fbpx

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 15 ΜΑΪΟΥ του Νίκου Νικολαΐδη

 

Τρεις καθαρές αυτοκτονίες και μία πράξη αυτοθυσίας που ισοδυναμεί με αυτοχειρία, όλες με υπαρξιακά ή συναισθηματικά κίνητρα, δεσπόζουν στις πέντε νέες ταινίες καθιστώντας την τρέχουσα την πιο απαισιόδοξη θεματικά εβδομάδα της σεζόν.

Ξεκίνησε στις 12 Μαΐου το αφιέρωμα «Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος του 1970 – Ανακαλύπτοντας την Ταινιοθήκη του Ινστιτούτου Γκαίτε Αθηνών», με επτά ταινίες της συγκεκριμένης περιόδου. Οι προβολές πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα και Τετάρτη μέχρι τις 2 Ιουνίου στις 20:30 με ελεύθερη είσοδο, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου. Ακολουθούν το επόμενο διάστημα τα φιλμ: Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ 19/5, το σπάνιο συλλογικό ντοκιμαντέρ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 21/5, Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ του Βιμ Βέντερς 26/5, Ο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ της Χέλκε Σάντερ 28/5 και το ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ-ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΑΡΘΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ του Χανς Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ, πρώτο μέρος της τριλογίας που περιλάμβανε και το επτάωρο ΧΙΤΛΕΡ, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, που το αθηναϊκό κοινό δεν είχε την ευκαιρία να δει.

SALVOSALVO
ITAΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ/110'/FILMTRADE-SPENTZOS FILM
Σκηνοθεσία: Φάμπιο Γκρασαντόνια, Αντόνιο Πιάτζα
Ηθοποιοί: Σαλέχ Μπακρί, Σάρα Σεραόκο

Ο μύθος: Ένας εκτελεστής της σικελικής μαφίας σκοτώνει τον άνθρωπο που πρόδωσε το αφεντικό του και παίρνει ως όμηρο την τυφλή αδελφή του, που βαθμιαία θα ξυπνήσει την ευαίσθητη πλευρά του.
Η ανάγνωσή μας: Πρώτη ταινία δύο σκηνοθετών από το Παλέρμο, οι οποίοι έχουν το γεωγραφικό πλεονέκτημα να γνωρίζουν το κλίμα εκφοβισμού και τους κώδικες εχεμύθειας της σικελικής μαφίας μεταφέροντάς το πιο πιστά από ό,τι ο Ματέο Γκαρόνε, για παράδειγμα, στο ναπολιτάνικο ΓΟΜΟΡΡΑ. Οι Γκρασαντόνια και Πιάτζα ανοίγουν το φιλμ φουριόζικα ως μία γκανγκστερική περιπέτεια, σύντομα όμως επιλέγουν μία μινιμαλιστική αφήγηση γεμάτη σιωπές στα χνάρια του Τακέσι Κιτάνο, αλλά δίχως τα ξεσπάσματα βίας του Ιάπωνα σκηνοθέτη. Ο Σάλβο (θαυμάσιος ο Παλαιστίνιος Σαλέχ Μπακρί), ένας άνδρας με σκιώδη ζωή, συγκάτοικος ενός ζευγαριού που υποχρεώνεται να τον κρύβει, θα νιώσει στοργή για ένα υποψήφιο θύμα του που γνωρίζουμε σε ένα υποφωτισμένο δεκάλεπτο μονοπλάνο υπόγειας έντασης. Οι δύο δημιουργοί χρησιμοποιούν το τέχνασμα της τύφλωσης για τους βασικούς τους χαρακτήρες, που βρίσκουν ταυτόχρονα ο ένας την ηθική και η άλλη τη βιολογική της όραση. Βέβαια, για την ηρωίδα τους που έχει αναλογίες με την ξεχασμένη Μάντλιν Στόου στο φιλμ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να εξέλειπε, αφού δεν συμβαδίζει με το υπόλοιπο ρεαλιστικό ύφος. Προς τιμήν τους οι σκηνοθέτες προτάσσουν τη συμπόνια και όχι το ερωτικό ένστικτο δύο αβοήθητων ψυχών, που θα πέσουν με σφοδρότητα πάνω στα κοινωνικά τείχη που τους αιχμαλωτίζουν, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να τα υπερβούν.
Αξιολόγηση: 6/10

Ο ΣΩΣΙΑΣ (ΤΗΕ DOUBLE)Ο ΣΩΣΙΑΣ (ΤΗΕ DOUBLE)
AΓΓΛΙΑ/93'/WEIRD WAVE-ODEON
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Αγιοάντε
Ηθοποιοί: Τσέσι Άιζενμπεργκ, Μία Βασικόφσκα, Νόα Τέιλορ, Γουάλας Σον

Ο μύθος: Ένας συνεσταλμένος κρατικός υπάλληλος αναστατώνεται όταν στον χώρο εργασίας του και στην ιδιωτική του ζωή εισβάλλει ένας σωσίας, ο οποίος έχει διαμετρικά αντίθετο χαρακτήρα και διεκδικεί το κορίτσι που αγαπά.
Η ανάγνωσή μας: Ένα νεανικό, λιγότερο γνωστό, έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι που δημοσιεύτηκε το 1846 σε λογοτεχνικό περιοδικό εμπνέει έναν ακόμα μαύρο Βρετανό σκηνοθέτη μετά τον Στιβ Μακ Κουίν με διεθνή αίγλη. Ο Ρίτσαρντ Αγιοάντε εξελίσσεται σε σχέση με την πρώτη μυθοπλασία του, SUBMARINE, παρόλο που το κωμικό καλλιτεχνικά παρελθόν του αποτελεί τροχοπέδη στην ψυχολογική εμβάθυνση. Από την εναρκτήρια σεκάνς γνωρίζουμε έναν άβουλο ανθρωπάκο, τον Σάιμον Τζέιμς, ο οποίος βιώνει στωικά τον προσωπικό του εφιάλτη. Είναι τόσο «αόρατος», που όταν εμφανίζεται ένας σωσίας του με το όνομα... Τζέιμς Σάιμον, κανείς δεν προσέχει την ομοιότητά τους. Ο 37χρονος δημιουργός, με θερμούς φωτισμούς και σε ένα ντεκόρ χωρίς σχεδόν καθόλου εξωτερικά γυρίσματα, επιτείνει την κλειστοφοβική αίσθηση και δημιουργεί ένα γνήσια καφκικό περιβάλλον. Στο πρώτο μισό το φιλμ, εκπέμπει μία ακαθόριστη νοσηρότητα και ο Αγιοάντε δυσκολεύεται να υποτάξει ένα πλήθος από λογοτεχνικές (Όργουελ, Γκόγκολ) και κινηματογραφικές (Γκίλιαμ) επιρροές. Η μεγαλύτερη επιτυχία τόσο του ίδιου όσο και του καλού πρωταγωνιστή του, Τσέσι Άιζενμπεργκ, είναι ότι καλλιεργούν συνεχώς την αμφιβολία, αν έχουμε να κάνουμε με μία ή δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Αυτό όμως δεν αρκεί για να αρθρωθεί ένα ολοκληρωμένο σχόλιο πάνω στο θέμα της ταυτότητας και της ανωνυμίας. Κάτι που ασφαλώς θα πρόσφερε ο Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε για τη νουβέλα το 1996, αν δεν είχε τσακωθεί τότε με τον Τζον Τραβόλτα εγκαταλείποντας την ιδέα της κινηματογραφικής προσαρμογής.
Αξιολόγηση: 5/10

ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ (ROMEO & JULIET)ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ (ROMEO & JULIET)
AΓΓΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ-ΕΛΒΕΤΙΑ/118'/FEELGOOD
Σκηνοθεσία: Κάρλο Κάρλι
Ηθοποιοί: Ντάγκλας Μπουθ, Χάιλι Στένφιλντ, Πολ Τζιαμάτι, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Λέσλι Μάνβιλ

Ο μύθος: Ο Ρωμαίος σε έναν χορό ερωτεύεται την Ιουλιέτα του, όμως η σχέση τους δεν θα ευδοκιμήσει εξαιτίας της έχθρας ανάμεσα στις οικογένειές τους και την πρόθεση των γονέων της νέας να την παντρέψουν με έναν κόμη.
Η ανάγνωσή μας: Η νέα μεταφορά της αρχετυπικής ιστορίας αγάπης χαρακτηρίζεται από μία πιο παραδοσιακή θεώρηση κυρίως σε οπτικό επίπεδο. Ο άγνωστος διεθνώς Ιταλός Κάρλο Κάρλι είχε υπογράψει άλλη μία αγγλόφωνη παραγωγή πριν από σχεδόν μία εικοσαετία (την παρεξηγημένη οικογενειακή ταινία FLUKE). Όπως και ο Φράνκο Τζεφιρέλι το 1968, κινηματογραφεί στη Βερόνα και συνθέτει όμορφα πλάνα εκμεταλλευόμενος την άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση του Τονίνο Ζέρα. Ο σεναριογράφος Τζούλιαν Φέλοους (ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΓΚΟΣΦΟΡΝΤ ΠΑΡΚ) διαφοροποιείται από τον μοντερνισμό του Μπαζ Λούρμαν, που είχε σκηνοθετήσει την προηγούμενη εκδοχή. Ο εκσυγχρονισμός του σαιξπηρικού λόγου, που μόνο περιστασιακά παραμένει αναλλοίωτος, η φιλονικία Καπουλέτων και Μοντέγων, που παρουσιάζεται σχηματικά, και το υπέρμετρα σεμνότυφο πάθος των εραστών αποφέρουν ένα αρνητικό πρόσημο. Το καστ έχει τη λογική ευρωπαϊκών συμπαραγωγών παρόμοιας θεματολογίας και προϋπολογισμού: ένα άγουρο ηλικιακά και υποκριτικά πρωταγωνιστικό ζεύγος (η τροφαντή Χάιλι Στένφιλντ προκαλεί ειρωνικά σχόλια και ο Ντάγκλας Μπουθ το ενδιαφέρον μόνο σχεδιαστών μόδας) και γνωστοί αλλά όχι σαιξπηρικοί ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους. Ο ιερέας και η παραμάνα μοιάζουν να παίρνουν πιο μεγάλο χρόνο συμμετοχής χάρη στην ποιότητα του Πολ Τζιαμάτι και της Λέσλι Μάνβιλ (η συγκλονιστική Μαίρη στο ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΗ του Μάικ Λι). Ελάχιστα καινοτόμα για τους ενήλικες και υπέρμετρα σοβαρή για το εφηβικό κοινό, αυτή η διασκευή ξεχνιέται εύκολα.
Αξιολόγηση: 5/10

GODZILLAGODZILLA
HΠΑ-ΙΑΠΩΝΙΑ/123'/VILLAGE
Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς
Ηθοποιοί: Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Κεν Γουατανάμπε, Σάλι Χόκινς, Μπράιαν Κράνστον

Ο μύθος: Το 1999, από μία έκρηξη σε πυρηνικό εργοστάσιο της Ιαπωνίας ένας φυσικός θα χάσει τη σύζυγό του. Πεπεισμένος ότι δεν οφείλεται σε σεισμό θα δικαιωθεί μία δεκαπενταετία αργότερα, όταν με τον ενήλικο γιο του διαπιστώνουν ότι ένα πλάσμα στα έγκατα της γης τρέφεται από την πυρηνική ενέργεια.
Η ανάγνωσή μας: Το τέρας-σύμβολο της ιαπωνικής κουλτούρας κλείνει τα εξήντα του χρόνια και επανέρχεται –δεύτερη, μόλις, φορά– σε χολιγουντιανή παραγωγή, αφού οι εκδοχές του 1956 και του 1985 στηρίζονταν ως επί το πλείστον σε υλικό προηγούμενων ταινιών της εταιρείας Τoho. Το πρώτο ημίωρο, όπου περιγράφεται ένα μικρό οικογενειακό δράμα και μπαίνουν οι οικολογικές ανησυχίες για την αλαζονική στάση των ανθρώπων απέναντι στη φύση, παρακολουθείται ευχάριστα. Όταν όμως ο Γκοτζίλα ξυπνά, όλα τα υπόλοιπα πέφτουν σε λήθαργο. Το τέρας σχεδιαστικά απογοητεύει, έστω και αν πρότυπο υπήρξε εκείνο της δεκαετίας του '50. Δόθηκε περιττή βαρύτητα στην αμφίβια όψη του, το σήμα κατατεθέν, ο βρυχηθμός του, δεν τρομάζει στον γενικότερο θόρυβο και τα υποκειμενικά πλάνα με βάση το ανθρώπινο ανάστημα δεν τονίζουν το μέγεθός του. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του Ρόλαντ Έμεριχ, δεν είναι μόνο του στον επίγειο κόσμο αλλά εδώ ο Άγγλος σκηνοθέτης, αν και είχε περιθώριο, δεν στέκεται στα αισθήματα της αγάπης και της μοναξιάς του. Μάλιστα, το φιλμ τείνει να γίνει μία από τις σπάνιες υπερπαραγωγές χωρίς ουσιαστικά πρωταγωνιστή. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι στα τρία τέταρτα του φιλμ ένας παθητικός θεατής χωρίς δεξιότητες ή επιστημονική κατάρτιση σε σχέση με τον κίνδυνο που προκύπτει. Όσο για το υπόλοιπο καστ, μοιάζει σαν να επιλέχθηκε τυχαία από τον τηλεφωνικό κατάλογο. Δίχως την προϊστορία ενός κόμικ να στηρίζει τη φήμη του στη Δύση, το φιλμ ψάχνει αβέβαια το κοινό του, εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι ο ξενέρωτος Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον αποτελεί εγγύηση για τη σωτηρία του (μυθοπλαστικού) κόσμου.
Αξιολόγηση: 3/10

SUZANNESUZANNE
ΓΑΛΛΙΑ/94'/STRADA FILMS
Σκηνοθεσία: Κατέλ Κιγιεβερέ
Ηθοποιοί: Σάρα Φορεστιέ, Λόλα Ντουένιας

Ο μύθος: Η Σουζάν, ανύπαντρη μητέρα και στενά συνδεδεμένη με την αδελφή και τον πατέρα της, θα κληθεί να αποφασίσει για το μέλλον της όταν γνωρίζεται με έναν μικροκακοποιό, ο οποίος είναι αναγκασμένος να φύγει στο εξωτερικό.
Η ανάγνωσή μας:-
Αξιολόγηση:-

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.