ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ του Νίκου Νικολαΐδη
Σε έναν μήνα άνυδρο κινηματογραφικά, μία νέα κυκλοφορία περιβόητη όχι μόνο για το περιεχόμενο και τη φόρμα της αλλά και για τη διάρκειά της, που φτάνει τις 7 ώρες και 22 λεπτά, αποτελεί αναμφίβολα ένα στοίχημα της εγχώριας διανομής. Το ΧΙΤΛΕΡ, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (14ο από άποψη χρονικής διάρκειας φιλμ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου – συμπαραγωγή Γερμανών, Γάλλων και του αγγλικού ΒΒC) είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει και αυτόνομα. Μια πειραματική δημιουργία και ταυτόχρονα ένα διανοητικό ταξίδι με επιρροές από το επικό θέατρο του Μπρεχτ και την οπερετική αισθητική του Βάγκνερ, για το οποίο έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Θα προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα ανά δύο μέρη καθημερινά, ενώ το Σάββατο 12 Απριλίου, τη Μεγάλη Τετάρτη 16 Απριλίου και τη Μεγάλη Πέμπτη 17 Απριλίου θα προβληθεί ολόκληρη η ταινία συνολικά σε μία προβολή, που θα ξεκινήσει στις 17:00 και θα ολοκληρωθεί μετά τα μεσάνυχτα.
ΧΙΤΛΕΡ, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (ΗΙTLER, EIN FILM AUS DEUTSCHLAND)
Δ.ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ/442'/ΝEW STAR
Σκηνοθεσία: Χανς-Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ
Ηθοποιοί: Χάινς Σούμπερτ, Χάρι Μπάερ, Πέτερ Κερν
Ο μύθος: Η άνοδος και η πτώση του Τρίτου Ράιχ μέσα από μία φιλοσοφική προσέγγιση.
Η ανάγνωσή μας: «Πολλοί θα αναρωτηθούν: γιατί μία ταινία με αυτό το θέμα; Αλλά αν όχι για αυτό, τότε για ποιο;» αναρωτιέται ο αφηγητής και στην ουσία ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Το 1977 η Γερμανία ήταν ακόμη διχοτομημένη όταν ο Χανς-Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ (που είχε το προνόμιο να πηγαινοέρχεται στα δύο τμήματά της) αποτόλμησε αυτό το ιδιόρρυθμο πορτρέτο όχι μόνο ενός φυσικού προσώπου, αλλά και μιας ολόκληρης χώρας. Ο Γερμανός σκηνοθέτης απέφυγε τόσο τη μυθοπλασία όσο και το ντοκιμαντέρ, γι' αυτό στο φιλμ δεν υπάρχουν επίκαιρα, παρά μόνο φωτογραφίες που ντύνουν σποραδικά το ντεκόρ. Οι ηθοποιοί απευθύνονται στον φακό, καθένας τους υποδυόμενος περισσότερα από ένα πρόσωπα, και συχνά με μία κούκλα δίπλα τους με τη μορφή του Χίτλερ ή άλλων υψηλόβαθμων στρατιωτικών σε ένα υπαινικτικό κουκλοθέατρο. Αντίθετα, στο ηχητικό σκέλος το φιλμ είναι γεμάτο από ραδιοφωνικές ειδήσεις και αποσπάσματα από λόγους προσώπων, όπως του Γκέμπελς ή του Χίμλερ, που τον υποδύονται στη ταινία διάφοροι ηθοποιοί, ανάμεσά τους και ο Χάινς Σούμπερτ, ο οποίος ενσαρκώνει παράλληλα και τον Χίτλερ. Ο 79χρονος, σήμερα, δημιουργός δεν αποσκοπούσε στη σκιαγράφηση ενός ανθρώπινου τέρατος, όσο κυρίως στη διερεύνηση του εθνικοσοσιαλισμού ως μία μορφή απολυταρχικού καθεστώτος. Η κάμερά του αφήνει τις εκατόμβες και στρέφεται στο πεδίο μάχης του Εγώ, όπως ο ίδιος υποστηρίζει. Στην ουσία, επρόκειτο για έναν απολογισμό της Ιστορίας της Ευρώπης τον 20ό αιώνα από κάποιον πεπεισμένο, όπως έγραψε η Σούζαν Σόνταγκ, «ότι υπάρχει ένας ορθός αισθητικά και ηθικά τρόπος για να χειριστεί ένας σκηνοθέτης το θέμα του ναζισμού». Ένα φιλμ που πυροδοτεί τη σκέψη, προκάλεσε το ενδιαφέρον φιλοσόφων, όπως ο Φιλίπ Λακού-Λαμπάρτ και ο Ζιλ Ντελέζ, και συνάντησε αντιφατική υποδοχή εκτός και, κυρίως, εντός Γερμανίας, οδηγώντας τον παράξενο δημιουργό σε μία ηθελημένη καλλιτεχνική απομόνωση.
Αξιολόγηση: 8/10
O ΜΟΝΟΣ ΕΠΙΖΩΝ (LONE SURVIVOR)
HΠΑ/121'/ΑUDIOVISUAL
Σκηνοθεσία: Πίτερ Μπεργκ
Ηθοποιοί: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Έμιλ Χιρς, Τέιλορ Κιτς, Μπεν Φόστερ
Ο μύθος: Τέσσερις Αμερικανοί καταδρομείς στη διάρκεια μιας μυστικής αποστολής στη μεθόριο του Αφγανιστάν για τη σύλληψη ενός ηγετικού στελέχους των Ταλιμπάν θα παγιδευτούν θανάσιμα όταν απελευθερώνουν κάποιους χωρικούς, που ανακάλυψαν τυχαία τη θέση τους.
Η ανάγνωσή μας: Ο Πίτερ Μπεργκ μπορεί ποτέ να μην έκανε το μεγάλο όνομα ως ηθοποιός (Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ, ΛΕΟΝΤΕΣ ΑΝΤΙ ΑΜΝΩΝ) είναι όμως ένας πολύ ικανός και έξυπνος σκηνοθέτης, όπως είχε φανεί στο εκπληκτικό του ξεκίνημα, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΚΙΕΣ, με το πιο βιτριολικό bachelor party που καταγράφηκε στο σελιλόιντ. Οι διάλογοι και οι χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, αλλά ο Αμερικανός σκηνοθέτης τιμά τη θυσία των συμπατριωτών του χωρίς το φιλμ να είναι ένας αλόγιστος ύμνος στην ανδρεία και μία απολογία του μιλιταρισμού. Εξάλλου, στην καρδιά της ιστορίας οι δύο κρισιμότερες σκηνές αφορούν την ειρήνη και την αδελφοσύνη των ανθρώπων ανεξαρτήτως εθνικότητας και φυλής. Οι στρατιώτες θα σεβαστούν τους αμάχους ρισκάροντας έτσι την ασφάλειά τους και ένας Αφγανός πιστός στους αρχαίους κώδικες φιλοξενίας της φυλής του θα δώσει καταφύγιο στον μόνο Αμερικανό επιζώντα. Ο Μπεργκ κινηματογραφεί με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και ανατριχιαστικό ρεαλισμό τη μάχη και τα συνεχή πλήγματα των καταδρομέων που βρίσκονται περικυκλωμένοι σε ένα ανοίκειο τοπίο. Το φιλμ, πέρα από τις δύο υποψηφιότητες ήχου στα φετινά Όσκαρ, θα έπρεπε να είχε προταθεί και τιμηθεί στις κατηγορίες του μακιγιάζ και των οπτικών εφέ. Μία πολεμική περιπέτεια που, δίχως να προδώσει τις προσδοκίες των παλαιμάχων, των συγγενών των θυμάτων και του διασωθέντα Μάρκους Λουτρέλ, δείχνει ότι η τεστοστερόνη δεν επικρατεί πάντα του ορθολογισμού στις εμπόλεμες ζώνες.
Αξιολόγηση: 7/10
SENSO [Επανέκδοση]
ITAΛΙΑ/118'/ΑΜΑ FILMS
Σκηνοθεσία: Λουτσίνο Βισκόντι
Ηθοποιοί: Αλίντα Βάλι, Φάρλεϊ Γκρέιτζερ, Μάσιμο Τζιρότι
Ο μύθος: Στην κατεχόμενη από τους Αυστριακούς Βενετία το 1866, μία παντρεμένη κόμισσα θα ερωτευτεί έναν υπολοχαγό των κατακτητών θέτοντας σε κρίση τον γάμο και το πατριωτικό της καθήκον.
Η ανάγνωσή μας: Γυρισμένο το 1954, το SENSO ήταν η πρώτη ριζική διαφοροποίηση του Βισκόντι από το κίνημα του νεορεαλισμού, του οποίου υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές. Η απαγορευμένη σχέση μίας ευγενούς μ' έναν Αυστριακό αξιωματικό εντάσσεται στο πολιτικό σκηνικό που ακολούθησε την ιταλική ενοποίηση, όταν κάποιες περιοχές όπως η Βενετία αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους. Ο Ιταλός δημιουργός δεν κρύβει την επιρροή της αριστοκρατικής του καταγωγής και την αγάπη του για την όπερα (το ζευγάρι γνωρίζεται στο περίφημο θέατρο Λα Φενίτσε ενώ παίζεται το Τροβατόρε), είδος που υπηρέτησε ισότιμα με τον κινηματογράφο. Με μία σύγχρονη ματιά, είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις αν η σκηνοθετική πρόθεση ήταν η κριτική σε στερεότυπα της ιταλικής Ιστορίας, γεγονός για το οποίο το φιλμ λογοκρίθηκε στην εποχή του, ή να περιγράψει τον ηθικό κατήφορο μίας γυναίκας που προδίδει αρχικά τον σύζυγο και έπειτα την πατρίδα της. Η χημεία της Αλίντα Βάλι και του Φάρλεϊ Γκρέιτζερ είναι αμελητέα και ο Βισκόντι δεν ήταν ο πιο αρμόδιος για να ζωντανέψει έναν φλογερό ετεροφυλοφιλικό έρωτα. Άλλωστε, η αρχική επιθυμία του για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν η Ίνγκριντ Μπέργκμαν και ο Μάρλον Μπράντο, που για διαφορετικούς λόγους δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει. Εξήντα χρόνια μετά, το πρώτο τεχνικολόρ μελόδραμα του Μιλανέζου κινηματογραφιστή ικανοποιεί κυρίως για την πλαστικότητα των εικόνων του, όπως αναδύεται στα μεγαλοπρεπή ντεκόρ και στο κινούμενο πολεμικό σκηνικό.
Αξιολόγηση: 6/10
MICHAEL COHLHAAS
ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ/122'/SEVEN FILMS-SPENTZOS FILM
Σκηνοθεσία: Αρνό ντε Παλιέρ
Ηθοποιοί: Ματς Μίκελσεν, Μπρούνο Γκανζ, Σέρχι Λόπες, Ζακ Νολό
Ο μύθος: Τον 16ο αιώνα, όταν ένας έμπορος αλόγων θίγεται από τον άπληστο τοπικό άρχοντα και δεν δικαιώνεται νομικά, οργανώνει στρατό και προκαλεί τον πόλεμο σε ολόκληρη τη χώρα.
Η ανάγνωσή μας: Διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Έριχ φον Κλάιστ που εκδόθηκε το 1810, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του, και ήταν εμπνευσμένη από την πραγματική ιστορία του Ηans Cohlhasse, το όνομα του οποίου ελαφρώς παραποιημένο έδωσε τον τίτλο του έργου. Ο Αρνό ντε Παλιέρ το μετατοπίζει γεωγραφικά από τη Σαξονία στη βόρεια Γαλλία μένοντας παράλληλα αφοσιωμένος στη μεσαιωνική εποχή. Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο αγώνας ενός φιλήσυχου ζωέμπορου που πυροδοτείται από την προσβλητική συμπεριφορά ενός ευγενή ανοίγοντας τον κύκλο του αίματος. Το θέμα της σύγκρουσης ατόμου και εξουσίας ανάμεσα σε αυτούς που είχε συνεπάρει ήταν και ο Φραντς Κάφκα, ο οποίος σε μία από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του είχε διαβάσει αποσπάσματα του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο Γάλλος σκηνοθέτης σκιαγραφεί αφαιρετικά την εκδίκηση του ήρωα με γενικά πλάνα σχεδόν αποκλειστικά σε φυσικές τοποθεσίες, όμως το μεγαλύτερο μειονέκτημα είναι ότι δεν αιτιολογεί τη συμπεριφορά του από ένα σημείο και έπειτα ως αποτέλεσμα παράνοιας. Με αυτόν τον τρόπο, η αντίδραση του Μίκαελ Κόλχας μοιάζει υπερβολική και για ασήμαντη αφορμή. Έτσι, η ταινία χάνει την ευκαιρία να μετατραπεί σε μία μελέτη πάνω στην ανθρώπινη εμμονή, όπως είχε κάνει ο Ρίντλεϊ Σκοτ στο αριστουργηματικό ντεμπούτο του ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ. Ο Δανός Ματς Μίκελσεν με την αγέρωχη φυσιογνωμία του και τα άπταιστα γαλλικά του δεσπόζει στην οθόνη, αν και το υποκριτικό του μέγεθος άξιζε κάτι περισσότερο από το πορτρέτο ενός εξεγερμένου για λόγους ευθιξίας και ματαιοδοξίας.
Αξιολόγηση: 5/10
ΚΑΜΙΛ ΚΛΟΝΤΕΛ 1915 (CAMILLE CLAUDEL 1915)
ΓΑΛΛΙΑ/95'/VIDEORAMA-ODEON
Σκηνοθεσία: Μπρουνό Ντιμόν
Ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Ζαν-Λικ Βενσάν
Ο μύθος: Έγκλειστη σε ψυχιατρείο από την οικογένειά της, η γλύπτρια Καμίγ Κλοντέλ έχει ως μοναδική ελπίδα τον ιατρό του ασύλου που προσπαθεί να πείσει για την άδικη νοσηλεία της και αναμένει ως παρηγοριά την επίσκεψη του αδελφού της.
Η ανάγνωσή μας: Τοποθετημένο το 1915, όταν η Κλοντέλ προσπαθούσε να ξεπεράσει τον χωρισμό της από τον μέντορα και εραστή της, Ογκίστ Ροντέν, και τον θάνατο του πατέρα της, το φιλμ απέχει πολύ από μία κλασική βιογραφία. Ο Μπρουνό Ντιμόν (ΦΛΑΝΔΡΑ, 29 ΦΟΙΝΙΚΕΣ) που υπογράφει, εκτός από τη σκηνοθεσία, τόσο το σενάριο όσο και το μοντάζ, δίνει μία δική του φανταστική εκδοχή για τη ζωή της καλλιτέχνιδος την περίοδο που ήταν τρόφιμος ψυχιατρείου. Η διανοητική διαύγεια της Κλοντέλ και η επίσκεψη του αδελφού της είναι οι μόνες, πιστές στα ντοκουμέντα, λεπτομέρειες που κρατά. Ο Γάλλος δημιουργός με τη γνώριμη μινιμαλιστική γραφή του επιδιώκει πρώτιστα μία αποσπασματική σπουδή πάνω στην απομόνωση. Όμως, προσπαθώντας να αποτυπώσει με περίσσεια αποστασιοποίηση το κενό της ηρωίδας, στην πραγματικότητα κάνει μία ταινία ελλειμματική σε γεγονότα και συναισθήματα, που το μόνο αξιοπρόσεκτο σημείο της είναι ότι τα πρόσωπα που την περιστοιχίζουν είναι αληθινές νοσηλεύτριες και ασθενείς. Η Ζιλιέτ Μπινός ξαναβρίσκει έπειτα από καιρό στη φιλμογραφία της τη μελαγχολία στο βλέμμα της και έχει ηλικία σύμφωνη με την ηρωίδα που υποδύεται, αλλά είναι κατώτερη από την Ιζαμπέλ Αντζανί που ενσάρκωσε την CAMILLE CLAUDEL στο ομώνυμο φιλμ του Μπρουνό Νιτέν το 1988. Αν στην εποχή μας ο τραγικός ιδιωτικός βίος της διάσημης γλύπτριας εξάπτει ελάχιστα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τρεις μέρες από τη ζωή της πριν από έναν αιώνα.
Αξιολόγηση: 4/10
ΧΑΡΑ
ΕΛΛΑΔΑ/80'
Σκηνοθεσία: Ηλίας Γιαννακάκης
Ηθοποιοί: Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Συμεωνίδης, Στεφανία Γουλιώτη
Ο μύθος: Μία γυναίκα απάγει ένα βρέφος από ένα μαιευτήριο και εξαφανίζεται. Για σαράντα οχτώ ώρες αποτελεί το κύριο θέμα της ειδησεογραφίας, έως τη στιγμή που την εντοπίζει ένας κακοποιός.
Η ανάγνωσή μας:-
Αξιολόγηση:-
ΡΙΟ 2 (RIO 2)
HΠΑ/101'/ΟDEON
Κινουμένων σχεδίων μόνο με ελληνική μεταγλώττιση
Σκηνοθεσία: Κάρλος Σαλντάνα
Ακούγονται: Δημήτρης Παπαδάτος, Μαρίνα Τσιγωνάκη
Ο μύθος: Ο Μπλου, η σύζυγός του και τα τρία τους παιδιά εγκαταλείπουν τη ζωή τους ως οικόσιτα πτηνά στο Ρίο ντε Τζανέιρο και μετακομίζουν σε ένα τροπικό δάσος του Αμαζονίου, όπου μπλέκουν σε απίθανες περιπέτειες.
Η ανάγνωσή μας:-
Αξιολόγηση:-
