαγή του καλλιτεχνικού διευθυντή, ο οποίος προσμετρά την επιτυχία αποκλειστικά με τον βαθμό πληρότητας αιθουσών 150 θέσεων, αλλά αποδεδειγμένα δεν μπορεί να διεκδικήσει το παραμικρό από τους πολιτικούς προϊσταμένους του. Παράλληλα, απαραίτητος είναι ένας εξονυχιστικός διαχειριστικός και διοικητικός έλεγχος σε βάθος δεκαετίας εκείνων των μόνιμων στελεχών οι αποφάσεις των οποίων σχετίζονται με τις ετήσιες οικονομικές δαπάνες της διοργάνωσης.

ΔΥΟ ΑΝΑΣΕΣ (RESPIRE)
ΓΑΛΛΙΑ/91'/ODΕΟΝ
Σκηνοθεσία: Μελανί Λοράν
Ηθοποιοί: Ζοζεφίν Ζαπί, Λου Ντε Λαζ, Ιζαμπέλ Καρέ

Ο μύθος: Μία συνεσταλμένη έφηβη, που βιώνει τους τσακωμούς των γονιών της, βρίσκει στο πρόσωπο μιας νέας συμμαθήτριάς της το alter ego της, όμως σταδιακά η στενή φιλία τους θα δοκιμαστεί.

Η ανάγνωσή μας: Μπορεί ακόμη να θεωρείται ανερχόμενη ηθοποιός, όμως η Μελανί Λοράν (ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ, ΟΙ ΠΡΩΤΑΡΗΔΕΣ) ακολουθεί παράλληλη καριέρα τόσο ως τραγουδίστρια όσο και ως σκηνοθέτρια. Μία τριετία μετά το σκηνοθετικό της ξεκίνημα με το φιλμ LES ADOPTES, επιστρέφει με άλλο ένα δράμα εμπνευσμένο από νεανικό μυθιστόρημα που συμπληρώνουν οι προσωπικές της μνήμες. Αν και το ξεκίνημα της εφηβικής γνωριμίας ξυπνά τους εφιάλτες από τη ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΛ, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι η 31χρονη δημιουργός δεν θα αρκεστεί στη σκανδαλοθηρική επιφάνεια του Αμπτελατίφ Κεσίς παρατηρώντας με ειλικρίνεια την κοριτσίστικη ψυχοσύνθεση. Δεν αποφεύγει βέβαια να περιγράψει το πάθος μίας εύθραυστης δεκαεπτάχρονης. Συναίσθημα που η ίδια προφητικά στην τάξη θα σχολιάσει με ένα απόφθεγμα του Νίτσε: «Το πάθος είναι προτιμότερο να το αποφύγεις, παρά να προσπαθήσεις να το διαχειριστείς». Η Γαλλίδα σκηνοθέτρια δίνει ανάσες σε μία δυνατή φιλία προτού υπομονετικά, μέσα από οικογενειακές στιγμές, σχολικά στιγμιότυπα και μία εκδρομή, φουντώσουν ο έρωτας, η ζήλια και το μίσος που θα επιφέρουν τη διάλυσή της. Η χημεία των πρωταγωνιστριών χάνεται βαθμιαία στο σενάριο, αλλά όχι στο πανί, χάρη στη φρεσκάδα της Ζοζεφίν Ζαπί, η οποία έχει τα θλιμμένα μάτια της Ζιλιέτ Μπινός, και της Λου Ντε Λαζ, η οποία θυμίζει φυσιογνωμικά τη Ζαν Μορό του αιώνα μας. Με γνώμονα και μόνο τις ερμηνείες τους, η οπτική γωνία της Λοράν όφειλε να είναι πιο μοιρασμένη στην απόδοση των ρόλων του θύτη και του θύματος.
Αξιολόγηση: 7/10

Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ (ΚΙLL THE MESSENGER)
HΠΑ/112'/ODEON
Σκηνοθεσία: Μάικλ Κουέστα
Ηθοποιοί: Τζέρεμι Ρένερ, Ρόζμαρι ΝτεΒιτ, Άντι Γκαρσία, Ρέι Λιότα

Ο μύθος: Το 1996, ένας ρεπόρτερ γίνεται στόχος όταν αποκαλύπτει τη μυστική συμμαχία της CIA με εμπόρους ναρκωτικών της Νικαράγουα, οι οποίοι διοχέτευαν ανενόχλητοι το εμπόρευμά τους στις ΗΠΑ χρηματοδοτώντας τον ένοπλο αγώνα των μαχητών Κόντρα ενάντια στην κυβέρνηση των Σαντινίστας.

Η ανάγνωσή μας: Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, μόνο που εδώ η τετριμμένη επισήμανση δεν προσδίδει απλώς κύρος, αλλά προξενεί απογοήτευση και σκεπτικισμό. Μία δεκαετία μετά τις συρράξεις στη Νικαράγουα και την προεδρία Ρέιγκαν στην Αμερική, ο Γκάρι Γουέμπ, κλασικός οικογενειάρχης και συντάκτης μίας μικρού βεληνεκούς εφημερίδας της Καλιφόρνια, συλλέγει και δημοσιεύει την πληροφορία που θα καθορίσει για πάντα την καριέρα και τη ζωή του. Μετά τα αρχικά εύσημα και τις βραβεύσεις, θα ακολουθήσει μία μεθοδευμένη προσπάθεια σπίλωσης της υπόληψης και της επαγγελματικής του ευσυνειδησίας. Ο ίδιος για λόγους ευθιξίας θα παραιτηθεί, χωρίς ποτέ να ξαναβρεί δουλειά σε εφημερίδα. Το 2004, σε ηλικία 49 ετών, θα βρεθεί νεκρός με το αστυνομικό πόρισμα να μιλά για αυτοκτονία εξαιτίας κατάθλιψης, χωρίς όμως να εξηγεί πώς ο αυτόχειρας (;) πρόλαβε να αυτοπυροβοληθεί με... δύο σφαίρες στο κεφάλι. Ο Μάικλ Κουέστα (γνωστότερος ως σκηνοθέτης-παραγωγός των τηλεοπτικών DEXTER και ΗΟΜΕLAND) θέλησε να τιμήσει τη μνήμη ενός θύματος της ελευθεροτυπίας, παρά να κάνει ένα πολιτικό θρίλερ με θέμα τις συνέπειες της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Η βιογραφία του με καίριες προσθήκες αρχειακού υλικού δεν αμφιβάλλει για τη δεοντολογία του Γουέμπ ή την αυθεντικότητα των στοιχείων του και καυτηριάζει τον βρόμικο ρόλο των μυστικών υπηρεσιών και τον νοσηρό ανταγωνισμό στον χώρο του Τύπου. Ο Τζέρεμι Ρένερ (που συμμετέχει και ως παραγωγός) έχει ένα υπέρμετρα χαλαρό attitude για αυτό το αντιηρωικό πορτρέτο, που υπογραμμίζει ότι η απόσταση ανάμεσα στο Πούλιτζερ (με το οποίο ο Γουέμπ τιμήθηκε για άλλο ρεπορτάζ) ως τον αφανισμό είναι ελάχιστη.
Αξιολόγηση: 6/10

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΕΚΑΤΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ (ΕΝ DUVA SATT PA EN GREN OCH FUNDERADE PA TILLVARON)
ΣΟΥΗΔΙΑ-ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ/101'/ΑΜΑ FILMS
Σκηνοθεσία: Ρόι Άντερσον
Ηθοποιοί: Χόλγκερ Άντερσον, Νιλς Γουέστμπλομ

Ο μύθος: Δύο πλανόδιοι πωλητές παιχνιδιών, κυνηγημένοι από τους δανειστές τους, επιχειρούν να αυξήσουν τις πωλήσεις και να εισπράξουν τις οφειλές των πελατών τους.

Η ανάγνωσή μας: Ο Ρόι Άντερσον είναι μία ασυνήθιστη καλλιτεχνική μορφή, που με κριτήριο την παραγωγικότητα θα παρομοιαζόταν ως το ευρωπαϊκό αντίστοιχο του Τέρενς Μάλικ. Απείθαρχος μαθητής του Μπέργκμαν, ο 71χρονος δημιουργός έχει γυρίσει πέντε ταινίες σε 44 χρόνια έχοντας ένα νεκρό διάστημα (1975-2000) στη φιλμογραφία του μεγαλύτερο και από την εικοσαετή αποχή του Αμερικανού συναδέλφου του. Έμπνευση για τον παράξενο τίτλο της νέας του δουλειάς, που απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, υπήρξε η ελαιογραφία του 1565 Τhe Hunters In the Snow του Πέτερ Μπρίγκελ του Πρεσβύτερου. Ο Άντερσον μας εισάγει στην υπαρξιακή ντραμεντί με τρεις αυτόνομες σκηνές θανάτου ποτισμένες από πικρόχολο χιούμορ. Ο αδύνατος αφηγηματικά κορμός των δύο πωλητών, αυτοτελή στιγμιότυπα και χρονικά άλματα του επιτρέπουν να συλλογιστεί πάνω στην ανθρώπινη φύση. Τα σταθερά μεσαία πλάνα σφραγίζονται από μία φετιχιστική έλξη για το βάθος πεδίου και αφήνουν την εντύπωση ονειρικών ταμπλό βιβάν, όπου υπερτερούν οι ηλικιωμένες φιγούρες. Ο Σουηδός σκηνοθέτης διανθίζει την απόγνωσή τους με εμφαντική ειρωνεία, βάζοντας στα χείλη των περισσοτέρων τη στερεότυπη φράση: «Χαίρομαι που ακούω ότι είσαι καλά» στις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες. Ολοκληρώνει μία τριλογία για το ανθρώπινο είδος, μόνο που το εξεζητημένο στιλ που έχει παγιώσει, η αποστασιοποίηση και ο άκρατος πεσιμισμός ενδυναμώνουν την πεποίθηση ότι ο παρατηρητής στοχάζεται καθισμένος σε ένα σπασμένο κλαδί.
Αξιολόγηση: 5/10

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΖΙΓΚ-ΖΑΓK (ΝΟΝΟ, ΗΕG ZIGZAG KIND)
OΛΛΑΝΔΙΑ-ΒΕΛΓΙΟ-ΑΓΓΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΙΣΠΑΝΙΑ/90'/NEANIKO ΠΛΑΝΟ
Σκηνοθεσία: Βίνσεντ Μπαλ
Ηθοποιοί: Τόμας Σίμον, Ιζαμπέλα Ροσελίνι

Ο μύθος: Ο 13χρονος Νόνο ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός όπως ο πατέρας του, αλλά προκαλεί διαρκώς μπελάδες. Οι δικοί του τον στέλνουν στον θείο του για να τον συνετίσει, όμως στο τρένο θα γνωρίσει έναν τζέντλεμαν-απατεώνα και θα ζήσει την απόλυτη περιπέτεια.

Η ανάγνωσή μας: Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Βίνσεντ Μπαλ βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Ισραηλινού Νταβίντ Γκρόσμαν και κέρδισε πέρυσι το Βραβείο Νεανικού Κοινού της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Βέλγος σκηνοθέτης, όπως και στο ντεμπούτο του, εξιστορεί ένα ακόμη χρονικό ενηλικίωσης με έντονα τα στοιχεία της φαντασίας που χαρακτηρίζουν συνολικά το έργο του. Ο εκκολαπτόμενος Ηρακλής Πουαρό, παρέα με έναν διαβόητο εγκληματία, καλείται να λύσει έναν οικογενειακό γρίφο. Ο Μπαλ υιοθετεί ένα παιχνιδιάρικο και διασκεδαστικό ύφος, όμως η μαγική ατμόσφαιρα δεν μπορεί να γίνει η πανάκεια των σεναριακών αυθαιρεσιών. Η δράση σε αρκετά σημεία μοιάζει επαναλαμβανόμενη, το μυστήριο είναι αδιάφορο για το ενήλικο απαιτητικό κοινό και οι διάλογοι σε τρεις διαφορετικές γλώσσες μία άστοχη προσέγγιση κοσμοπολιτισμού. Εκτός των άλλων, ούτε ο μικρός Τόμας Σίμον είναι το χαρισματικό παιδί που θα σε παρασύρει στο εναλλακτικό σύμπαν μίας οικογενειακής ταινίας, που φλερτάρει άτσαλα με την υπερβολή και τον φτηνό εντυπωσιασμό χωρίς περιθώρια ελιγμών.
Αξιολόγηση: 3/10

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ (ΗΟRNS)
ΗΠΑ/120'/SPENTZOS FILM
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Αζά
Ηθοποιοί: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τζούνο Τεμπλ

Η ανάγνωσή μας: Ένας νεαρός, ύποπτος για τον βιασμό και τον θάνατο της μνηστής του, διαπιστώνει έκπληκτος ότι στο κεφάλι του έχουν φυτρώσει κέρατα που αυξάνουν την εξομολογητική διάθεση των συνομιλητών του και τον βοηθούν να πείσει για την αθωότητά του.

Η ανάγνωσή μας: Η κριτικός κινηματογράφου Μαρί-Ζο Ζουάν δεν θα πρέπει να νιώθει ικανοποιημένη με τη χολιγουντιακή διαδρομή του γιου της, Αλεξάντρ Αζά. Ύστερα από αρκετά remakes (ΑΙΜΑ ΣΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, PIRANHA 3D), o Γάλλος δημιουργός στρέφεται στη μεταφορά του μυθιστορήματος Ηorns, επειδή δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό από τη μέρα που το διάβασε. Ο συγγραφέας Τζο Χιλ (που, όπως και ο σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) δεν κληρονόμησε ίχνος από το ταλέντο του πατέρα του Στίβεν Κινγκ, κινούμενος στη σφαίρα του φανταστικού. Μέσα σε δύο αφόρητες ώρες, ο Αζά προσπαθεί να παντρέψει το ρομάντζο της νεανικής λογοτεχνίας με το αστυνομικό μυστήριο και τη θρησκευτική σάτιρα. Παρά τη μεταφυσική διάσταση της ιστορίας, η συμπεριφορά των προσώπων πλην του πρωταγωνιστή μοιάζει εξωπραγματική. Εύλογα αναρωτιέσαι γιατί όλοι, ακόμη και η οικογένειά του, τον θεωρούν ένοχο χωρίς αποδείξεις ή τι εξυπηρετεί ο χλευασμός αστυνομικών και ιατρών. Φυσικά, από τη στιγμή που ο ήρωας βγάζει κέρατα ταυτόχρονα με την αρχική εκτίμηση ότι η κοπέλα του τον απατούσε, η ταινία χάνει την ταυτότητα της μαύρης κωμωδίας και μετατρέπεται σε κακόγουστη φάρσα που προκαλεί θυμηδία. Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ ως μεταμορφωμένος διάβολος για κλάματα καταφέρνει να ταυτιστούμε μαζί του, αφού τα φίδια που τον περιστοιχίζουν έχουν ζώσει νωρίτερα εμάς.
Αξιολόγηση: 2/10

Twitter