fbpx
«“Βαλτινός - Εικαστικώς” στο Σπίτι της Κύπρου» της Ανθούλας Δανιήλ

«“Βαλτινός - Εικαστικώς” στο Σπίτι της Κύπρου» της Ανθούλας Δανιήλ

Είναι παλιά, έρχεται από μακριά, η σχέση της λογοτεχνίας με τη ζωγραφική. Η μία είναι η ποίηση που σιωπά και η άλλη η ζωγραφιά που μιλά. Εν ολίγοις, μέσα στη λέξη «ποίηση» για τους αρχαίους μας εγκατοικεί άπασα η λογοτεχνική έκφραση. Ο μύθος και η ιστορία, αυτά τα δύο μεγέθη, χωρίς να παραβλέπουμε και την καθημερινή ζωή, έδιναν και δίνουν στους καλλιτέχνες την αφορμή για μια νέα δημιουργία. Το ερώτημα αν ένα έργο τέχνης μπορεί να γίνει αφορμή για ένα άλλο έργο τέχνης μοιάζει πλέον αφελές. Και βέβαια μπορεί και μπορούσε και πάντα θα μπορεί, και πάντα η μια τέχνη θα τροφοδοτεί την άλλη. Για παράδειγμα, ο Πάναινος, αδελφός του Φειδία, ζωγράφισε τη Μάχη των Αθηναίων και των Περσών στον Μαραθώνα, αποδίδοντας και τα κύρια πρόσωπα –Μιλτιάδη, Καλλίμαχο, Κυναίγειρο– από το ελληνικό στρατόπεδο και Δάτι και Αρταφέρνη από το περσικό. Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος ζωγράφισε τον προσευχόμενο ιερέα και τον κεραυνοβολημένο Αίαντα, που μπορεί κανείς και σήμερα να δει στην Πέργαμο. Και οι δύο είναι πρόσωπα της φαντασίας που έγιναν και πρόσωπα του λόγου και της ζωγραφικής. Για τον Ζεύξη λένε ότι ζωγράφισε την ενάρετη Πηνελόπη• η πηγή του, βέβαια, ήταν ο Όμηρος. Ζωγράφισε και έναν αθλητή τόσο ωραίο που από κάτω έβαλε το στίχο για τον οποίο έμεινε ξακουστός: «Είναι πιο εύκολο να φθονήσει κανείς τον πίνακα παρά να τον μιμηθεί». Εν ολίγοις, η ζωή και η τέχνη βρίσκονται σε μία συνεχή αλληλοτροφοδότηση.

Με όλα αυτά δεν μακρηγορούμε, απλώς δένουμε το νήμα με την παράδοση και φτάνουμε στο προκείμενο, στην ομαδική έκθεση με τον τίτλο «Βαλτινός - Εικαστικώς», που συνδιοργανώνεται από το Σπίτι της Κύπρου και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.), σε επιμέλεια της επίκουρης καθηγήτριας Α.Σ.Κ.Τ. Ερατώς Χατζησάββα. Η έκθεση εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου και παρέμεινε ανοιχτή για το κοινό έως την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016. Εκεί λοιπόν οι φοιτητές με τη συνεργασία και την καθοδήγηση της καθηγήτριας, αφού προηγουμένως διάβασαν τα έργα του Θανάση Βαλτινού, ακαδημαϊκού και λογοτέχνη, συζήτησαν με τους μελετητές του έργου του Δημήτρη Δασκαλόπουλο, Γιώργο Αριστηνό και Γιώργο Γεωργή, καθώς και με τον ίδιο τον συγγραφέα, τον οποίο παρουσίασε στους φοιτητές ο καθηγητής Μάριος Σπηλιόπουλος, έκαναν τα δικά τους έργα. Στην έκθεση συμμετέχουν: η Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, η Kildi Drasa, η Ειρήνη Φωτεινή Μαρκοστάμου, η Ρενάτα Μεθενίτη, η Παρασκευή Μήλιου, ο Θοδωρής Μπαργιώτας, ο Κλεάνθης Πάγκαλος, η Ελένη Παπαθανασίου, η Μαρία Σμαργιαννάκη και ο Στάθης Φώτης. Δέκα νέοι καλλιτέχνες. Ο αριθμός της τετρακτύος. Το τέλειο, δηλαδή, και ολοκληρωμένο φιλοσοφικά νούμερο.

Κι έτσι επανεπαληθεύτηκε η ρήση του Παρμενίδη ότι τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα, που το επανέλαβαν οι Λατίνοι –ex nihilo nihil fit–, το μετέφερε ο Σαίξπηρ στα γραπτά του –nothing comes from nothing–, το διατύπωσε αλλιώς για την ποίηση ο Σεφέρης, στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.

Κατόπιν τούτου δεν μας εκπλήσσει καθόλου που μια ομάδα από ταλαντούχα παιδιά ανάρτησαν στους τοίχους μιας μεγάλης αίθουσας στο Σπίτι της Κύπρου ζωγραφικά έργα εμπνευσμένα από λογοτεχνικά έργα ενός καταξιωμένου πεζογράφου, έργα που γενικώς έχει κι εκείνος εμπνευστεί, με τη σειρά του, από την ελληνική ιστορία, κυρίως την πρόσφατη. Τον αιματηρό Εμφύλιο, έναν πόλεμο όπου οι «ήρωες», όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τα πρόσωπα σε μια ιστορία (μυθιστόρημα, ταινία), δεν είναι ήρωες, αλλά θύματα και θύτες, με ή χωρίς διάκριση. Καλύτερα θα ήταν να πούμε πως ο μόνος τρόπος για να μεταπλάσεις κάτι σε κάτι άλλο είναι πρωτίστως να το βιώσεις. Και δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης, αν δεν έχεις νιώσει το σκούντημα εκείνο από πέρα και από μακριά, έστω και με διάμεσο ένα βιβλίο. Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον. Όμως, το κοινωνικό ηφαίστειο βράζει, κινδυνεύει να έρθει ανάποδα ο κόσμος, ενώ ακόμα τα «μικρόβια» του παρελθόντος κυκλοφορούν αόρατα. Τα λαμπερά μάτια και οι ανήσυχες ψυχές των νέων καλλιτεχνών δοκιμάζουν φτερά να πετάξουν. Και αυτό που προκύπτει από την έκθεση στο Σπίτι της Κύπρου είναι ότι οι ταλαντούχοι νέοι έπιασαν σωστά το μήνυμα. Είδαν μέσα στα έργα εκείνο που λειτούργησε σαν μίζα για τη δική τους δημιουργία.

vivi miliou
Η Παρασκευή Μήλιου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στις περιβαντολλογικές και ενεργειακές μελέτες στο Λονδίνο (UEL). Εργάστηκε σαν αρχιτέκτονας τόσο στον τομέα μελετών όσο και στον τομέα της κατασκευής. Από το 2012 είναι φοιτήτρια στην Α.Σ.Κ.Τ. Μια νύξη στο Ημερολόγιο 1836-2011 του Θανάση Βαλτινού και μια επίσκεψη στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο της Achaia Clauss, λίγο έξω από την Πάτρα, σε μια υπέροχη τοποθεσία όπου βρίσκονται οι αμπελώνες της μαυροδάφνης –αίμα του Χριστού– όπως αναφέρει και ο Βαλτινός στο κείμενό του, της έδωσαν τα έργα που ανάρτησε στην έκθεση. Κατ’ αρχάς το μουσειακό μέρος της Achaia Clauss μαζί με τα κελάρια, που είναι τα μόνα ακόμα σε λειτουργία, ενώ ο τομέας της απόσταξης και τα τεράστια μηχανήματα εμφιάλωσης, άδειοι χώροι και κλειστοί, είναι ήδη σε αχρηστία. Μοιάζουν με μέλη ενός μυθικού τέρατος που την παλιά δόξα του υπομνηματίζουν τα άπειρα μπουκάλια που γέμιζαν με μαυροδάφνη –ειδικά μικρά μπουκάλια για δώρα φιλοφρονήσεως–, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, αφημένα στον εξωτερικό χώρο, γεμίζουν τώρα με βρόχινο νερό.

evagelia dimitrakopoulou
Η Ευαγγελία Δημητρακοπούλου μάς δίνει το άτιτλο έργο της σε γύψο και μεταβλητές διαστάσεις, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Βαλτινού Η κάθοδος των εννιά, (1959). «[...] Ξύπνησα την άλλη μέρα κατά το μεσημέρι. Πόναγε όλο μου το κορμί αλλά αισθανόμουνα ξεκούραστος, τα νεύρα μου είχαν αλαφρώσει από το φόρτωμα. Ο Νικήτας με τον Μπρατίτσα έλειπαν. Σηκώθηκα στα γόνατα και κοίταξα γύρω μου. Βρισκόμουν πάλι στη μέση του ίδιου ορίζοντα που έβλεπα τις τελευταίες μέρες. Οι γραμμές έλιωναν μες στη ζέστη. Είπα θα με απαράτησαν. Έκατσα να το σκεφτώ και λίγο λίγο η οργή μ’ έπνιγε. Κρατήθηκα για να μην κλάψω. Μια στράτα μυρμήγκια πέρναγε στα πόδια μου. Ένοιωσα τη μοναξιά μου μεγαλύτερη. Σηκώθηκα να φύγω. Και πού να πήγαινα. Μπροστά μου η γη καιγότανε. Το χώμα ήταν ξερό, ξερό σαν το πετσί στους αγκώνες μου.[...]». «Στο έργο μου», λέει η καλλιτέχνις, «ερμηνεύω τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας του πρωταγωνιστή. Οι κάθετες γραμμές που επεκτείνονται προς το πάτωμα δηλώνουν την ψυχική κατάρρευσή του. Όλα γύρω του λιώνουν και χύνονται, δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και τι παραίσθηση. Οι καταστάσεις που έζησαν αυτός και οι σύντροφοί του (αυτές που επιβάλει ένας εμφύλιος πόλεμος) θολώνουν το μυαλό. Η αδελφοκτονία δεν χαίρει καμίας τιμής. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει το ειδικό μέρος που είχαν στον Κάτω Κόσμο οι ψυχές αυτών που δεν κρίνονταν ούτε καλές ούτε κακές, ένα αρχαίο Καθαρτήριο, και το περιέγραφε ως ένα λιβάδι γεμάτο ασφόδελους, το νεκρολούλουδο των αρχαίων. Γι’ αυτό και στο έργο μου έχω ενσωματώσει το στοιχείο του λουλουδιού και με το άσπρο χρώμα και τη μεταφορά του στο γύψο του προσδίδω ένα πένθιμο στοιχείο, παραπέμποντας στα οπτικά στοιχεία ενός μνημόσυνου».

eleni papathanasiou
Η Ελένη Παπαθανασίου γεννήθηκε στην Καρδίτσα και είναι τελειόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία, όπου σπούδασε για έξι μήνες, ενώ έχει συμμετάσχει και στην biennale φωτογραφίας του Novi Sad της Σερβίας. Δραστηριοποιείται στο χώρο της γλυπτικής και παράλληλα πειραματίζεται με διάφορα μέσα. Το πρώτο της έργο, που ονομάζεται [wOr], μπορεί φαινομενικά να μοιάζει στο πέπλο της Παναγίας πάνω στο οποίο καταγράφεται το μοτίβο ενός λευκού ρόδου, που αποτελεί σύμβολο αγνότητας, καθώς και στο χίτζαμπ των μουσουλμάνων γυναικών. Αν προσέξει κάποιος όμως θα παρατηρήσει στο πάνω μέρος να σχηματίζεται ένα κράνος πολέμου, το οποίο δείχνει μια γυναίκα μαχητή, έτοιμη να πολεμήσει. Το φεμινιστικό αυτό έργο είναι ένα σχόλιο στη γυναικεία καταπίεση που ασκείται από τη θρησκεία και τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Το δεύτερο έργο, με τίτλο Άτιτλο, είναι ένα διττό έργο, όπου περιγράφει τη διπλή έννοια του τακουνιού, το οποίο από τη μία αποτελεί σύμβολο του σεξ και της αμαρτίας, πάντα σε θρησκευτικό πλαίσιο μιλώντας, και από την άλλη γυρίζοντάς το μεταμορφώνεται σε ένα κέρατο μονόκερου που αποτελεί σύμβολο αγνότητας κατά το μεσαίωνα. Η μεταλλική βάση και το κολάρο ενισχύουν την αίσθηση καταπίεσης που δέχεται μία γυναίκα όταν διάφοροι παράγοντες εμποδίζουν την εκδήλωση της θηλυκότητάς της.

maria smargianaki
Η Μαρία Σμαργιαννάκη είναι απόφοιτος του τμήματος Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων (Α.Τ.Ε.Ι. Πατρών) και τελειόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις όπως: Ομαδική έκθεση στο C.A.M.P. (2013), συμμετοχή στο Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2013, συμμετοχή στην ομαδική έκθεση Lab2Art (2016), συμμετοχή στην Quadrennial of Performance Design and Space 2015 στην Πράγα. Ο τίτλος έργου είναι Stories. Πρόκειται για περιγραφή σε ένα video, διάρκειας 25΄ 37΄΄, πάνω στο έργο του Θ. Βαλτινού Ορθοκωστά. Το συγκεκριμένο βίντεο γυρίστηκε στις ακτές της Βόρειας Γαλλίας στην περιοχή του Escalle, σε ένα bunker, κατάλοιπο του ατλαντικού τείχους που χτίστηκε από τον Χίτλερ κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Το βασικό πλάνο είναι η θέα της παλίρροιας από το καταφύγιο που κοιτά προς τις ακτές της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων η καλλιτέχνις γνωρίστηκε με άλλους τουρίστες, Έλληνες, Γερμανούς Ισπανούς, Βέλγους, Πολωνούς και Κυπρίους που κυκλοφορούσαν στο ίδιο μονοπάτι που περνά γύρω από το bunker. Από αυτούς «μάζεψε» ιστορίες, τις οποίες είχαν ακούσει οι περιπατητές από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Σε αυτή την αφήγηση δεν αφορά καθόλου η πλευρά υπέρ της οποίας είχαν ταχθεί στον πόλεμο αλλά στο πώς βιώσαν τον πόλεμο οι άνθρωποι στο καθημερινό επίπεδο και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο βρήκε συνάφεια με το έργο του Θ. Βαλτινού στην Ορθοκωστά. Στο βίντεο υπάρχει η θάλασσα σε παλίρροια, υπάρχει κίνηση, την οποία εμείς εδώ δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε. Όμως η προβολή λειτουργεί όπως η φωτιά στο τζάκι, μας λέει, η καλλιτέχνις, σαν ένα κεντρικό σημείο όπου η οικογένεια (κοινότητα;) κάθεται και λέει ιστορίες.

thodoris bariotas
O Θοδωρής Μπαργιώτας μεγάλωσε στις ΗΠΑ, πήρε πτυχίο Νομικής από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταπτυχιακό τίτλο στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο Τηλεπικοινωνιών από το University of Strathclyde της Γλασκώβης και είναι τελειόφοιτος της ΑΣΚΤ, Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής. Έχει δημοσιεύσει ένα θεατρικό έργο, με τίτλο Μαρμελάδα από τις εκδ. Οσελότος (Αθήνα 2014). Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στη Βέροια και στο Βερολίνο.

stahis fotis
O Στάθης Φώτης κατάγεται από την Κύπρο, αλλά γεννήθηκε στη Τρίπολη Αρκαδίας. Είναι καθηγητής πληροφορικής στη β/θμια εκπαίδευση στην Αθήνα και φοιτητής επί πτυχίω στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το έργο του είναι τολμηρό, η εικόνα της γυναίκας με τα πετράδια στο λαιμό που φέρνουν στο νου το στίχο του Νίκου Γκάτσου από την Αμοργό «πετράδια στο λαιμό της» αλλά το όλο, και επειδή το μάτι του θεατή πέφτει στο «καίριο σημείο», αυτό που είναι και η πηγή της ζωής, με όλα εκείνα που διακοσμούν το επίμαχο τοπίο, στέλνει τη σκέψη σε ανάλογο έργο του Gustave Cοurbet «L’ origine du monde», η πηγή του κόσμου. Άνθρωποι, ζώα και φυτά, μια θάλασσα με χρώματα, αλλά όλα πίσω από κάγκελα. Η ζωή σε περιορισμό; Yπό έλεγχο; Φυλακή; Προστασία; Πάντως η ζωή.

eirini foteini markostamou
Η Ειρήνη- Φωτεινή Μαρκοστάμου είναι τελειόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Φοιτά στο Γ' Εγαστήριο Ζωγραφικής με υπεύθυνο καθηγητή τον Μάριο Σπηλιόπουλο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα. Τα έργα αφορμήθηκαν από το βιβλίο του Βαλτινού Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο. Σ’ αυτό μία μεσόκοπη γυναίκα μονολογεί, ανασύρει από τη μνήμη της παλιά περιστατικά, σε μια ατέρμονη προσπάθεια αποδοχής της φθοράς της. Συγκεκριμένα η καλλιτέχνις αξιοποίησε στη δουλειά της το ακόλουθο απόσπασμα: «Αυτή η πρώτη φορά που λένε ότι σε σφραγίζει... Για μένα ήταν απόφαση παρμένη απ’ το μυαλό και κανένα ίχνος δεν έχει μείνει επάνω μου. Καμία συγκίνηση, ή έστω η ανάμνησή της. Ούτε και κανένα σοκ, όπως με το δόντι μου αίφνης. Το πρώτο δόντι που έπρεπε να φτιάξω, και ήταν περίπου την ίδια εποχή. Το είχε χτυπήσει τερηδόνα, και δεν εννοώ τον φόβο του τροχού ή τον πόνο, γιατί δεν πόνεσε διόλου και άλλωστε χρειάστηκε να φτιάξω και άλλα δόντια αργότερα. Εννοώ αυτό το παράξενο συναίσθημα που κράτησε ένα μήνα περίπου. Ήταν η πρώτη “ρωγμή” και, παρ' όλο που είχε αποκατασταθεί τόσο ανώδυνα, για μερικές ημέρες η γλώσσα μου πήγαινε από μόνη της, ξανά και ξανά ερεθισμένη, στο ίδιο σημείο. Ερεθισμένη και ενοχλημένη από το αδρανές, ξένο στοιχείο που είχε σφηνωθεί στον οργανισμό μου, αλλά είχε σφηνωθεί και στο εγώ μου επίσης, σαν αγκάθι φραγκόσυκου, και μου πήρε ένα μήνα να το ξεχάσω. Δεν ξέρω. Και όλα αυτά είναι τόσο ιδιωτικά... Ήμουν δεκαεπτά ετών και τον ήθελα και παρ' όλα αυτά ενοχλήθηκα αφάνταστα που όλη τη νύχτα δάγκωνα το μαξιλάρι μου από οργή και είχα μέσα μου μιαν αηδία...». Η πρώτη φορά, η πρώτη εμπειρία, η μεγάλη αλλαγή ανάμεσα στο πριν και στο μετά σημαδεύει την ηρωίδα όπως το σφράγισμα ενός δοντιού. Κι επειδή τα δόντια υποβάλλουν την αίσθηση μιας επιθετικής συμπεριφοράς, και η εμπειρία ενός κοριτσιού δεκαεπτά ετών είναι δυσάρεστη. Ωστόσο, τα δόντια συμβολίζουν και τη δύναμη και την ανθεκτικότητα. Οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν τη λέξη «kintsugi», η οποία παραπέμπει σε μια αρχαία ιαπωνική παράδοση επισκευής κεραμικών και πήλινων αγγείων. Το «Kintsugi» κυριολεκτικά σημαίνει «για να επιδιορθώσετε με χρυσό». Πράγμα που σημαίνει ότι το επιδιορθωμένο αντικείμενο είναι πιο γερό από πριν. Όχι γιατί προσέθεσαν χρυσό ή ασήμι στις ρωγμές, αλλά επειδή έχει μια ιστορία να αφηγηθεί. Οι «ρωγμές» αξιοποιούνται και γίνονται μέρος της ιστορίας των πραγμάτων. Όσο για το βαμβάκι, που και αυτό υπάρχει στο έργο, οδηγεί συνειρμικά στο καθάρισμα των πληγών. Η ηρωίδα του Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο έχει τη δική της ρωγμή και τη δική της ιστορία να διηγηθεί.

kleanthis pagalos
Ο Κλεάνθης Πάγκαλος γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι 21 ετών. Σπουδάζει στο 4ο έτος, στο Γ' Εργαστήριο Ζωγραφικής του κ. Σπηλιόπουλου. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από το βιβλίο του Θανάση βαλτινού Το συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη. Πρόκειται για την οδύσσεια ενός Έλληνα μετανάστη στην Αμερική, την οποία παραλληλίζει με την αντίστοιχη πορεία προς τη Δύση των σημερινών προσφύγων και μεταναστών. Τα πρόσωπα που ζωγραφίζει έχουν αποτυπωμένη πάνω τους τη δυστυχία που έχουν τα πρόσωπα του Βαν Γκογκ, ενώ οι λευκές κάθετες γραμμές πάνω στην εικόνα κι ο αριθμός από κάτω τα καθιστούν εμπορεύματα με barcode. Από μακριά ακούγεται η φωνή του Γιώργου Σεφέρη:

Τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου, τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς. («Τελευταίος σταθμός»)

renata metheniti
Η Ρενάτα Μεθενίτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και είναι απόφοιτος του Γ΄ εργαστηρίου, Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας, 2016. Έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς και εκθέσεις αρχιτεκτονικού και εικαστικού έργου και έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις. Το έργο Τα παιδιά τα βλέπει κανείς αλλά δεν τα ακούει - Μηχανισμός παρατήρησης, προέκυψε καταρχάς ως άμεση καταγραφή της εικόνας που περιγράφεται στο βιβλίο του Βαλτινού Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο: «Τώρα δεν αισθάνομαι καμιά περιέργεια. Για τίποτα. Κανέναν ενθουσιασμό. Δεν μου κάνει πια ευχαρίστηση να κάθομαι στον ήλιο. Να κάθομαι με ανθρώπους (...). Και μιλάω πολύ. Σύνδρομο μοναξιάς υποθέτω... Στη Γαλλία με βάζανε σε μια καρέκλα με μπίλιες, εκείνες τις ψηλές καρέκλες για τα παιδιά. Είχε μπίλιες και μπροστά ήταν ένας δίσκος από ξύλο και με έβαζαν εκεί πάνω και έβλεπα τους άλλους που τρώγαν τα μεσημέρια. Η θεία μου, που ήταν Γαλλίδα, έλεγε: Τα παιδιά τα βλέπει κανείς αλλά δεν τα ακούει». Αξιοποιώντας το απόσπασμα αυτό, η καλλιτέχνις απέδωσε περισσότερο εμφατικά ορισμένες αναφορές στο έργο, όπως το επίθετο «ψηλή» για την καρέκλα, του «ξύλινου» ως υφή ή τις «μπίλιες», με μια πιο ποιητική εκδοχή – όχι κυριολεκτική στην απόδοση του τελικού έργου. Σταδιακά αυτά αλλά και άλλα στοιχεία του έργου δουλεύτηκαν ώστε να αποκτήσουν πολλαπλές αναφορές σε εμπειρίες, μνήμες, καλλιτεχνικές περιόδους και ιστορικά-πολιτισμικά δεδομένα, όπως είναι η παιδική ηλικία, η εκπαίδευση, το πειθαρχικό σύστημα, ο βασανισμός, η μοναξιά, η απομόνωση, η αποστασιοποίηση, αλλά και η δομικότητα, οι υφές, τα υλικά κ.ά. Το παιδικό καθισματάκι με το αριθμητήριο αντλεί στοιχεία από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται στην αισθητική απόσταση ενός υπερυψωμένου θρόνου ή ενός αφ’ υψηλού παρατηρητηρίου, όπου στέκεται κάποιος για να αναπολήσει ή να δει τη ζωή (του), όπως κάνει η ηρωίδα της νουβέλας.

kildi drasa
O Kildi Drasa γεννήθηκε στην Αυλώνα της Αλβανίας το 1987. Το 1999 ήρθε στην Ελλάδα. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τον αθλητισμό και παράλληλα σπούδασε Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων. Είναι τεταρτοετής φοιτητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο Γ' Εργαστήριο Ζωγραφικής. Τα έργα που παρουσίασε αφορμήθηκαν από το βιβλίο Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη. Δανείστηκε κάποια κομμάτια της ιστορίας του Κορδοπάτη, στα οποία θίγεται το θέμα της μετανάστευσης και της πολιτικοκοινωνικής κρίσης.

Επίλογος
Τα σχόλια στα έργα οφείλονται στους ίδιους τους καλλιτέχνες, οι οποίοι με αγάπη για την τέχνη και ευαισθησία για τα κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτά προέκυψαν από τα έργα του Θανάση Βαλτινού, αλλά τα προεξέτειναν στη ζωή, όπως την εισπράττουν σήμερα με τα προβλήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο γενικά και τον Έλληνα γενικότερα.


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
«Απόστολος Γιαγιάννος: 50 χρόνια Τέχνη»: Αναδρομική έκθεση στην γκαλερί Sianti

Η αναδρομική έκθεση Απόστολος Γιαγιάννος: 50 χρόνια Τέχνη εγκαινιάζεται την Πέμπτη 28 Μαρτίου, στις 7 μ.μ., στην γκαλερί Sianti και τιμά τα πενήντα χρόνια (1974-2024) δημιουργίας του σημαντικού καλλιτέχνη, κατά...

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
«Ευαγγελία Μπίζα – Ξεδιπλώνοντας»: Έκθεση βιβλιοδεσίας στην Κέρκυρα

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ), η ALPHA BANK και η Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας παρουσιάζουν την έκθεση βιβλιοδεσίας Ευαγγελία Μπίζα – Ξεδιπλώνοντας, στο Μουσείο Χαρτονοµισµάτων της Ιονικής...

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
Σοφία Φωτιάδου: «Out of the box _ Fearless» στη Sianti Gallery

Η ατομική έκθεση της Σοφίας Φωτιάδου με τίτλο “Out of the box _ Fearless” στη Sianti Gallery είναι μία έκθεση όπου διερευνά ανθρώπινα θέματα που αποδίδονται με μία άλλη πρωτότυπη ζωγραφική γλώσσα: η επιλογή μεταξύ (του...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.